Het had een rustige zondagmiddag moeten worden. Een moeder, haar twee kinderen en de hond maakten een ontspannen wandeling over de zandpaden rond het Theehuys Anserdennen in Ansen. Het soort uitje waarbij je vooral bezig bent met blaadjes, modder, en wie er als eerste bij de picknicktafel is. Maar de stilte van het Drentse bos werd onverwacht doorbroken door iets dat niemand daar op dat moment zag aankomen: een wolf, nieuwsgierig en opvallend weinig schuw.
Een ontmoeting die niemand verwacht
Volgens de vrouw kwam het dier letterlijk uit de bosjes geslopen. Geen gegrom, geen gejaag, maar een stille, directe toenadering. De wolf liep recht op hen af en stopte pas toen hij nog maar enkele meters verwijderd was van de kinderen. De moeder bleef opmerkelijk kalm. Ze pakte haar telefoon, maakte een paar foto’s en besloot toen dat het genoeg was geweest. Door luid te schreeuwen en haar lichaam groter te maken, wist ze de wolf te verjagen. Het dier draaide zich om en verdween net zo zachtjes als het gekomen was.
Het voorval is geen verzinsel en geen wilde interpretatie van een schaduw in het bos. De foto’s bestaan. Het verhaal is bevestigd. En de emotionele lading is duidelijk: dit soort ontmoetingen voelt voor veel ouders helemaal niet meer als iets dat bij de natuur hoort, maar als iets dat akelig dichtbij het onveilige komt.
Niet de enige melding van die dag
De vrouw bleek niet de enige die iets bijzonders meemaakte. De uitbaatster van het theehuis vertelt dat een groep gasten dezelfde dag óók een wolf tegenkwam, wederom van opvallend dichtbij. Het dier liep rustig langs de rand van het pad en leek totaal niet onder de indruk van menselijke aanwezigheid. Geen schrikreactie, geen vluchtdrang. Precies dat is wat bewoners en bezoekers onrustig maakt.
Het incident past in een patroon dat de regio al langer bezighoudt. De wolvenpopulatie rondom het Dwingelderveld is stevig en groeit. Het gebied, ooit bekend om zijn schaapskuddes en stilte, is inmiddels ook de thuisbasis van een roedel wolven. Volgens recente tellingen leven er in de provincie Drenthe naar schatting ongeveer 35 wolven. Dat getal is niet alleen theoretisch. Steeds vaker worden mensen oog in oog met een wolf gebracht, niet op videobeelden of nieuwsberichten, maar in het echt.
Wanneer een wolf niet meer bang lijkt
Wat het voorval in Ansen extra opvallend maakt, is het gedrag van de wolf. In principe vermijden wolven mensen. Ze zien ons niet als prooi, hebben geen baat bij confrontaties en houden zich bij voorkeur afzijdig. Dat is het natuurlijke gedrag. Maar deze wolf deed precies het tegenovergestelde: hij kwam kijken, observeren en benaderde de groep zonder aarzelen.
Een woordvoerder van lokale natuurorganisaties legt uit dat een wolf die zijn schuwheid verliest, een risico vormt. Niet omdat hij mensen actief zal aanvallen, maar omdat hij steeds dichterbij durft te komen. En als een wolf leert dat mensen voedsel, aandacht of interessante prikkels opleveren, dan kan dat leiden tot situaties die misgaan.
Het roept de vraag op: is deze wolf gewend geraakt aan mensen? Heeft iemand hem misschien gevoerd? Of hoort dit bij zijn individuele karakter, nieuwsgierig en onbevangen? Het antwoord is nog niet bekend, maar dat de wolf niet bang was, staat vast.
Steeds vaker opvallende situaties
Het incident in Ansen staat niet op zichzelf. Eerder dit jaar liep er al een wolf midden door de straten van Eelde, eveneens in Drenthe. Videobeelden daarvan gingen viraal, juist omdat de wolf zich vrijwel gedroeg als een verdwaalde hond. De beelden werden opgepikt door nieuwssites en zorgden voor een discussie die inmiddels landelijk speelt: hoe leefbaar blijft een gebied wanneer wolven de grens tussen natuur en bebouwing steeds vaker overschrijden?
Boeren en schapenhouders in de regio waarschuwen al langer voor de risico’s. Toch zitten wandelaars nu met een nieuw soort angst: niet alleen plattelandsdieren, maar hun kinderen kunnen ineens oog in oog staan met een roofdier dat 35 kilo kan wegen.
Wat moet je doen als je een wolf tegenkomt?
De vrouw in Ansen handelde volgens deskundigen perfect: kalm blijven, jezelf groter maken, een luide stem gebruiken en langzaam afstand creëren. Wegrennen is nooit een goed idee, want dat kan bij dieren het instinct oproepen om achter iets aan te gaan dat beweegt. Ook kleine kinderen kunnen óók beter worden geleerd om te blijven staan en niet gillend weg te rennen.
Natuurorganisaties benadrukken dat wolven in Nederland nog steeds geen directe bedreiging vormen voor mensen. Maar ze voegen er direct aan toe dat te weinig afstand houden een probleem wordt als wolven hun natuurlijke schuwheid verliezen. Daarom worden meldingen zoals die in Ansen serieus genomen en uitgebreid onderzocht.
Een groeiende spanning in het landschap
De wolf hoort bij de natuur, zeggen biologen. De wolf hoort bij gevaar, zeggen bezorgde ouders. En ergens tussen die twee meningen probeert de provincie een balans te vinden. Want het landschap rond het Dwingelderveld is natuurlijk prachtig, maar ook druk: toeristen, wandelaars, honden, fietsers, kinderen. Hoe meer mensen het gebied gebruiken, hoe groter de kans op ontmoetingen. En hoe meer wolven zich thuis voelen, hoe vaker het gebeurt.
Het is een spanningsveld dat Nederland nog niet goed kent. De terugkeer van de wolf is relatief nieuw. De samenleving moet zich opnieuw uitvinden en bepalen wat acceptabel is. Een wolf op 200 meter afstand is spannend maar leefbaar. Een wolf op drie meter afstand van je kinderen, dat voelt voor veel mensen ineens anders.
Bekijk de video hier:
De vraag die blijft hangen
De wolf die in Ansen opdook, is nog niet geïdentificeerd. Het is niet bekend of het dezelfde wolf is die door de groep gasten werd gezien. Ook is niet duidelijk of hij deel uitmaakt van de vaste roedel of een jong dier is dat op verkenning is. Maar één ding is wél duidelijk: de lokale bewoners en bezoekers zijn alert geworden.
Het incident heeft binnen één dag allerlei vragen losgemaakt. Moeten er maatregelen komen? Is voorlichting genoeg? En hoe zorgen we ervoor dat mens en wolf daadwerkelijk samen kunnen leven, zonder dat het voorval in Ansen een opmaat is naar iets ernstigers?
Voor nu blijft het bij foto’s, getuigenissen en een moeder die haar kinderen stevig vastpakte toen de wolf zich omdraaide en weer het bos in liep. Maar het gevoel dat het zomaar nóg een keer kan gebeuren, dat blijft. En dat is misschien wel de grootste verandering van allemaal.
