Ouders zijn vaak degenen aan wie we het meest gehecht zijn. Ze brengen ons ter wereld, zorgen voor ons, ondersteunen ons in wat we willen doen en bieden zowel morele als financiële steun tijdens onze groei. Ze zouden alles voor hun kinderen doen, maar er komt een moment in het leven waarop je afstand neemt, je eigen weg inslaat en zelfstandig wordt.
Toch blijven ze er altijd, klaar om ons bij te staan, maar hoe ver gaat hun verplichting om hulp te bieden? Dat is precies de vraag die de dochter in dit verhaal niet kon beantwoorden en daarom besloot ze advies te vragen aan internetgebruikers.
In een familierechtzaak sprak een dochter over het dilemma dat haar kwelde. “Ik weet niet of ik een verschrikkelijk persoon ben of niet,” begon ze haar verhaal, “maar als dat zo is, zeg het dan gewoon.
Laat me uitleggen. Ik kom uit een middenklassegezin. We hadden altijd alles wat we wilden en kwamen niets tekort. Naarmate de tijd verstreek, deels door geluk en deels door hard werken, werden mijn ouders erg rijk.
Ze verdienen jaarlijks enorme bedragen, bezitten twee huizen – één waarin ze wonen en één die ze verhuren – en blijven goede investeringen doen,” vertelde ze.
Ze woont echter niet meer bij haar ouders. Ze heeft een eigen baan, een eigen huis, een gezin en kinderen, maar haar financiële situatie is verre van rooskleurig.
Samen met haar man werkt ze fulltime, maar ze kunnen hun banen niet opgeven vanwege de hypotheek en andere uitgaven. Het geld is altijd krap, niet omdat ze in armoede leven, maar omdat ze extra kosten voor hun kinderen moeten dragen.
Zoals ze zegt: “Ons grootste probleem is dat we geen geld opzij kunnen zetten voor de toekomst. We moeten alles uitgeven, vooral voor onze kinderen. Een situatie die velen ongelukkig meegenieten.”
“Dus dit is waar het gênant wordt,” bekende ze. “Is het verkeerd om te denken en mezelf af te vragen of mijn ouders ons kunnen helpen?
Ik zie anderen van mijn leeftijd zonder problemen om financiële hulp vragen en ontvangen, en het verbaast me dat mijn ouders, die van mijn situatie op de hoogte zijn, nooit hebben aangeboden ons te helpen.
Ik weet dat ik niets kan eisen en dat ze me in het verleden al financieel hebben gesteund, maar het maakt me verdrietig. We hebben het moeilijk en ze hebben zoveel dat ze ons makkelijk zouden kunnen helpen. Ik zou mijn kinderen altijd helpen, maar is het verkeerd om zo te denken?”
Veel gebruikers, die de post lazen, hadden een kritische mening over de ouders van deze vrouw. Velen gaven aan dat als ze rijk waren en zelf in haar schoenen stonden, ze zonder aarzelen hun dochter zouden helpen.
Het geld zou tenslotte geen offer meer zijn, maar beschikbaar zijn om hun dochter wat financiële ademruimte te geven. Dus waarom zouden ze wachten op een expliciete vraag, in plaats van uit zichzelf hulp aan te bieden?
Dezelfde gebruikers gaven haar het advies: “Als je ouders je niet uit eigen beweging helpen, vraag er dan om. Ze kunnen niet zomaar wegkijken.” En er zijn veel andere mensen die toegaven dat ze op onverklaarbare wijze soortgelijke behandelingen hadden ervaren.
Dus, wat vind jij dat deze ouders zouden moeten doen? Zou het redelijk zijn om financiële hulp van ouders te vragen, ook als je volwassen bent? Deel je gedachten en ervaringen in de reacties.
