Victoria Koblenko: tussen skinnydip, kunst en Oekraïense ziel
Victoria Koblenko (44) is niet alleen een vrouw van woorden, maar ook van daden – en soms van daden zonder bikini. Terwijl de meeste mensen in november vooral bezig zijn met kruidnoten en dekentjes, besloot Koblenko zichzelf een ander soort warmte te gunnen: een duik in een helder meer tijdens een luxe wellnessweekend. En dat deed ze op geheel eigen wijze – zonder badkleding, mét zelfvertrouwen. Haar volgers kregen er content van die ze, zoals ze zelf zegt, “met smaak mogen verteren”. Of beter: waar ze de vingers bij aflikken.
Op Instagram verschenen foto’s van de actrice terwijl ze geniet van de natuur, de rust en een wateroppervlak dat haar net genoeg dekt om aan de richtlijnen te voldoen. De reacties variëren van bewondering tot poëzie, en uiteraard ook een vleugje ongegeneerde bewondering van volgers die geen idee hebben of ze nu mediteren of kwijlen. Toch is de post niet zomaar een stukje zelfverheerlijking: achter die beelden schuilt een vrouw die met haar roots, haar kunst en haar missie bezig is – op een manier die verder gaat dan het perfecte plaatje.
Van wellness tot wereldproblematiek
Want terwijl de likes binnenstromen, bereidt Koblenko zich voor op haar rol in het Oekraïense theaterstuk Golem. Geen oppervlakkige productie, maar een diepzinnig stuk over rouw, verlies en verzoening tussen vrouwen die hun geliefden verloren aan de oorlog. In het stuk speelt ze de ex-vrouw van een gesneuvelde schrijver, en dat is niet toevallig. Het script, geschreven door scenarioschrijfster Sasha Denisova, baseert zich op ware verhalen van vrouwen die hun partners verloren in de oorlog in Oekraïne. Het is een ode aan veerkracht, maar ook een aanklacht tegen de pijn die blijft hangen wanneer het stof allang is neergedaald.
Koblenko, die zelf in Oekraïne werd geboren en als kind naar Nederland kwam, voelt die verhalen in haar botten. Ze noemt het stuk een eerbetoon aan de vrouwen van haar geboorteland en een manier om Oekraïense kunst internationaal zichtbaar te maken. “Ik wil dat mensen begrijpen wat oorlog met je doet, ook als je niet in de frontlinie staat,” vertelt ze. “Het trauma reist mee, van generatie op generatie. Het zit in de stilte aan de keukentafel, in het niet kunnen zeggen wat je voelt. Vooral mannen dragen dat gewicht vaak alleen.”
Een duik in de diepte – letterlijk en figuurlijk
Dat ze haar volgers trakteert op een moment van pure vrijheid, is dus niet zomaar een toevallige post. “Na maanden van intensieve repetities voelde ik behoefte aan loslaten,” schrijft ze in haar caption. “Aan water, stilte, natuur. En eerlijk: even niets tussen mij en het universum.” De foto’s tonen een vrouw die zich comfortabel voelt in haar eigen huid – letterlijk én figuurlijk. De setting lijkt rechtstreeks uit een arthousefilm: mist boven het water, herfstkleuren in de bomen, en een actrice die tussen de regels door een verhaal vertelt over kracht, kwetsbaarheid en overgave.
Toch blijft de humor nooit ver weg bij Koblenko. Ze weet dondersgoed dat Instagram een platform is waar betekenis en oppervlakkigheid hand in hand gaan. Waar de een ontroerd raakt door haar boodschap, vraagt de ander zich af: “Was het water koud?” Haar volgers nemen het zoals het bedoeld is – als een moment van schoonheid, authenticiteit en, vooruit, een beetje visuele poëzie met een hoge amusementswaarde.
Oekraïense kunst met een missie
Terwijl social media zich verdringt om de juiste filter te vinden, concentreert Koblenko zich op iets wat niet te filteren valt: rauwe emotie. Golem is niet zomaar een voorstelling, maar een artistiek protest. Het verhaal laat zien hoe vrouwen die alles verloren, toch weer betekenis proberen te vinden. Hoe ze leren praten over pijn, zelfs als woorden tekortschieten. En hoe kunst soms het enige is wat overblijft om de chaos van oorlog te begrijpen.
Koblenko benadrukt dat ze het stuk niet alleen ziet als theater, maar als therapie. “Kunst kan helen. Het kan troosten. En het kan, op zijn best, bewustzijn creëren bij mensen die oorlog alleen kennen uit het journaal.” Zelf weet ze hoe groot het verschil is tussen kijken naar leed en erin opgroeien. Die ervaring gebruikt ze nu om via haar rol anderen te raken – niet met medelijden, maar met herkenning.
“Mannen praten niet, vrouwen dragen het”
In interviews zegt Koblenko dat ze zich vooral zorgen maakt over de mentale gezondheid van Oekraïense vluchtelingen. “Veel mannen hebben moeite om hun gevoelens te uiten,” zegt ze. “Ze willen sterk zijn, maar dat betekent vaak dat ze breken in stilte. En die stilte is dodelijk.” Ze pleit voor meer psychologische steun, niet alleen voor vrouwen en kinderen, maar ook voor de mannen die worstelen met het onzichtbare gewicht van schuld, angst en verlies.
Die betrokkenheid is typerend voor haar: intellectueel, empathisch, maar nooit zwaar op de hand. Ze weet hoe ze een boodschap moet brengen zonder dat het een college wordt. In Golem speelt ze niet zomaar een rol – ze belichaamt de stem van duizenden vrouwen die achterbleven. En dat doet ze met dezelfde overtuiging waarmee ze op Instagram laat zien dat kracht niet altijd gepaard gaat met pantser, maar soms gewoon met huid.
Tussen ernst en zelfspot
Wat Koblenko uniek maakt, is haar vermogen om licht en donker moeiteloos te mengen. Waar anderen zich zouden schamen om een foto zonder bikini te plaatsen, ziet zij het als een moment van bevrijding. En eerlijk: het werkt. Ze weet dat de combinatie van schoonheid en betekenis onweerstaanbaar is. De post werd in korte tijd duizenden keren geliket, gedeeld en becommentarieerd. “De meeste mannen hebben totaal geen moeite met hun gevoelens rondom dit soort ‘zwaar beladen’ content,” grapte een volger. En inderdaad: Koblenko’s boodschap over rouw, heling en empathie lijkt ineens een stuk draaglijker geworden.
Een vrouw van contrasten
Victoria Koblenko is de belichaming van het moderne evenwicht tussen diepgang en zelfspot. Ze laat zien dat je als vrouw niet hoeft te kiezen tussen intellect en sensualiteit, tussen maatschappelijke betrokkenheid en eigenzinnigheid. Haar carrière loopt van politieke debatten tot theater, van documentaire tot wellnessmoment – en dat allemaal zonder zichzelf te verliezen.
Misschien is dat wel precies wat mensen zo aantrekt: ze is een spiegel. Voor sommigen een symbool van vrijheid, voor anderen van moed, en voor weer anderen gewoon van een goed verhaal dat toevallig mooi verpakt is. Wat je ook ziet in Victoria Koblenko, je kunt er niet omheen dat ze iets raakt. En dat, in een wereld vol filters, waarschijnlijk het meest echte is wat er te vinden valt.
Bekijk de beelden hier:
Conclusie: skinnydip met betekenis
Wat begon als een wellnessmoment eindigde als een mini-manifest over kwetsbaarheid, kunst en identiteit. Koblenko toont dat vrijheid niet alleen een houding is, maar ook een keuze. Of ze nu op een podium staat in een Oekraïens theater of naakt de kou trotseert in een Nederlands meer: ze blijft trouw aan zichzelf, aan haar roots, en aan het verhaal dat ze wil vertellen. En dat maakt haar niet alleen een actrice, maar ook een kunstenaar die begrijpt dat je soms letterlijk kopje-onder moet gaan om weer boven te komen.
