Roos, een 35-jarige alleenstaande moeder, worstelt dagelijks met de uitdaging om rond te komen. Ze werkt parttime en verdient net genoeg om de maand door te komen.
Wanneer de school van haar kinderen een uitstapje organiseert, voelt Roos de druk van de kosten. Haar zoon mag naar een pretpark, haar dochter naar een natuurgebied, maar de prijs van vijftig euro per kind is voor Roos een enorme last.
Voor veel ouders lijkt dit een redelijke uitgave, maar voor Roos betekent het een flinke financiële opgave.
Roos houdt altijd zorgvuldig haar financiën bij. Ze zorgt ervoor dat de rekeningen betaald worden, er eten op tafel staat en dat haar kinderen niets tekortkomen.
Extra’s, zoals een schoolreisje, passen simpelweg niet in haar krappe budget. De opwinding op de gezichten van haar kinderen toen ze over het uitstapje hoorden, staat in schril contrast met de teleurstelling die Roos voelt omdat ze hen mogelijk weer moet teleurstellen. Ze wil haar kinderen alles geven wat ze verdienen, maar momenten als deze maken haar onzeker en verdrietig.
De gedachte dat andere ouders misschien een oordeel vellen over haar situatie, maakt het nog moeilijker voor Roos.
Ze vreest dat de school anders naar haar kinderen zal kijken omdat ze het uitstapje niet kan betalen. Hoewel ze weet dat ze niet de enige ouder is die met dit probleem worstelt, voelt het vaak alsof ze er alleen voor staat.
Ze wil dat haar kinderen net zo onbezorgd plezier kunnen hebben als hun klasgenoten, maar haar financiële beperkingen herinneren haar voortdurend aan de harde realiteit.
Roos heeft overwogen om te vragen of ze het bedrag in termijnen kan betalen of om financiële hulp aan te vragen, maar de schaamte weerhoudt haar ervan.
Ze wil niet het risico lopen om beoordeeld te worden of te worden gezien als iemand die om hulp smeekt. De mening van anderen over haar situatie maakt het voor haar extra zwaar.
Mensen vragen zich af waarom ze maar parttime werkt of waarom ze niet beter spaart, zonder te beseffen hoeveel moeite ze doet om de eindjes aan elkaar te knopen. Het is niet alleen een kwestie van geld, maar ook van waardigheid, iets wat Roos steeds meer kwijtraakt.
De tijd dringt en Roos zit piekerend aan de keukentafel. Ze weet niet hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Ze wil hen niet belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar tegelijkertijd wil ze de waarheid niet verbergen. Het zijn deze momenten die haar het zwaarst vallen; het gevoel dat ze niet kan bieden wat andere ouders wel kunnen, maakt het dagelijks leven nog moeilijker.
Roos haalt diep adem en probeert een oplossing te bedenken. Ze wil haar kinderen gelukkig maken en hen de kans geven om mee te gaan op het schoolreisje.
Maar hoe? Misschien moet ze toch de moed verzamelen om om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook voor haar is. Ze wil haar kinderen niet nog meer teleurstellen en zoekt naar een manier om het benodigde geld bij elkaar te krijgen.
De kritiek en het onbegrip van anderen maken haar situatie nog zwaarder. Mensen zien niet hoe hard ze werkt en hoeveel ze moet inleveren om rond te komen.
Voor anderen lijkt een uitgave als deze klein, maar voor Roos is het een groot offer. Ondanks alles weigert Roos op te geven.
Ze is vastberaden om haar kinderen de kans te geven om mee te doen en plezier te hebben met hun klasgenoten. Misschien kan ze creatief zijn en ergens anders op besparen, of misschien kan ze rekenen op de steun van familie of vrienden.
Roos wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als het leven moeilijk is, liefde en doorzettingsvermogen hen door de zwaarste tijden kunnen helpen.
Het is een zware strijd, maar Roos blijft hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten.
Ze wil hen leren dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, doorzettingsvermogen en hoop hen kunnen helpen om hun dromen waar te maken, al is het maar voor een dag. Het is een moeilijke weg, maar Roos is vastbesloten om te vechten voor het geluk van haar kinderen, hoe zwaar het ook mag zijn.