De eerste dag van Thom van Campen als Kamervoorzitter had een feestelijke kunnen zijn, maar het werd er eentje vol screenshots, verontwaardiging en een rondje digitaal archeologie. Nog voordat hij goed en wel aan zijn nieuwe functie kon wennen, barstte op X een storm los over een oude tweet uit zijn studententijd. Het internet besloot dat zijn digitale verleden belangrijker was dan zijn toekomstige plannen en daarmee werd zijn benoeming meteen het decor van een typisch hedendaagse politieke rel: het verleden haalt je altijd in, zeker als het in 140 tekens is geschreven.
Van Campen, nog geen dag eerder gekozen als opvolger van de vorige Kamervoorzitter, kreeg geen tijd om achterover te leunen. Terwijl in Den Haag de felicitaties nog klonken, draaide online vooral de vraag rond of hij wel de “juiste” winnaar was. Critici meenden dat hij vooral als compromis uit de bus kwam omdat een groot deel van de Kamer liever níét op PVV’er Martin Bosma stemde. Bosma was zichtbaar teleurgesteld, zijn achterban voelde zich gepasseerd, en het internet gaf zichzelf alweer een reden om te ontploffen.
En zoals traditie is bij elke nieuwe publieke functie, kwam de volgende stap al snel: iemand besloot te gaan graven in oude tweets van de kersverse Kamervoorzitter. Het is bijna een sport geworden. Niet kijken naar iemands visie, ervaring of plannen, maar naar wat hij als twintiger online riep in een tijd waarin niemand dacht dat social media ooit gebruikt zou worden als morele meetlat. Bij Van Campen werd al snel een bericht uit 2011 opgedoken, toen hij 21 was. De tweet werd door sommigen “racistisch” genoemd, door anderen “een beetje dom” of simpelweg “de humor van toen”. Maar dat maakt in 2025 niet veel meer uit. Een screenshot is een screenshot, en het internet beslist zelf wel hoe ernstig het is.
Dat Van Campen de tweet snel verwijderde, hielp ironisch genoeg niet. Voor veel mensen werkt het wissen van oude berichten als een soort bekentenis. Alsof je door het weghalen meteen toegeeft dat er iets mis mee was. Tegelijkertijd is het begrijpelijk: de politieke lat ligt hoog, gevoeligheden liggen overal en een opmerking die in 2011 nauwelijks een wenkbrauw optrok, kan nu moeiteloos een rel veroorzaken. De context is verdwenen, de tijdgeest is veranderd, maar de woorden zijn hetzelfde gebleven. En precies dat maakt oude tweets zo’n dankbare bron voor controverse.
Het fenomeen zegt misschien wel net zoveel over de politiek als over onze omgang met social media. Wie nu een publieke functie krijgt, wordt niet alleen beoordeeld op dossierkennis en betrouwbaarheid, maar ook op alles wat ooit lukraak, impulsief of ondoordacht op het internet is gezet. Het digitale geheugen is streng, selectief en vooral meedogenloos. De vraag is daarbij nooit: wat bedoelde iemand toen? De vraag is: hoe kunnen we dit vandaag gebruiken?
In het geval van Van Campen lijkt de timing vooral ongelukkig. Een dag die had moeten gaan over stabiliteit en neutraliteit van de Kamer, werd overschaduwd door een discussie die niets met zijn huidige functioneren te maken heeft. Maar het zegt iets over het politieke klimaat waarin we leven. Campagnes zijn al lang niet meer alleen debatten in zaaltjes of interviews bij een talkshow. Ze worden gevoerd in archieven, oude timelines en mappen met jarenoude screenshots.
Dat maakt de rol van Kamervoorzitter er niet per se eenvoudiger op. Van Campen moet nu niet alleen bewijzen dat hij de orde in de Kamer kan bewaren, maar ook dat een tweet uit zijn studententijd geen graadmeter is voor zijn gedrag in 2025. Voorlopig lijkt hij ervoor te kiezen om de kwestie vooral niet groter te maken dan hij is. De tweet is weg, hij reageert niet overdreven defensief en hij verplaatst zijn focus weer naar de inhoud. Maar het internet is helaas minder snel klaar met zulke onderwerpen. Een relletje blijft graag nog even hangen, net zolang tot er een volgende politicus, influencer of BN’er iets fout zegt of doet en de aandacht verschuift.
Toch is het belangrijk om te zien hoe dit soort momenten een bredere discussie aanwakkeren. Want hoe lang blijft een online misstap meetellen? Kun je als volwassene echt worden afgerekend op iets uit je tienerjaren? Of moeten we accepteren dat het internet door de jaren heen verandert, net als de mensen die erop posten? Het zijn vragen waar geen politiek antwoord op komt, maar waar steeds meer voorbeelden te vinden zijn die laten zien hoe diep het kan ingrijpen in iemands carrière.
Voor Van Campen betekent het vooral dat zijn start nu niet wordt herinnerd als die van een nieuwe voorzitter met frisse energie of een duidelijke koers. Nee, zijn eerste dagen staan nu in het teken van een oude tweet, een screenshot en een discussie die sommige mensen waarschijnlijk niet eens hadden opgemerkt als hij géén publieke functie had gekregen. Zo werkt het moderne medialandschap nu eenmaal: een storm hoeft niet logisch te zijn om te ontstaan.
Wat overblijft is een waarschuwing die al jaren boven social media hangt, maar toch steeds opnieuw genegeerd wordt: denk na voordat je iets online zet. Of, als je ooit politieke ambities hebt, denk vooral heel hard na. Want het internet vergeet niets en de politiek al helemaal niet. Thom van Campen weet dat nu uit eerste hand. Zijn voorzittershamer is nog niet warm, maar zijn archief is in recordtijd doorgelicht. De komende jaren zal hij hopelijk vooral herinnerd worden om wat hij doet, niet om wat hij ooit tweette. Maar dat is geen zekerheid. In een tijd waar een screenshot even krachtig is als een kamermotie, blijft één ding glashelder: de digitale wereld beslist vaak sneller dan de echte.
