Tijdens een dagje strand met haar familie had Kirsten Bosly uit Perth, Australië, een openbaring die haar kijk op haar lichaam voorgoed zou veranderen. Kirsten, die zichzelf altijd als plus-size heeft beschouwd, voelde zich jarenlang onzeker in badkleding en vermeed foto’s waarop haar lichaam zichtbaar was.
Het idee om zonder een dikke laag kleding op de foto te gaan, maakte haar zenuwachtig. Ze wilde haar lichaam het liefst verbergen, zich niet blootstellen aan de blikken van anderen. Maar op die bewuste dag aan het strand realiseerde ze zich iets essentieels: de enige die haar veroordeelde, was zijzelf.
Op de Facebookpagina 1MotherBlogger deelde Kirsten haar gevoelens over bodyshaming en zelfacceptatie. Ze beschreef hoe ze jarenlang een afkeer had gehad van haar eigen lichaam. Hoe ze het had gehaat, verafschuwd en verantwoordelijk had gehouden voor haar onzekerheden. Ze verlangde er altijd naar om dunner en kleiner te zijn, omdat ze dacht dat haar lichaam haar definieerde.
Een meme bracht haar aan het denken. “Maak foto’s met je kinderen, want als jij er niet meer bent, zijn die foto’s alles wat ze nog hebben.” Dat raakte haar diep. Ze besefte dat haar angst om op foto’s te staan haar kinderen beroofde van tastbare herinneringen.
Dat was het moment waarop ze besloot haar schaamte los te laten. Ze wilde niet langer haar lichaam verstoppen. Ze wilde vrij zijn en genieten van het moment, samen met haar kinderen. Zonder bedekking, zonder handdoek, zonder filters. Gewoon zoals ze was.
Kirsten liet een foto maken van haar en haar kinderen op het strand. Voor het eerst in haar leven keek ze er niet met afkeuring naar, maar zag ze iets veel belangrijkers: geluk. Het was een beeld van liefde, plezier en vrijheid, zonder de last van zelfkritiek.
In een interview met de Today Show vertelde Kirsten dat ze zich jarenlang had ingebeeld dat iedereen haar lichaam beoordeelde. Maar op dat moment aan het strand besefte ze dat niemand op haar lette. Het enige wat haar tegenhield, was haar eigen onzekerheid.
De tas vol bedekkende kleding die ze altijd meesjouwde, stond symbool voor haar onzekerheden. Die tas was niet nodig. Ze besloot dat ze haar lichaam niet langer als haar vijand wilde zien. In plaats daarvan koos ze ervoor om het te waarderen voor alles wat het haar had gegeven.
Sinds haar openbaring geniet Kirsten meer van het leven. Ze laat zich niet langer tegenhouden door negatieve gedachten over haar lichaam. Haar boodschap aan anderen is duidelijk: omarm jezelf zoals je bent, want het leven is te kort om je te verstoppen.
Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om zichzelf te accepteren en meer in het moment te leven. Want uiteindelijk draait het niet om hoe je eruitziet, maar om de herinneringen die je maakt met de mensen van wie je houdt.
Bron: Newsner
