Angela de Jong (49) heeft in een persoonlijke column in het Algemeen Dagblad bekendgemaakt dat haar vader is overleden. Hij werd 72 jaar. De televisierecensent en columnist neemt de komende dagen afstand van haar werk om te rouwen en tijd door te brengen met haar familie.
Persoonlijk verlies
De column leest als een ingetogen eerbetoon aan een man die zijn leven in het teken zette van zijn gezin en zijn werk. De Jong beschrijft haar vader als iemand die onvermoeibaar was: hij werkte ’s nachts, in het weekend, met de feestdagen en zelfs als hij ziek was. Op een ijzige Nieuwjaarsdag, toen vrijwel niemand de weg op durfde, stapte hij toch in zijn vrachtwagen om melk op te halen bij boeren. Het zijn beelden die blijven hangen en een generatie typeren voor wie plichtsbesef en betrouwbaarheid vanzelfsprekend waren.
Een leven van zorg en arbeid
Werken was voor haar vader geen doel op zich, maar een vorm van zorgen. Hij werkte zodat zijn kinderen konden eten, leren en sporten. Dat plichtsgevoel strekte zich uit tot zijn werkgever en zijn collega’s. In een eerdere column uit september schetste De Jong hem als iemand die tussen de 60 en 80 uur per week maakte. Niet vanuit ambitie of drang naar status, maar uit verantwoordelijkheidsgevoel. De omstandigheden waren lang niet altijd gemakkelijk, maar hij bleef gaan, omdat er thuis en op het werk op hem werd gerekend.
Een vader die altijd klaarstond
Naast zijn lange werkweken was hij er ook voor zijn gezin. Hij plakte fietsbanden, schilderde dakgoten, haalde zijn kinderen op na het uitgaan en bracht later zijn kleinkinderen naar de voetbalclub. In de schaarse vrije uren vond hij manieren om aanwezig te zijn, vaak zonder daar veel woorden aan vuil te maken. Het zijn de alledaagse gebaren die in De Jongs portret uitgroeien tot het bewijs van een stille, maar krachtige betrokkenheid.
Bescheiden plannen na pensioen
Na zijn pensioen had hij geen grootse plannen. Een beetje werken in de tuin, fietsen met zijn vrouw, oppassen op de kleinkinderen: kleine, nabije dingen die precies pasten bij wie hij was. Het liep anders. Zijn lichaam liet hem in de steek voordat hij echt van die tijd kon genieten. In haar column verwoordt De Jong het onvermijdelijke gemis met de sobere zin: “Het heeft niet zo mogen zijn.” Daarmee raakt ze een gevoel dat veel families herkennen wanneer gezondheid en tijd niet met elkaar meegaan.
Gezondheid en afscheid
De Jong laat weten dat haar vader dinsdag is overleden. Een concrete medische oorzaak noemt ze niet. Ze schrijft: “Hij bleek ziek. Het grote sterke lichaam liet hem in de steek, maar klagen deed hij nooit.” Eerder verbleef haar vader al in een verpleeghuis, wat erop wijst dat zijn gezondheid langere tijd kwetsbaar was. In de laatste dagen ging het snel en onverbiddelijk, maar zelfs dan bleef hij de man van weinig woorden die zijn lasten het liefst in stilte droeg.
Het grotere plaatje
Wie De Jongs woorden leest, ziet meer dan een persoonlijk afscheid. Het is ook een portret van de onzichtbare ruggengraat van Nederland: mensen die zonder veel vertoon werken, zorgen en het land overeind houden. Mannen en vrouwen voor wie trouw en inzet geen begrippen zijn, maar gewoontes. Ze vragen niets, vertellen weinig, maar zijn er altijd. De Jong vat dat samen in een zin die blijft hangen: haar vader was een man zoals er veel zijn in ons land, maar voor haar was er maar één, en die is er niet meer.
Context rond de columnist
De Jong is een van de bekendste tv-critici van het land en schrijft al jaren wekelijks in het Algemeen Dagblad. Haar columns gaan doorgaans over televisie, media en de mensen erachter. Een persoonlijke rouwcolumn past niet in dat vaste register en valt daardoor extra op. Juist die afwijking, gecombineerd met de precieze, sobere toon, maakt het stuk indringend. Geen sentiment, geen grote woorden, maar scherpe observaties die een leven in kleine scènes samenvatten.
Impact op werk en publiek
De columnist kondigt aan dat ze de komende dagen niet aanwezig zal zijn. Het is een begrijpelijke stap in een periode van afscheid en praktische regelzaken die bij een overlijden komen kijken. Voor lezers betekent het mogelijk een korte onderbreking van haar vaste ritme, maar de menselijke maat gaat voor: rouw heeft zijn eigen tijd. Wanneer De Jong terugkeert, zal dat vermoedelijk met de helderheid en directheid zijn waarmee haar stukken bekendstaan.
Herkenning en betekenis
Veel lezers zullen in dit verhaal iets herkennen van hun eigen ouders of grootouders: de generatie die niet dromerig sprak over later, maar vandaag deed wat nodig was. In dat licht krijgt de beschrijving van zijn werkdrift en praktische liefde extra gewicht. Het laat zien hoe zorg ook kan schuilen in daden die bijna onopgemerkt voorbijgaan: de vroege rit, de gerepareerde band, het oppassen op woensdagmiddag. Ze vormen samen een nalatenschap die zich niet in spullen laat vangen, maar in gewoontes en herinneringen.
Slot en vooruitblik
Met de dood van haar vader verliest De Jong de stille kracht die in haar leven veel heeft bepaald. De toon van haar column is een dankwoord en een afscheid ineen. Het is geen verhaal over verlies alleen, maar ook over waarde: wat blijft, zijn de waarden die hij voorleefde en de mensen voor wie hij dat deed. De komende dagen staat rouw centraal. Daarna zal het gewone leven zich onvermijdelijk weer aandienen, anders dan voorheen, maar met dezelfde nuchterheid waarmee haar vader het altijd benaderde.
Kernachtig samengevat: Angela de Jong neemt tijdelijk afstand na het overlijden van haar vader (72), een man die leefde voor werk en gezin en die zij met liefde en respect portretteert als een stille, onmisbare kracht. Wil je reageren of jouw herinnering aan zo’n stille kracht delen? Laat het ons weten via onze sociale media.
Bron: socialnieuws.nl
