Matthijs van Nieuwkerk werd jarenlang op handen gedragen dankzij het succes van De Wereld Draait Door. Achter de schermen klonk echter een minder rooskleurig geluid. In een nieuw boek van schrijver Michel van Egmond duiken opnieuw harde verhalen op over de werksfeer rond de presentator. Van Egmond, ooit bevriend met Van Nieuwkerk en diens vrouw Martha Riemsma, beschrijft hoe een gezamenlijk boekproject veranderde in een breuk, en onthult opmerkelijke details over de omgangsvormen in en rond de DWDD‑redactie.
Achtergrond: De glans en de schaduw van een kijkcijferhit
De Wereld Draait Door groeide uit tot een cultureel fenomeen en was jarenlang een vaste waarde op de Nederlandse televisie. Het programma kende een ongeëvenaarde mix van nieuws, cultuur en persoonlijkheden, met Van Nieuwkerk als bepalende spil. Tegelijkertijd doken in de loop der jaren verhalen op over een harde werkcultuur. Die spanning tussen publiekslieveling en veeleisende chef vormt de achtergrond waartegen nieuwe onthullingen nu binnenkomen.
Van vriendschap naar breuk: het mislukte boekproject
Volgens Privé beschrijft Michel van Egmond in zijn nieuwe boek Writer’s Block hoe hij en zijn partner, journalist Antoinnette Scheulderman, goede vrienden waren met Van Nieuwkerk en Riemsma. Tijdens gezamenlijke etentjes ontstond het plan voor een boek over de presentator. Van Egmond had eerder succes met biografische boeken over onder anderen Johan Derksen en Patty Brard, en Van Nieuwkerk zou enthousiast zijn geweest over het idee. Om vaart en helderheid te houden, stelden Van Egmond en Scheulderman één harde eis: dat de hoofdpersoon niet halverwege de stekker er alsnog uit mocht trekken.
Toch is dat precies wat er volgens Van Egmond gebeurde. Halverwege het traject zou Van Nieuwkerk zich hebben teruggetrokken, waarop het boek strandde. De consequenties bleven niet beperkt tot het professionele vlak: ook de vriendschap tussen beide stellen liep stuk. Deze persoonlijke breuk lijkt voor Van Egmond reden om in Writer’s Block openlijker te schrijven over zijn ervaringen en observaties rondom Van Nieuwkerk.
Pijnlijke details: codenaam ‘Kees’ en verbod op gapen
In het boek komen opvallende anekdotes voorbij. Zo schrijft Van Egmond dat medewerkers van De Wereld Draait Door in het openbaar in codetaal over Van Nieuwkerk spraken, om niet als roddelaars te worden herkend. De presentator zou in die context intern de bijnaam ‘Kees’ hebben gekregen. Op die manier konden teamleden, bijvoorbeeld in cafés of tijdens verplaatsingen, vrijer over de presentator praten zonder dat buitenstaanders het direct doorhadden.
Daarnaast meldt Van Egmond dat er bij DWDD een verbod op gapen gold tijdens repetities en vergaderingen. Dat zou, zo schrijft hij, door Van Nieuwkerk zelf zijn ingevoerd. Het klinkt als een klein detail, maar binnen het bredere beeld van strakke regie en hoge druk geeft het volgens de auteur een blik op de omgangsvormen in het team.
Woedeaanvallen en emotionele afstand
De verhalen van Van Egmond sluiten aan bij eerdere getuigenissen van mensen uit de directe omgeving van Van Nieuwkerk. Zijn oud‑rechterhand bij DWDD, Dieuwke Wynia, liet eerder al van zich horen over haar ervaringen. Ze vertelde dat de presentator soms zeer boos kon worden, ook op haar. Tijdens zulke uitbarstingen leek hij volgens Wynia “een ander persoon”. Ze beschreef ook dat ze een keer huilend tegenover hem zat, waarop hij kil zou hebben gereageerd en wegliep. Het zijn onthullingen die, hoe persoonlijk ook, passen in een breder patroon van kritiek op de werksfeer rond het programma.
Niet alleen Wynia, maar ook schrijver en columnist Özcan ‘Eus’ Akyol uitte eerder kritische noten over het gedrag van Van Nieuwkerk. Hoewel de aard en toon van die kritieken verschilden, droegen ze gezamenlijk bij aan het beeld dat er bij DWDD periodes van grote druk en spanningen waren, met een presentator die hoge eisen stelde aan zichzelf en zijn omgeving.
Context en duiding: van reputatie tot werkcultuur
De nieuwe passages uit Writer’s Block komen in een periode waarin de Nederlandse mediasector vaker reflecteert op werkdruk, leiderschap en grenzen op de werkvloer. Sinds de eerste berichten over een harde cultuur bij DWDD raakten publieke omroep en producenten verwikkeld in discussies over verantwoordelijkheid, begeleiding en toezicht. Het spanningsveld is duidelijk: hoe houd je een dagelijkse tv‑hit creatief en scherp zonder dat de druk doorslaat naar onveilig gedrag of grensoverschrijdende communicatie?
Van Nieuwkerk zelf heeft in het verleden laten weten dat hij veeleisend is en dat dit als hard kan worden ervaren. Na eerdere berichtgeving over de werksfeer gaf hij aan spijt te hebben waar hij te ver was gegaan en trok hij zich terug uit samenwerkingen. Ook de omroep maakte duidelijke keuzes over hoe verder te gaan zonder de presentator. De nieuwe onthullingen heropenen daarmee niet alleen een persoonlijk verhaal tussen vrienden en collega’s, maar ook een sectorbrede discussie die nog altijd woedt.
Gevolgen voor het imago en het vervolg
Wat betekenen deze onthullingen voor de reputatie van Van Nieuwkerk? Voor een presentator met een iconische status is elk nieuw hoofdstuk in dit dossier relevant. De anekdotes over een codenaam en een gapenverbod spreken tot de verbeelding, juist omdat ze in hun ogenschijnlijke kleinheid veel zeggen over cultuur, controle en hiërarchie. Tegelijkertijd geldt: het zijn beschrijvingen van betrokkenen, en dus geen rechterlijke oordelen. Voor het publiek blijft het schipperen tussen bewondering voor het vakmanschap en ongemak over de manier waarop dat vakmanschap achter de schermen tot stand kwam.
Voor Van Egmond is Writer’s Block meer dan een verzameling media‑anekdotes; het is ook een persoonlijk document over verwachtingen, vertrouwen en teleurstelling. Dat persoonlijke perspectief verhoogt de nieuwswaarde, maar vraagt tegelijk om zorgvuldige lezing: waar ligt de grens tussen inzicht en afrekening, tussen observatie en interpretatie?
Samenvatting en vooruitblik
Het nieuwe boek van Michel van Egmond schetst een scherp beeld van de dynamiek rond Matthijs van Nieuwkerk, met verhalen over codenaam ‘Kees’ en een verbod op gapen die het grotere verhaal over werkdruk en hiërarchie illustreren. Eerdere getuigenissen van onder meer Dieuwke Wynia en Özcan Akyol sluiten aan bij dat beeld van een uitermate veeleisende presentator die soms op een harde, onpersoonlijke manier kon opereren. Voor Van Nieuwkerk blijft de vraag hoe en of hij zijn publieke rol kan herdefiniëren in het licht van deze terugkerende discussies over werkcultuur. Voor de mediasector in bredere zin is het opnieuw een aanzet om na te denken over leiderschap, begeleiding en veilige teams, juist in de hectiek van dagelijkse televisie.
We volgen de reacties op Writer’s Block en mogelijke antwoorden vanuit het kamp van Van Nieuwkerk. Wat vind jij van deze ontwikkelingen en hoe kijk jij naar de balans tussen prestatie en werkcultuur? Laat het ons weten via onze sociale media.
