Vijftien jaar na het overlijden van Antonie Kamerling stond Isa Hoes maandag opnieuw stil bij het gemis. Ze deelde op sociale media een foto van een lachende Kamerling in een auto, met de korte maar veelzeggende woorden: ‘Nog steeds geliefd – nog steeds gemist. 6 oktober 2010.’ Ook zoon Merlijn plaatste een bericht. Hij beschreef hoe rouw als een litteken blijft: de pijn gaat niet helemaal weg, maar wordt anders, draaglijker, en – hoe onwaarschijnlijk het ooit leek – echt beter.
Vijftien jaar later
Dat de datum 6 oktober nog altijd resoneert, onderstreept hoeveel impact het overlijden van Kamerling heeft gehad. Zijn dood op 44-jarige leeftijd schokte in 2010 het land. Voor velen staat hij symbool voor een generatie die met hem opgroeide, en voor een gesprek over mentale gezondheid dat sindsdien zichtbaarder en urgenter is geworden. De ingetogen posts van Hoes en haar zoon sluiten aan bij die ontwikkeling: zonder groot gebaar, maar met woorden die blijven hangen.
Een leven in de schijnwerpers
Isa Hoes en Antonie Kamerling ontmoetten elkaar in 1990 op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden. Hun tv-romance vond ook in het echte leven een vervolg. In 1997 trouwden ze in Italië en kregen samen twee kinderen: Merlijn en Vlinder. Kamerling bouwde in die jaren een veelzijdige carrière op, van populaire soap tot film en muziek. Hij speelde in publieksfavorieten als All Stars en De Kleine Blonde Dood en scoorde onder de artiestennaam Hero een nummer 1-hit met ‘Toen ik je zag’. Het maakte hem tot een van de bekendste gezichten van de Nederlandse populaire cultuur van de jaren negentig en vroege jaren nul.
De klap van 2010
Op 6 oktober 2010 maakte Kamerling een einde aan zijn leven. De schok was groot, niet alleen in de media, maar ook onder publiek dat hem al jaren volgde. Zijn dood opende het gesprek over depressie en suïcidaliteit, thema’s die destijds veel minder zichtbaar waren. De openheid waarmee Hoes nadien over hun relatie, zijn worstelingen en haar rouw sprak, hielp om taboes te doorbreken. Het verhaal over liefde en verlies bereikte een breed publiek en blijft, vijftien jaar later, richting geven aan gesprekken over mentaal welzijn.
Een publiek en persoonlijk rouwproces
Rouwen in de publieke ruimte is complex. Er is het intieme verdriet van een gezin, en er is de collectieve herinnering van duizenden mensen die zich aan een artiest verbonden voelden. Hoes heeft in interviews vaker benadrukt dat die twee lagen soms schuren, maar ook steun kunnen geven. De foto die ze nu deelt, is onopgesmukt en dichtbij: geen pose, maar een momentopname die herinnert aan wie hij was, los van de roem. Dat is de kracht van zo’n post; het plaatst de mens voor de mythe en geeft ruimte aan liefde en herinnering.
De woorden van een zoon
De reflectie van Merlijn over rouw als litteken raakt aan een universele waarheid. Het verlies verdwijnt niet, het verandert van vorm. Je draagt het mee, soms zwaar, soms licht. Het onderscheid tussen ‘het wordt nooit meer goed’ en ‘het wordt anders’ is voor veel nabestaanden een keerpunt. Door die nuance te delen, biedt hij herkenning aan wie zelf met verlies leeft. Dat is een waardevol signaal, zeker nu jonge generaties zich steeds vaker online uitspreken over mentale gezondheid, kwetsbaarheid en veerkracht.
Liefde die blijft
Hoes en Kamerling vormen, ook vijftien jaar later, een verhaal over liefde, kunst en familie. Hun relatie begon op de set, groeide uit tot een huwelijk en een gezin, en kreeg na zijn dood een nieuwe, stillere vorm in herinneringen, foto’s en getuigenissen. Voor wie hem bewonderde als acteur of zanger, en voor wie hem van nabij kende, blijft de kern dezelfde: een geliefde man die veel betekende voor de mensen om hem heen. Dat is de toon van Hoes’ korte boodschap. Niet groot, niet plechtig, maar eenvoudig en waarachtig.
Nalatenschap in cultuur en gesprek
Antonie Kamerlings nalatenschap is tweeledig. Aan de ene kant is er het werk: rollen die een generatie bijbleef, muziek die nog wordt meegezongen. Aan de andere kant is er het gesprek over mentale gezondheid dat mede door zijn dood zichtbaarder werd. Boeken, interviews en later ook verfilmde verhalen over leven met depressie hebben sindsdien meer mensen bereikt. Die wisselwerking – kunst die raakt, en openheid die helpt – maakt dat zijn naam blijft klinken. Niet als een mythe, maar als onderdeel van een doorlopend maatschappelijk gesprek.
Dit bericht op Instagram bekijken
Rouw, tijd en draagkracht
Vijftien jaar is lang en kort tegelijk. Voor nabestaanden markeert zo’n ronde datum vaak een extra moment van terugkijken. Wat is gebleven? Wat is veranderd? De woorden van Merlijn – dat het litteken blijft maar anders wordt – bieden een bruikbaar kader. Rouw kan schuiven. Ze verliest zelden haar gewicht, maar je leert ermee lopen. Door dat hardop te zeggen, maken Hoes en haar kinderen van een persoonlijke herdenking ook een publieke bron van herkenning.
Hulp en ondersteuning
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting 113 Zelfmoordpreventie is dag en nacht bereikbaar, zeven dagen per week. Een gesprek kan het verschil maken, ook als woorden nog moeilijk te vinden zijn. Deel je zorgen met iemand dichtbij, of neem contact op met professionals die kunnen meedenken en meeluisteren.
Vooruitblik en uitnodiging
De herdenking van vijftien jaar zonder Antonie Kamerling laat zien hoe liefde en verlies naast elkaar kunnen bestaan. Het beeld van een lachende man in een auto, de sobere woorden van zijn vrouw, de eerlijke reflectie van zijn zoon: het zijn tekens van een herinnering die blijft bewegen met de tijd. Zijn werk leeft voort, zijn verhaal blijft betekenisvol. We zijn benieuwd wat dit moment bij jou oproept. Deel je gedachten en herinneringen op onze sociale kanalen; we lezen graag met je mee.
Bron: linda.nl
