Wie ooit als kind op de achterbank zat, herinnert het zich misschien nog levendig: auto’s met een smal, zwart rubberen stripje dat net de grond raakte.
Je zag ze overal op de weg bungelen, alsof ze bij de uitrusting hoorden. Maar wat deden die stripjes eigenlijk, en waarom zijn ze verdwenen uit het straatbeeld?
In de jaren ’80 en ’90 werden deze rubberen strips gepresenteerd als een soort beschermlaag tegen statische elektriciteit. Ze zouden elektrische lading afvoeren die zich tijdens het rijden opbouwt.
Die lading ontstaat bijvoorbeeld doordat banden over het asfalt wrijven of door de luchtweerstand die een auto ondervindt. De theorie was dat de strip constant contact maakte met de weg en daardoor als aardingspunt fungeerde.
Daardoor zouden automobilisten minder kans hebben op een onaangename schok bij het uitstappen. Dat gevoel wanneer je de autodeur aanraakt en ineens een statische ontlading voelt, zou dankzij het stripje grotendeels verdwijnen.
In de praktijk werkte het soms wel, maar zeker niet altijd. Naarmate auto’s technisch geavanceerder werden, nam het nut van de strip snel af.
Toch bleef het stripje jarenlang populair, vooral onder mensen die liever het zekere voor het onzekere namen. Het kostte bijna niets, was makkelijk te bevestigen en gaf een gevoel van veiligheid.
Net als luchtverfrissers in de vorm van een dennenboom of glimmende wieldoppen, hoorde het gewoon bij het totaalplaatje van een ‘goed uitgeruste auto’.
Wat misschien minder bekend is, is dat de strip ook verkocht werd als hulpmiddel tegen wagenziekte. Volgens sommige fabrikanten zou het rubber elektromagnetische invloeden of straling van buitenaf neutraliseren.
Daardoor zouden inzittenden minder snel duizelig of misselijk worden, vooral op langere ritten. Het klonk aantrekkelijk, maar werd door wetenschappers nooit serieus genomen.
Toch geloofden veel automobilisten erin. Marketingcampagnes speelden handig in op dat gevoel van controle: een eenvoudige oplossing die rust gaf.
Net als bij veel andere autogadgets was het psychologische effect waarschijnlijk groter dan het werkelijke resultaat. De strip werd een soort placebo met een metalen haakje.
Moderne auto’s hebben echter geen behoefte meer aan zulke oplossingen. De statische ontlading waar men vroeger bang voor was, wordt tegenwoordig automatisch afgevoerd via geleidende banden en elektronische systemen. Bovendien worden materialen gebruikt die beter omgaan met elektrische lading, waardoor het risico op een schok minimaal is geworden.
Ook het uiterlijk speelt een rol. Auto’s zijn gestroomlijnder dan ooit. Met hun strakke lijnen, sensoren en camera’s past zo’n loshangend stuk rubber daar visueel niet meer tussen.
Het wordt gezien als ouderwets, overbodig en zelfs een beetje knullig. Het verdwijnt langzaam maar zeker uit het straatbeeld, net als andere vergeten accessoires uit het verleden.
Toch duiken ze af en toe nog op, vooral onder oudere modellen. Soms hangen ze er nog uit gewoonte, soms omdat iemand heilig gelooft in hun nut. En dat mag natuurlijk.
Er is geen wet die het verbiedt, en als het de bestuurder een prettig gevoel geeft, is dat op zichzelf al wat waard.
Wie vandaag de dag toch zo’n strip wil bevestigen, hoeft daar geen moeite voor te doen. Ze zijn nog steeds te koop bij autowinkels en webshops.
Voor een paar euro hangt er weer een aan je bumper, eventueel met reflectoren voor extra zichtbaarheid. Het blijft een kwestie van voorkeur.
De rubberstrip onder auto’s was een product van zijn tijd: een goedkope oplossing voor een probleem dat inmiddels grotendeels is opgelost.
Of het werkte? Misschien een beetje. Maar net als de geur van cassettebandjes of de click van een handmatige versnellingspook, roept het vooral nostalgie op. En dat is ook wat waard.
Wat denk jij? Zou jij nog zo’n strip onder je auto hangen, of laat je ‘m liever in het verleden? Deel je mening op onze Facebookpagina – we zijn benieuwd naar jouw ervaringen!
Bron: infovandaag.nl
