Het is voor John de Bever een beladen vrijdag. De zanger staat stil bij de verjaardag van zijn overleden moeder en deelt op Instagram een collage met foto’s van Sjaan de Bever. Bij de beelden schrijft hij: “Alweer 10 jaar geleden, Sjaantje. Een moeder vergeet je nooit.” Het bericht is kort, persoonlijk en vol liefde, en tekent hoe belangrijk zijn ouders altijd voor hem zijn geweest.
Persoonlijke herdenking op instagram
De collage die John publiceert, laat verschillende momenten uit het leven van zijn moeder zien. Intieme familiefoto’s, herinneringen die in één oogopslag laten voelen hoeveel zij betekende binnen het gezin De Bever. Het is geen uitbundige boodschap, maar een ingetogen eerbetoon aan iemand die zijn leven mede vormgaf. De keuze voor sobere woorden en een tastbare herinnering zegt alles: verlies slijt, maar de band blijft.
Terugblik op een hechte band
Wie John al langer volgt, weet dat zijn familie de basis onder zijn succes is. Als enige jongen in een gezin met drie zusjes werd hij, naar eigen zeggen, flink verwend. Terwijl hij zich op jonge leeftijd al in twee werelden bewoog – als zanger en als (zaal)voetballer, ook in België – vormden thuis de vaste waarden. Zijn moeder zag in hem vooral de lieve jongen die hij in huis was, zijn vader stond hem letterlijk en figuurlijk bij.
Toch vermeed zijn moeder liever de sporthal wanneer John moest voetballen. De wedstrijden konden fel zijn en John omschreef zichzelf wel eerder als “een beest” op het veld. Het publiek ging soms tekeer, en dat vond zijn moeder moeilijk om aan te zien. Zijn vader daarentegen was er bijna altijd, langs de lijn om zijn zoon aan te moedigen. Dat contrast typeert het gezin: zorgzaam, betrokken en ieder op een eigen manier aanwezig.
Waardering die groeit met de jaren
In interviews heeft John vaker teruggekeken op de rol van zijn ouders, en op wat hij hen wel of juist niet heeft gezegd. Tegen Story vertelde hij eerder dat hij graag nog vaker zijn waardering had uitgesproken. Als kind en jongvolwassene is die onvoorwaardelijke liefde makkelijk vanzelfsprekend; pas later besef je wat ouders allemaal doen en laten om hun kinderen kansen te geven. Dat inzicht bracht hem ertoe in hun laatste jaren extra tijd met hen door te brengen.
John legde uit dat hij zijn ouders in die periode bijna dagelijks opzocht. Ook nam hij zijn vader mee naar Spanje, een herinnering die hij zichtbaar koestert. Tegelijkertijd blijft er dat kleine stemmetje: had dit ook eerder gekund? Hij nuanceert die gedachte direct. Toen zijn moeder nog leefde, had zijn vader wellicht minder behoefte aan zulke uitstapjes. Het leven loopt zoals het loopt; niet alles laat zich plannen of inhalen.
De schaduw van alzheimer
Een onverbiddelijke wending in het gezin kwam toen Sjaan op haar 65ste Alzheimer kreeg. Achteraf kun je denken: had ik meer kunnen doen? John benoemde dat gevoel, maar ook de realiteit: niemand kan voorspellen wanneer dementie intreedt en hoe snel het verloopt. De ziekte verandert het ritme van een familie, dwingt tot aanpassing en geduld, en haalt vaak het beste en het kwetsbaarste in mensen naar boven.
In Johns woorden klinkt de worsteling door die veel families herkennen. Er is het verdriet om wie iemand geleidelijk verliest en de wens om alles goed te doen, al is er geen handleiding. Die openheid maakt zijn bericht extra persoonlijk. Het is niet alleen een herinnering; het is ook een erkenning van de complexiteit rond zorg en afscheid, en van de liefde die daar dwars doorheen zichtbaar blijft.
Jaren op het veld en op het podium
De combinatie van topsportmentaliteit en muzikaliteit tekent John al decennia. Hij maakte naam als zaalvoetballer, speelde in België en stal op de Nederlandse podia het hart van het publiek. De balans tussen die twee werelden is niet altijd eenvoudig geweest, maar mede dankzij de steun van thuis kon hij die route afleggen. Het beeld van zijn moeder die liever niet op de tribune zat, en zijn vader die dat juist wel deed, schetst het palet aan emoties dat bij winnen en verliezen hoort – in de sport en in het leven.
Een tweede vaderfiguur
Bijzonder in Johns verhaal is de plek voor Johan Derksen, die hij geregeld omschrijft als een ‘bonusvader’. Die term gebruikt hij niet lichtvaardig. Waar zijn eigen vader vaak langs de lijn stond, is Derksen in de loop der jaren iemand geworden bij wie John zich gesteund weet. In interviews en video’s legt hij uit hoe die band groeide en waarom hij zo betekenisvol is. Het laat zien dat familie niet alleen gaat over bloedbanden, maar ook over de mensen die je kiest of die je op je pad krijgt.
Waarom dit moment raakt
Berichten zoals deze, waarin een publiek figuur stilstaat bij verlies, raken vaak een snaar bij volgers. De woorden zijn persoonlijk, maar het gevoel is herkenbaar. Iedereen die een ouder of naaste heeft verloren, weet hoe verjaardagen en gedenkdagen aanvoelen: zacht en scherp tegelijk. Door zijn herinnering te delen, normaliseert John die gelaagdheid van rouw. Tegelijkertijd benadrukt het hoe blijvend die eerste liefde is – die van een ouder voor een kind en omgekeerd.
Blik vooruit en betekenis
De herdenking komt niet uit het niets. John spreekt al langer open over zijn ouders, over wat hij leerde en waar hij soms spijt van heeft. Precies die eerlijkheid maakt dit soort momenten waardevol: het zijn geen terugblikken om in te blijven hangen, maar ankers om met meer zachtheid vooruit te gaan. Wie Johns carrière volgt, ziet dat hij zijn familieverhaal meeneemt in zijn muziek, optredens en publieke optredens. Het herinnert ons eraan dat achter elk bekend gezicht een privéverhaal schuilgaat.
Samenvatting
Met een sobere post op Instagram herdenkt John de Bever de verjaardag van zijn overleden moeder Sjaan. Hij deelt een collage, schrijft hoe je een moeder nooit vergeet en schetst in eerdere uitspraken hoe zijn waardering voor zijn ouders groeide. De diagnose Alzheimer op haar 65ste, de twijfel of hij nog meer had kunnen doen, de dagelijkse bezoeken en de reis met zijn vader naar Spanje: het zijn stuk voor stuk fragmenten van een vol leven met liefde, zorg en verlies. Daarbij noemt hij Johan Derksen een tweede vaderfiguur, wat de brede kring van steun rondom hem onderstreept. Het geheel vormt een warm, eerlijk portret van een zoon die zijn moeder blijft eren – vandaag, en elke dag daarna.
Wat raakt jou in dit verhaal? Deel je gedachten en herinneringen met ons op sociale media.
Bron: shownieuws.nl
