Je hebt van die banen waarbij je meteen weet: dit is geen doorsnee kantoorbaan. Geen rustige ochtendstart met een kop lauwe koffie, geen eindeloos getik op een toetsenbord, en zeker geen veilige vier muren met een plantenbak en een printer in de hoek.
Dit zijn beroepen waar risico de norm is. Waar je elke dag rekening houdt met de mogelijkheid dat het flink mis kan gaan. Denk aan werken met zware machines, giftige dampen, op tientallen meters hoogte, of aan de frontlinie van maatschappelijke problemen. Je weet: dit werk doet ertoe, maar het komt met gevaar.
Bouwvakkers die balanceren op steigers, slopers die met brute kracht gebouwen neerhalen. Chauffeurs die constant onderweg zijn, vaak in chaotisch verkeer. Politieagenten die nooit weten wat ze aantreffen bij een melding. En artsen of hulpverleners die werken met mensen in crisissituaties. Het vergt lef, alertheid en incasseringsvermogen.
Ook mensen in de zorg, de beveiliging of het onderwijs lopen vaker risico’s dan we denken. Ze werken met emoties, stress, soms agressie. En elke dag is anders. Geen voorspelbare werkdag, geen rustige agenda, maar altijd de kans op het onverwachte. Dat maakt het werk intens, maar ook kwetsbaar.
Toch zijn het niet alleen de ‘grote’ beroepen die risico’s kennen. Soms zit het gevaar juist in het kleine, het onverwachte. Zoals bij mensen die zich bezighouden met statiegeld. Op het eerste gezicht klinkt dat onschuldig, bijna grappig. Iemand die blikjes verzamelt voor een paar cent.
Maar wat als die jacht op 15 of 30 cent zó serieus wordt genomen dat iemand zichzelf in de problemen werkt? Er zijn verhalen van mensen die in containers klimmen, in machines kruipen, of zich op onveilige plekken begeven om een paar lege flessen of blikjes op te sporen.
Zo was er onlangs iemand in Rotterdam die net iets te fanatiek op zoek ging naar aluminium drukcilinders. Voor een handvol statiegeld kroop hij een ruimte in waar hij vervolgens vast kwam te zitten. Brandweer erbij, alles erop en eraan. Alleen maar voor die dertig cent.
Dan vraag je je toch af: wie is hier nou het meeste risico aan het lopen? De havenarbeider die dag in dag uit containers stapelt en schepen lost? Of de statiegeldjager die zichzelf letterlijk klem zet in een metalen nis, in de hoop op wat kleingeld?
Wat het voorbeeld vooral laat zien, is dat gevaar soms dichterbij zit dan je denkt. Dat het niet altijd afhangt van officiële functieomschrijvingen of veiligheidsprotocollen, maar ook van hoe mensen zich gedragen en welke keuzes ze maken, vaak uit noodzaak of fanatisme.
In een tijd waarin alles duurder wordt en elke euro telt, is het niet zo gek dat mensen creatief worden. Maar tussen creatief en roekeloos zit een dunne lijn. En die wordt nog weleens overschreden, bewust of niet. Soms met een glimlach, soms met blauwe plekken.
Natuurlijk, het is ergens ook aandoenlijk. Iemand die zó zijn best doet om wat statiegeld bij elkaar te sprokkelen, dat hij er bijna een eigen beroep van maakt. Maar het blijft een risico. Een klein ongeluk is zo gebeurd. Een misstap, een val, of erger.
Wat je er ook van vindt: het zet je aan het denken over wat we als ‘gevaarlijk’ werk beschouwen. Het zijn niet alleen de zware, stoere beroepen met helmen en hesjes. Soms zijn het ook de mensen op straat, in de marge, die dagelijks risico’s nemen voor bijna niets.
Bekijk de beelden hier:
Dus de volgende keer dat je een statiegeldjager ziet rommelen in een vuilnisbak of achter een hek, denk dan even twee keer na. Misschien zie je daar iemand die meer lef toont dan je denkt. Want risico zit soms in een onverwachte hoek. Zelfs voor dertig cent.
