Voor de ernstig zieke Ajax-fan Peter was het plan glashelder: nog één keer zijn club zien spelen in de Johan Cruijff ArenA. Een laatste wens die door de Wensenambulance met zorg was geregeld. Het zou een avond worden met emotie, warmte, voetbal en een vleugje troost.
De rit in de ambulance had iets ceremonieels. Peter voelde zich, ondanks alles, zichtbaar opgelucht. Alsof hij even kon ontsnappen aan het ziekenhuisleven dat al maanden om hem heen hing. Dit was zijn moment, zijn avond, zijn club.
De stoelen waren klaargezet. Zijn zoon zat naast hem, de vrijwilligers stonden discreet op afstand. Peter keek het veld op met een blik die alles zei: dit was het cadeau dat hij nog één keer wilde uitpakken.
De sfeer omslaat in seconden
Maar waar een laatste wens bedoeld is om iemand op te tillen, werd het stadion al snel gevuld met een heel ander soort energie. Tijdens de wedstrijd Ajax – FC Groningen ging het mis. Niet een beetje mis, maar volledig ontspoord-mis. Een groep “supporters”, die vooral bezig leek met eigen pyro-spektakel, besloot zoveel zwaar vuurwerk af te steken dat het spel onhoudbaar werd.
Het geluid kaatste door de ArenA alsof er granaten in de vakken werden gegooid. Wat bedoeld was als sportieve spanning, veranderde in dreunende chaos. Binnen no-time lag de wedstrijd stil en zakte de stemming weg als een kaartenhuis.
Voor Peter was het alsof iemand het licht in één klap had uitgezet.
“Alsof hij instortte”
Chauffeur en vrijwilliger André van der Gun zag het gebeuren en vertelde hoe groot Peters teleurstelling was. De man die onderweg naar het stadion nog opleefde, zakte weg in stilte toen de knallen steeds zwaarder werden.
Volgens Van der Gun was het pijnlijk om te zien hoe de laatste wens van iemand die nauwelijks nog energie had, volledig onder zijn voeten werd weggeslagen. En niet door omstandigheden buiten ieders controle, maar door mensen die simpelweg besloten dat hun vuurwerkshow belangrijker was dan een mensenleven, een bijzondere avond, een laatste kans.
Ook Milco de Vries van Stichting WensenAmbulance Noord-Holland merkte onmiddellijk wat de impact was. Voor Peter betekende deze avond meer dan een pot voetbal. Het was een afsluiting, een herinnering, een moment dat hij wilde koesteren. De abruptheid waarmee het werd afgebroken, kwam dan ook snoeihard binnen.
De dag erna: iedereen in actie
Waar de avond eindigde in teleurstelling, begon de maandag in overdrive. Zodra duidelijk werd dat de wedstrijd dinsdag zou worden uitgespeeld – en wel zonder publiek – ging de stichting meteen aan de slag. Er werd gebeld, geregeld, afgestemd en overal gezocht naar oplossingen.
Een duel achter gesloten deuren klinkt voor de gemiddelde voetbalfan misschien als een straf, maar voor Peter was het precies wat hij nodig had: rust, veiligheid, stilte. Geen rook, geen knallen, geen gedoe. Alleen voetbal, gras, spelers en de echo’s van een lege ArenA.
Een unieke herkansing
Maandagavond kwam het verlossende woord: Peter krijgt een herkansing. Niet alleen een herkansing, maar misschien zelfs een pure, ongerepte versie van de wedstrijd die hij zo graag wilde zien.
De Vries bevestigde dat Peter dinsdag aanwezig zal zijn bij het uitspelen van Ajax – FC Groningen. Een wedstrijd zonder publiek, maar mét de mensen die wél gezien willen worden voor hun menselijkheid.
Het geeft iets symbolisch: waar een groep idioten zondagavond alles verpestte, werd het 24 uur later weer opgelapt door mensen die het hart op de juiste plek hebben.
De impact van één moment
Voor veel mensen is voetbal een hobby, een spelletje, een uurtje ontspanning. Maar voor iemand die ernstig ziek is, is het iets veel groters. Het is een herinnering aan wie hij was. Aan de weekenden met vrienden. Aan het gedeelde gejuich. Aan de club die al zijn hele leven meegaat.
Dat precies dát moment wordt verknald door vuurwerkjongens die even hun ego willen laten knallen, maakt het extra wrang.
Peter zelf, zo wordt verteld, was vooral teleurgesteld – niet boos. Niet omdat hij niet wilde schreeuwen, maar omdat hij daar simpelweg de energie niet meer voor heeft. Zijn blik vertelde zondagavond genoeg: deze avond zou hij nooit meer terugkrijgen.
Maar nu, dankzij het harde werk van vrijwilligers en de rustige setting van een lege ArenA, krijgt hij tóch een nieuwe herinnering.
Waarom dit verhaal zo raakt
In de kern is dit geen verhaal over voetbal, pyro of stadionregels. Het is een verhaal over menselijkheid – en hoe snel we die soms uit het oog verliezen.
Het is het verschil tussen even stilstaan bij een kwetsbaar moment, of het compleet vertrappen.
En tegelijkertijd laat het zien dat we, ondanks de chaos van gisteren, nog steeds in staat zijn om dingen recht te zetten.
De Wensenambulance doet dat vaker: kleine grote momenten creëren voor mensen die anders niets meer hebben om naar uit te kijken. Maar deze actie voelt bijna symbolisch. Alsof ze zondagavond werden weggedrukt door rook en knallen, maar maandag terugkwamen met pure vastberadenheid.
Een avond die nu wél van hem is
Wanneer Peter dinsdag in alle stilte naar Ajax kijkt, zitten er geen duizenden fans om hem heen. Geen vuurwerk, geen gedoe, geen geschreeuw. Alleen hij, zijn zoon, een paar vrijwilligers en de spelers die het duel moeten afmaken.
Het zal anders voelen dan een vol stadion, maar misschien wordt het daardoor juist mooier: intiem, kalm, puur.
Waar zondag alles verloren leek, is dinsdag een kleine overwinning – niet voor Ajax, niet voor Groningen, maar voor Peter zelf.
Een herinnering die niet overstemd wordt door knallen, maar blijft hangen door stilte.
