Monique Smit kreeg vreselijk nieuws vlak voor optreden in Ziggo Dome
Wat een feestelijke dag had moeten worden, veranderde voor zangeres en presentatrice Monique Smit in een van de meest emotionele momenten van haar leven. Op de dag dat ze in de Ziggo Dome zou optreden, belde haar vader met een bericht dat haar volledig uit balans bracht. Haar moeder Gerda bleek ernstig ziek te zijn. “Er is natuurlijk nooit een goed moment om zoiets te horen,” vertelt Monique openhartig aan weekblad Story. “Maar nu moest ik nog een feestje bouwen voor twintigduizend mensen. Terwijl ik op dat moment eigenlijk alleen maar wilde huilen.”
Monique stond die dag op het punt om op te treden tijdens een groot evenement, iets waar ze weken naartoe had gewerkt. De spanning, de voorbereiding, de adrenaline – alles stond in het teken van dat ene optreden. Maar op het moment dat haar ouders belden, kantelde de sfeer volledig. “Je hoort iets wat je niet kunt bevatten,” zegt ze. “Ik weet nog dat ik dacht: dit kan niet waar zijn. En tegelijkertijd moet je schakelen, want er staat een team achter je dat rekent op jou, en er wachten duizenden mensen in de zaal.”
Een glimlach voor het publiek, tranen van binnen
Ondanks het verschrikkelijke nieuws besloot Monique door te gaan met haar optreden. “Het publiek heeft helemaal niets aan mij gemerkt,” vertelt ze. “Ik heb mijn verdriet achter de coulissen gelaten, even weggestopt. Voor hen heb ik er een mooi moment van gemaakt. Dat is wat je doet als artiest — je zet je emoties uit, hoe moeilijk ook.”
Het contrast tussen wat er zich vanbinnen afspeelde en wat ze op het podium liet zien, kon bijna niet groter zijn. Terwijl ze zong, danste en lachte, voelde ze zich vanbinnen gebroken. “Ik dacht aan mijn moeder, aan alles wat ons nog te wachten stond,” zegt ze. “Maar ik wist: als ik dit optreden niet doe, dan stel ik teleur. Dus beet ik op mijn tanden en ging ik door.”
Na het optreden stortte ze in. “Meteen na het laatste nummer ben ik het podium afgerend,” herinnert ze zich. “Ik ben direct naar mijn ouders gegaan. Op dat moment kon ik eindelijk huilen. Alle spanning en emoties kwamen eruit. Ik wilde gewoon bij mijn moeder zijn.”
Een periode vol onzekerheid
De weken die volgden, waren zwaar voor de hele familie Smit. “Het was niet zo dat we meteen te horen kregen dat mijn moeder zou genezen,” legt Monique uit. “Er volgden onderzoeken, gesprekken, behandelingen… het was een rollercoaster. We probeerden sterk te blijven, maar het was een constante wissel van hoop en angst.”
De familie hield het nieuws in eerste instantie grotendeels voor zichzelf. “Je wilt niet meteen alles delen, want je weet nog niets zeker,” zegt Monique. “En daarnaast wil je je moeder beschermen. Ze had genoeg aan zichzelf. Wij wilden er gewoon zijn, zonder poespas.”
Ondertussen moest het gewone leven doorgaan. Monique had optredens, opnames, verplichtingen. “Maar het voelde allemaal anders,” vertelt ze. “Je hoofd is er niet bij. Je staat op het podium, maar je gedachten zijn ergens anders. Elke keer dat de telefoon ging, dacht ik: als het maar goed gaat met mama.”
De schrik was enorm
Toen uiteindelijk het behandelplan werd besproken, kwam er voorzichtig wat rust. “De artsen hadden vertrouwen, dat hielp enorm,” zegt Monique. “Ze vertelden dat er goede kansen waren, en dat de behandeling waarschijnlijk zou aanslaan. Vanaf dat moment gingen we er vol voor. Samen.”
De familie sloot de rijen. Monique, haar broers en vader zorgden ervoor dat Gerda zich nooit alleen voelde. “We hebben haar overal bij gesteund,” vertelt ze. “Van ziekenhuisbezoeken tot boodschappen doen, koken, er gewoon zijn — we deden het allemaal samen. Dat zorgde ook voor mooie momenten, ondanks de omstandigheden. We hebben veel gepraat, herinneringen opgehaald, en ook gelachen. Dat hielp.”
Het was een intensieve periode, maar volgens Monique heeft het de familie dichter bij elkaar gebracht. “We hebben geleerd hoe sterk we zijn, als gezin. En hoe belangrijk het is om elkaar vast te houden, ook als alles op zijn kop staat.”
Een nog sterkere band
Toen de behandeling aansloeg, kwam er opluchting. “Inmiddels gaat het gelukkig goed met mijn moeder,” zegt Monique zichtbaar dankbaar. “De artsen zijn tevreden en ze is echt aan het opknappen. Ze krijgt haar energie langzaam terug. We zijn er nog niet helemaal, maar het verschil met een paar maanden geleden is enorm.”
De band tussen Monique en haar moeder is daardoor nog intenser geworden. “Ik dacht altijd dat we al een hele hechte relatie hadden,” glimlacht ze. “Maar als je samen door zoiets heen gaat, verandert er iets. Je beseft ineens hoe kostbaar de tijd met elkaar is. Elk telefoontje, elk koffiemomentje — het krijgt meer betekenis.”
Ze vertelt dat haar moeder haar krachtbron is. “Ze is zó’n sterke vrouw. Zelfs toen ze ziek was, bleef ze positief. Ze dacht niet aan zichzelf, maar vroeg steeds hoe het met óns ging. Dat is typisch mijn moeder.”
Terugkijken met dankbaarheid
Terugkijkend op die bewuste dag in de Ziggo Dome, voelt Monique vooral dankbaarheid. “Dat ik het optreden heb kunnen doen, dat ik daarna meteen bij haar kon zijn, dat ze nu aan de beterende hand is — het voelt alsof alles precies zo moest gaan,” zegt ze. “Ik had het natuurlijk liever anders gezien, maar het heeft me wel iets geleerd: hoe sterk je kunt zijn, ook als je denkt dat je dat niet bent.”
Ze ziet die dag nu als een symbool van veerkracht. “Ik stond daar met een gebroken hart, maar ik gaf alles wat ik had. En daarna kon ik eindelijk mezelf zijn, bij mijn moeder. Dat is de balans van het leven, denk ik. Soms moet je glimlachen terwijl je huilt van binnen. En dat is oké.”
Een nieuw perspectief op het leven
De ervaring heeft Monique veranderd. “Ik ben veel bewuster gaan leven,” vertelt ze. “Je beseft hoe snel alles kan veranderen. De dingen waar je je normaal druk om maakt, worden ineens zo onbelangrijk. Carrière, succes, drukte — het stelt allemaal niks voor als het gaat om gezondheid en familie.”
Ze wil haar verhaal delen omdat ze weet dat veel mensen zich erin herkennen. “Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met ziekte of verlies,” zegt ze. “Het is belangrijk om te laten zien dat je daar doorheen kunt komen, dat er ook na zo’n periode weer licht is. Je leert waarderen wat je hebt. En dat is misschien wel het mooiste wat er is.”
Tot slot richt Monique zich tot haar moeder: “Ze is mijn held. Zonder haar was ik niet de persoon die ik nu ben. Alles wat ik doe, doe ik met haar in gedachten. En elke keer als ik op het podium sta, weet ik: zij kijkt, en dat is genoeg.”
Vandaag, maanden na die ingrijpende dag, kijkt Monique met trots en ontroering terug. Haar moeder is herstellende, haar familie hechter dan ooit, en haar perspectief op het leven blijvend veranderd. “Het leven is niet maakbaar,” besluit ze. “Maar liefde, dat is het enige wat echt blijft. En dat heb ik meer dan ooit gevoeld.”
Bron: Ditjesendatjes
