Het had zo’n nostalgische avond moeten worden. Het Goffertpark in Nijmegen stond vorige week volledig in het teken van We Love The 90’s. Een festival waar duizenden bezoekers samenkomen om nog één keer uit hun dak te gaan op de muziek die de jaren negentig zo iconisch maakte. Denk aan acts als 2 Brothers on the 4th Floor, Captain Jack, Dune, Jody Bernal, Sash! en T-Spoon. Voor velen pure jeugdsentiment.
En natuurlijk waren ook Babette van Veen en Katja Schuurman van de partij. Ooit wereldberoemd in Nederland als onderdeel van Linda, Roos & Jessica, met hun monsterhit Ademnood. Een nummer dat bij praktisch iedereen die de jaren negentig bewust heeft meegemaakt nog steeds direct een feestje oproept. De verwachtingen waren dus hoog. Heel hoog.
Dat de dames weer op het podium zouden staan, was een slimme zet. De revival van 90’s acts is de afgelopen jaren nauwelijks te missen. Waar je ook kijkt, mensen willen terug naar die onbezorgde tijd. Voor Babette en Katja een gouden kans om opnieuw in de schijnwerpers te staan en een graantje mee te pikken van die nostalgie.
Maar helaas liep het optreden in Nijmegen anders dan gehoopt. De sfeer in het publiek sloeg al snel om van enthousiasme naar verbazing. De reacties op sociale media logen er niet om: veel bezoekers vroegen zich hardop af of dit wel zo’n geslaagd optreden was.
Het begon al bij de uitstraling. Katja leek nog enigszins overeind te blijven, maar Babette trok meteen de aandacht – en niet op de manier die je als artiest wil. Haar outfit werd breed besproken, en niet bepaald positief. “Alsof de stylist op vakantie was,” schreef iemand op Instagram. Een ander merkte droogjes op dat het leek alsof ze rechtstreeks van de camping het podium op was gelopen.
Ook muzikaal maakte het optreden weinig indruk. Waar sommige bezoekers hoopten op een feestelijke meezingklassieker die de hele tent in vuur en vlam zou zetten, bleef het gevoel uit. Het leek meer een plichtmatig optreden dan een sprankelende trip down memory lane.
Natuurlijk is het makkelijk om te wijzen naar de kleding, de choreografie of de zang. Maar juist bij een festival als We Love The 90’s draait het om energie. Om plezier. Om het gevoel dat je weer even terug bent in die tijd waarin alles simpeler leek. En dat is precies waar Babette en Katja tekortschoten. Het voelde vlak, ongeïnspireerd en alsof ze zelf niet helemaal wisten of ze er zin in hadden.
Dat neemt niet weg dat er ook mensen waren die wél blij waren om de dames terug te zien. Nostalgie blijft een krachtig wapen. Voor sommigen was het al genoeg om weer even “Ademnood” live te horen, al was het niet in de allerbeste vorm. Maar voor het merendeel van de bezoekers blijft dit optreden waarschijnlijk niet hangen als hoogtepunt van de avond.
De vergelijking met de andere acts was dan ook pijnlijk. Terwijl Captain Jack het publiek moeiteloos op de banken kreeg en 2 Brothers on the 4th Floor bewezen dat hun muziek de tand des tijds glansrijk heeft doorstaan, vielen Babette en Katja uit de toon. En dat is zuur, want de potentie om het dak eraf te blazen lag er wel degelijk.
Misschien was het een off-day, misschien lag het aan de voorbereiding, of misschien moeten ze accepteren dat hun succes in de jaren negentig moeilijk te evenaren is. Hoe dan ook: de conclusie van veel bezoekers was duidelijk. Dit optreden stelde teleur.
Bekijk de video hier:
En zo blijft er een wrange nasmaak hangen na een verder geslaagde festivalavond. Want waar iedereen nog dagen napraat over de knallers van Dune en de energie van Sash!, wordt het optreden van Babette van Veen en Katja Schuurman vooral herinnerd als hét moment dat niet helemaal lekker liep. En dat is jammer, want nostalgie hoort leuk te zijn – niet pijnlijk.
