Het klinkt misschien hard, maar ik heb mijn kleinzoon uit mijn testament verwijderd. Het was geen makkelijke beslissing, maar na jaren van teleurstelling voelde ik dat het niet anders kon. Hij komt zelden op bezoek, neemt amper contact op en lijkt volledig bezig met zijn eigen leven.
Natuurlijk begrijp ik dat hij jong is en druk met zijn werk, maar het doet me pijn om te merken dat ik geen rol meer speel in zijn leven.
Toen hij klein was, waren we heel hecht. Hij was mijn eerste kleinkind, altijd vrolijk en nieuwsgierig. We gingen vaak samen naar het park, voerden de eendjes en speelden kaartspelletjes. Die momenten zijn me altijd bijgebleven. Maar naarmate hij ouder werd, kwam hij steeds minder vaak langs.
Eerst dacht ik dat het een fase was, dat hij druk was met school en zijn vrienden. Maar inmiddels is hij volwassen en lijkt hij geen tijd meer voor me te hebben.
Ik heb mijn best gedaan om het contact te onderhouden. Ik belde hem, stuurde berichten en nodigde hem uit om langs te komen. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij dan, maar het gebeurde nooit. Uiteindelijk heb ik het opgegeven. Waarom blijven aandringen als hij zelf geen initiatief toont? Hij woont maar vijftien minuten verderop, maar zelfs dat kleine stukje reizen lijkt hem teveel.
Op een gegeven moment begon ik me af te vragen waarom ik mijn bezittingen aan hem zou nalaten als hij me nooit opzoekt. Het klinkt misschien materialistisch, maar voor mij draait het om wederkerigheid. Een erfenis voelt als iets dat je aan iemand geeft die echt om je geeft, die moeite doet om bij je te zijn.
Na veel nadenken nam ik contact op met mijn notaris en vroeg hem mijn testament te wijzigen. In plaats van mijn kleinzoon, laat ik nu mijn bezittingen na aan mensen die er wel voor me zijn geweest: mijn andere kleinkinderen, vrienden en mensen die me echt waarderen. De notaris keek even verbaasd, maar respecteerde mijn keuze. Ik voelde me opgelucht, alsof ik eindelijk een last van mijn schouders kon laten vallen.
Natuurlijk vraag ik me af hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij het ontdekt. Misschien voelt hij zich gekwetst, misschien ziet hij het als een wake-upcall.
Maar ik hoop vooral dat hij begrijpt dat het niet om geld gaat, maar om aandacht en verbondenheid. Ik wil niet doen alsof alles goed is als dat niet zo is. Misschien realiseert hij zich ooit wat hij heeft verloren, niet alleen in materieel opzicht, maar in de betekenis van familie.
Het was geen gemakkelijke keuze, maar ik weet dat ik er goed aan heb gedaan. Dit is mijn leven en mijn keuze.
Bron: zelfmaak-ideetjes.nl
