Nederlands vakantiepubliek kent weinig rem, maar wat er deze week gebeurde in Megapark op Mallorca tart werkelijk elke verwachting. Want tussen alle gebruinde jongeren met zonnebrillen, bucket hats en iets te korte broeken, verscheen plots een Nederlandse man in een oranje Elftalshirt uit 1988. En wat hij deed? Hij danste. Maar niet zomaar een beetje.
Megapark is sowieso geen plek voor half werk. Gelegen aan de Playa de Palma is het een gigantische openluchtdiscotheek waar het bier sneller stroomt dan de zon zakt. Denk: après-ski, maar dan onder een strakblauwe hemel met 32 graden en liters schuimend goud op lange biertafels. Duitsers, Nederlanders, Britten – iedereen komt hier om te feesten alsof hun leven ervan afhangt.
De muziek staat hard, de outfits zijn minimaal en het dansen begint vroeg. Het maakt niet uit of je achttien bent of achtenveertig, zolang je maar je handen in de lucht gooit en meebrult met alles van Helene Fischer tot André Hazes. Geen zorgen, niemand hoort hoe vals je zingt. Iedereen is hier gekomen voor hetzelfde: losgaan.
En los ging het. Want toen hij opdook — onze Nederlandse feestpapa in zijn iconische retroshirt — was het alsof iemand op de fast forward-knop drukte. Plots stonden mobieltjes in de lucht, klonk er gejuich en begon de halve tent hem toe te juichen alsof hij net het winnende doelpunt had gescoord op het EK.
Hij had geen fancy outfit aan, geen glitter op z’n gezicht en geen enkel TikTok-dansje paraat. Wat hij wel had? Een glimlach die niet van zijn gezicht te slaan was, heupen die verdacht soepel bewogen en een energie waar menig student jaloers op zou zijn. Hij danste, zong, proostte, draaide een rondje en trok het hele plein mee in zijn vibe.
Je zag het aan de mensen om hem heen: ze konden hem niet negeren. Jongeren filmden hem alsof hij een beroemdheid was, anderen probeerden zijn moves na te doen — meestal zonder succes. Want wat deze man deed, was niet te faken. Dit was geen optreden. Dit was hij.
Misschien is dat ook zijn geheim. Geen poespas. Geen gemaakt enthousiasme. Geen behoefte om erbij te horen, maar gewoon zijn ding doen. En dat deed hij met zoveel overtuiging dat je er bijna emotioneel van werd.
Hij was geen grappenmaker of type dat voor aandacht ging. Hij was de aandacht. Door niks te forceren, pakte hij het hele podium. En eerlijk is eerlijk: dat shirt hielp ook een beetje. Iedereen zag meteen dat dit geen toerist was die per ongeluk het verkeerde feestje binnenliep. Dit was een man die al heel wat festivals, feesttenten en familiebijeenkomsten heeft overleefd — en het Megapark gewoon toevoegde aan zijn lijst.
Er werd gefluisterd dat hij iemands moeder aan het inpalmen was, en eerlijk: het zou zomaar kunnen. Want waar hij ging, volgde de massa. Niet omdat hij het vroeg, maar omdat het vanzelf ging.
Het mooiste? Hij leek het zelf allemaal niet zo serieus te nemen. Geen arrogantie, geen opschepperij. Gewoon genieten. Leven. In het moment zijn.
Dus ja, misschien heeft hij inderdaad iemands moeder uitgedanst. Misschien is hij nu de legendarische ‘vakantiepapa van Megapark’. Of misschien is hij morgen alweer vergeten.
Maar voor iedereen die er op dat moment bij was, staat één ding vast: deze man danste zichzelf de geschiedenis in. En hij bewees iets wat we allemaal soms vergeten: ouder worden betekent niet dat je moet stoppen met lol maken.
Bekijk de beelden hier:
Integendeel. Misschien begint het dan pas echt.
