Joke (52) dacht eindelijk de liefde van haar leven te hebben gevonden toen ze Hans ontmoette. Het voelde alsof hun paden elkaar niet zomaar kruisten, maar alsof het zo had moeten zijn. Voor haar omgeving ging het allemaal razendsnel en riep het verbazing op, maar zelf zag ze het als het begin van een nieuw en veelbelovend hoofdstuk.
De belofte van warmte en genegenheid sloeg echter al snel om. De woorden die haar eerst betoverden, maakten plaats voor regels en grenzen die haar steeds minder ruimte lieten. Langzaam maar zeker kwam haar leven volledig onder de macht van één man te staan, en pas na jaren zou ze beetje bij beetje weer grip krijgen op zichzelf.
Geloof als middel van controle
Hans speelde in op Joke’s toewijding aan haar geloof en gebruikte dat als instrument om haar in het gareel te houden. Hij stelde dat hij namens God sprak en liet haar zogenaamd bevestigingen ontvangen via een verzonnen derde persoon die hem in alles gelijk gaf. Voor Joke leek dit alsof ze een opdracht van boven kreeg.
Gaandeweg begon ze haar eigen kompas te verliezen. Beslissingen mocht ze niet meer zelfstandig nemen; alles moest via hem lopen. Haar geloof, dat ooit steun en richting bood, werd omgebogen tot een dwangmiddel dat haar vrijheid steeds verder aantastte.
Het verdwijnen van identiteit
Hans verlangde dat Joke afstand nam van alles wat haar verleden vertegenwoordigde. Foto’s, kledingstukken en herinneringen moesten verdwijnen omdat ze volgens hem niet pasten binnen hun gezamenlijke roeping. Zo verloor ze beetje bij beetje de tastbare sporen van haar eigen bestaan.
Ook haar huis veranderde in een kale omgeving waar niets meer herinnerde aan wie ze vóór hem was. Zelfs kleine persoonlijke dingen waren taboe. Wat overbleef, was een lege ruimte die pijnlijk duidelijk maakte hoe grondig haar identiteit was uitgewist.
Het lichaam als eigendom
De controle beperkte zich niet tot haar omgeving, ook haar lichaam werd opgeëist. Hans dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten. Zijn naam moest overal zichtbaar zijn. Zelfs bij hoge koorts of pijnlijke ontstekingen kreeg ze geen rust.
De sessies duurden uren, tot ze uitgeput achterbleef. Haar huid raakte beschadigd en de littekens waren zowel lichamelijk als emotioneel. Toch wist hij haar telkens te overtuigen dat het noodzakelijk was, waardoor weerstand leveren onmogelijk leek.
De pijn en vernedering
Zelfs eenvoudige pijnstillers waren verboden. Joke werd gedwongen in een kinderbadje met koud water te zitten, klappertandend van de pijn. Op intieme plekken werden eveneens tatoeages aangebracht, zogenaamd om haar te beschermen tegen “het kwaad”.
Elke keer hoopte ze dat dit de laatste keer zou zijn. Maar de vernedering herhaalde zich steeds opnieuw. De kou, de pijn en het psychologische spel maakten haar nog kwetsbaarder en haalden elk gevoel van waardigheid weg.
Leven in terreur
Dit patroon van dwang, controle en vernedering staat bekend als intieme terreur. Het gaat verder dan mishandeling alleen: slachtoffers verliezen hun vrijheid, raken sociaal geïsoleerd en voelen zich machteloos. Voor buitenstaanders is het vaak onzichtbaar.
Ook Joke durfde geen hulp te vragen. De angst en psychische druk hielden haar gevangen. Zo bleef de situatie jarenlang voortbestaan, zonder dat vrienden of familie wisten wat er werkelijk achter gesloten deuren gebeurde.
Isolement en financiële last
Naast emotionele druk verloor Joke haar praktische zekerheden. Ze raakte haar huis en spaargeld kwijt en belandde in een caravan. Haar bewegingsvrijheid werd beperkt tot slechts enkele minuten buiten per dag.
De financiële afhankelijkheid werd groter toen ze een schuld van 45.000 euro opbouwde. Ze had geen toegang meer tot bankzaken of externe hulp. Iedere dag werd ze afhankelijker, waardoor de cirkel van isolement steeds strakker om haar heen sloot.
Schaamte en wanhoop
De zichtbare tatoeages maakten dat mensen haar op straat nakeken. Ze voelde zich continu beoordeeld zonder dat iemand wist wat er achter die inkt schuilging. De schaamte drukte zwaar en leidde tot wanhoop.
Voor veel slachtoffers van dit soort situaties is dit herkenbaar: het gevoel nergens meer terecht te kunnen en vast te zitten in een onzichtbare gevangenis. Ook bij Joke werd dit versterkt door de oordelen van vreemden en de stilte van haar eigen omgeving.
De weg naar een uitweg
Na een heftige ruzie dreigde Joke de politie te bellen. Dat moment betekende het breekpunt. Hans verliet haar en zij vond opvang via hulporganisaties. Een tattoo-expert, Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, besloot haar te helpen.
Voor het eerst voelde ze dat iemand naast haar stond. Andy begon met een langdurig traject om de tatoeages te verwijderen. Dit gaf haar de moed om opnieuw te geloven in een toekomst zonder het stempel van haar verleden.
Herstel in kleine stappen
De behandelingen zijn zwaar en langdurig. De inkt zit diep en elke sessie vergt veel van haar lichaam. Toch zette Andy zich volledig in, met als doel dat Joke haar eigen gezicht en lichaam stukje bij beetje terug zou krijgen.
Het proces neemt jaren in beslag, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal de naam van Hans te zien. Elke behandeling voelt als een stap terug richting zelfstandigheid en vrijheid.
Hoop op een nieuwe toekomst
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Met make-up weet ze de littekens deels te verbergen, maar haar droom is een leven waarin ze dat niet meer hoeft. Ze wil zichzelf weer volledig terugzien, zonder herinneringen aan de controle die haar jarenlang gevangenhield.
Met haar verhaal geeft ze anderen een krachtige boodschap: er is altijd een weg naar hulp, hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt. Voor slachtoffers van intieme terreur en dwang is haar ervaring een teken dat herstel mogelijk is.
