Het moment waarop ik mijn dochter huilend en alleen in een hoek van de crèche zag zitten, staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Dat geluid van haar snikken, terwijl ik toekeek en niemand naar haar omkeek, zal ik niet snel vergeten. Laat me uitleggen wat er precies is gebeurd en waarom ik me genoodzaakt voelde tot een ongewone maatregel: een opnameapparaat verstoppen in de knuffel van mijn dochter.
Mijn dochter is 15 maanden oud en zit nu twee dagen per week in de crèche, omdat ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk moest. Vanwege COVID-19 mogen ouders sinds kort het gebouw niet meer binnen, en het kinderdagverblijf heeft een goede beoordeling.
Toch voelde ik, diep vanbinnen, iets wat ik niet kon negeren. Elke keer als ik haar daar liet, bekroop me een ongemakkelijk gevoel. Misschien was het mijn intuïtie als moeder, misschien gewoon onzekerheid over de nieuwe situatie, maar mijn dochter leek bij het ophalen altijd net iets te onrustig. De dag waarop ik haar in die hoek zag, huilend en niet een beetje, maar echt snikkend, bevestigde dat onbehaaglijke gevoel.
Toen ik belde om haar op te halen, keek ik door het raam naar binnen en zag haar daar zitten. Ze was helemaal alleen, duidelijk overstuur, en geen van de medewerkers leek haar op te merken of te troosten.
En alsof dat niet al vreemd genoeg was, verzekerde de medewerker die aan de deur verscheen me dat ze een ‘schitterende en gelukkige’ dag had gehad. Ik wilde geloven dat alles goed was, maar de tegenstrijdigheid tussen wat ik zag en wat me werd verteld, bleef aan me knagen. Die nacht kon ik nauwelijks slapen; het gevoel dat er iets niet klopte bleef hangen.
De volgende dag besloot ik het opnameapparaat te gebruiken dat ik had gekocht – een klein apparaatje dat ik in haar favoriete knuffel verstopte. Het was misschien geen stap waar ik trots op was, maar ik moest weten of mijn zorgen gegrond waren. Wat ik vervolgens hoorde, brak mijn hart. Na een paar uur luisteren, besefte ik dat ik gelijk had om bezorgd te zijn.
Zonder in detail te treden – uit respect voor andere kinderen en de medewerkers – kan ik zeggen dat het gedrag en de toon die ik hoorde absoluut niet overeenkwamen met wat ik van een veilige en liefdevolle omgeving voor mijn dochter verwachtte. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten aanhoren, en na drie uur moest ik stoppen om een pauze te nemen. De pijn, frustratie en woede waren overweldigend.
Na lang nadenken besloot ik mijn dochter uit de crèche te halen. Het was duidelijk dat ik mijn kind niet meer op die plek wilde achterlaten. Maar nu zit ik met de vraag: wat moet ik doen met de opname? Juridisch gezien bevindt de situatie zich in een grijs gebied. Ik had de crèche immers afgeluisterd zonder toestemming.
Mijn instinct schreeuwde dat ik het materiaal naar de instanties moest brengen, maar ik weet dat het delen van de opnames ook juridische gevolgen kan hebben. Wat zijn mijn rechten? Wat zijn de gevolgen als ik de opname naar de lokale autoriteiten stuur? Mijn dochter is nu thuis, maar mijn zorgen en woede blijven.
Ik deelde mijn verhaal op een forum in de hoop dat iemand me kon adviseren. De reacties varieerden van steun tot advies om voorzichtig te zijn. Sommigen moedigden me aan de opname niet zomaar te delen, terwijl anderen me aanraadden om mijn zorgen eerst schriftelijk aan de crèche te melden.
Er waren zelfs reacties van ouders die meeden dat het plaatsen van een opnameapparaat mogelijk voor juridische complicaties kan zorgen, zeker omdat er andere kinderen in de crèche aanwezig zijn. Maar ondanks al het advies blijft één ding centraal: mijn dochter moet veilig zijn.
Dit hele proces heeft mijn vertrouwen in kinderopvang diep geraakt. Het allerbelangrijkste voor mij als ouder is de zekerheid dat mijn dochter ergens wordt opgevangen waar ze veilig, geliefd en gezien wordt. Hoe ik verder ga met het delen van het bewijs, blijft nog een vraag. Maar één ding is zeker: ik zal alles doen om ervoor te zorgen dat mijn dochter nooit meer in zo’n situatie terechtkomt.
Bron
