Er zijn wonden die nooit helemaal dichtgaan, hoe glanzend de kroon ook is. Voor koningin Máxima bleef het verlies van haar jongere zus Inés in 2018 een litteken dat niet vervaagt. Inés, die jarenlang vocht tegen zware depressies, koos uiteindelijk voor de dood. Sindsdien draagt Máxima dat verdriet zichtbaar en onzichtbaar met zich mee: in haar blik, in haar stem en in de manier waarop ze spreekt over mentale gezondheid.
Onzichtbare littekens
Wie haar goed kent, herkent die stille weemoed. De koningin werkt, reist en glimlacht voor de camera’s. Ze toont energie en toewijding, maar ergens in de achtergrond blijft de vraag nagalmen: hoe kwetsbaar is geluk eigenlijk? Die gedachte komt niet uit het niets. Ze is geworteld in herinneringen, ervaringen en een familieverhaal dat haar niet loslaat.
In publieke optredens kiest Máxima vaak woorden die raken. Zonder te dramatiseren maakt ze de essentie duidelijk: mentale gezondheid is geen luxe, maar een voorwaarde voor welzijn. In gesprekken, toespraken en ontmoetingen met ervaringsdeskundigen klinkt door dat ze weet waarover ze spreekt. Verdriet is geen dossier dat je kunt sluiten. Het is iets waarmee je leert leven, stap voor stap, dag na dag.
Een familie met schaduw
Volgens mensen in haar omgeving houdt juist die ervaring haar soms wakker. Depressie zit in de familie, en dat is geen detail dat je achteloos kunt wegwuiven. Máxima zou zich geregeld afvragen of die schaduw zich ooit over haar dochters kan uitstrekken. Die bezorgdheid is niet uitzonderlijk voor iemand die rouwt om een naaste en die van dichtbij heeft gezien hoe ingrijpend een depressie kan zijn.
Het is de dubbele last van privé en publiek. Als moeder wil je beschermen en geruststellen. Als koningin sta je in de schijnwerpers, met elke beweging uitvergroot. Tussen die twee werelden probeert Máxima de balans te bewaren. Ze wil haar gezin ruimte geven om te groeien, en tegelijk alert blijven voor signalen die om aandacht vragen.
Zorg om drie dochters
Amalia, Alexia en Ariane groeien op in een omgeving vol verwachtingen. Ze staan volop in de belangstelling, met alle druk die daarbij hoort. Achter de schermen, zo klinkt het in de omgeving van het hof, houdt hun moeder scherp in de gaten hoe het echt met hen gaat. Niet betuttelend, maar betrokken. Niet controlerend, maar waakzaam.
Het is het soort zorg dat veel ouders zullen herkennen. De wens dat je kinderen zich veilig voelen, ook wanneer de buitenwereld meeluistert. Gesprekken over gevoelens, over grenzen en over wat helpt op moeilijke dagen, zijn tegenwoordig geen taboe meer. Integendeel: het zijn juist die open gesprekken die bijdragen aan veerkracht. Dat besef lijkt sterk aanwezig binnen het gezin, waar de koningin ruimte wil maken voor eerlijkheid, zonder oordeel.
De erfenis van prins Claus
Het verhaal beperkt zich bovendien niet tot haar eigen familie. Ook aan de kant van koning Willem-Alexander is mentale kwetsbaarheid geen onbekende. Prins Claus, de vader van de koning, kampte jarenlang met diepe depressies. In 1982 werd hij opgenomen in een kliniek in Bazel. Na herstel leek het even beter te gaan, maar de ziekte keerde terug, hardnekkig als een storm die je dacht te hebben overleefd. Die geschiedenis is bekend en vormt een tweede lijn die het onderwerp in het hart van de koninklijke familie brengt.
Voor Máxima is het daardoor niet zomaar een thema van haar publieke agenda, maar ook een persoonlijke werkelijkheid. Twee families, twee verhalen die elkaar raken. Het verklaart waarom het onderwerp haar niet loslaat en waarom ze er, wanneer de gelegenheid zich voordoet, met ernst en empathie over spreekt.
Wereldwijd gezicht van mentale gezondheid
De koningin zet zich al jaren wereldwijd in voor welzijn en financiële inclusie, en spreekt regelmatig over de waarde van mentaal welbevinden. Soms voelt het wrang, vertellen betrokkenen, dat juist zij die zo zichtbaar pleit voor mentale gezondheid van dichtbij weet hoe diep die put kan zijn. Maar misschien schuilt daar ook haar grootste kracht: geloofwaardigheid. Niet omdat ze haar eigen pijn centraal stelt, maar omdat ze begrijpt hoe complex en hardnekkig psychische klachten kunnen zijn.
In toespraken benadrukt ze vaak drie punten: dat praten helpt, dat vroegtijdige steun verschil kan maken en dat schaamte veel schade aanricht. Die boodschap resoneert, juist omdat die niet theoretisch klinkt, maar menselijk en dichtbij. Door het gesprek open te houden, draagt ze bij aan een klimaat waarin hulp zoeken normaler wordt en waarin kwetsbaarheid niet langer wordt gezien als een zwakte, maar als een deel van het mens-zijn.
Kracht en kwetsbaarheid
Het verlies van Inés heeft de koningin gevormd. Niet bitter, wel behoedzaam. Ze weet dat verdriet niet iets is wat je “oplost”, maar iets waarmee je leert leven. Dat doet ze met waardigheid, en met zorgen die ze niet op het bordje van het publiek legt. De bekende glimlach is echt, maar erachter schuilt een vrouw die – net als zovele moeders – hoopt dat haar kinderen gespaard blijven van de pijn die zij te goed kent.
Daarmee is Máxima geen uitzondering, maar juist herkenbaar. In veel gezinnen gaan rouw en het dagelijkse leven hand in hand. Tussen school, werk, verplichtingen en vieringen door is er ruimte nodig voor stilte, voor aandacht en voor het benoemen van moeilijke dingen. Dat is wat de koningin, afgaand op haar publieke woorden en de observaties van haar omgeving, probeert te doen: ruimte maken. Voor zichzelf, voor haar dochters, en voor iedereen die dezelfde strijd kent.
Wat blijft en wat komt
De vraag “hoe kwetsbaar is geluk?” zal haar waarschijnlijk blijven vergezellen. Maar ook de overtuiging dat elke stap telt: een gesprek aan de keukentafel, een luisterend oor op school, een arts die tijd maakt, een vriend die opbelt. Het zijn die kleine schakels die samen een vangnet vormen. En als iemand dat onderstreept, dan is het de vrouw die achter de rol van koningin een moeder is – met een hart dat waakt, en een stem die vasthoudt aan hoop.
Samengevat is dit het verhaal van zichtbare inzet en onzichtbare zorg. Van een dubbele erfenis die weegt, en van een toekomst die vraagt om aandacht, praten en steun. De komende jaren zal het gesprek over mentale gezondheid ongetwijfeld verder openen, in Nederland en daarbuiten. En zolang dat gebeurt, is er ruimte om te helen, ook al genezen sommige wonden nooit helemaal.
Wil je reageren of je eigen ervaring delen? Laat het ons weten via onze sociale media.
Bron: utopianieuws.nl
