Het is weer die tijd van het jaar: de bladeren vallen, de wind trekt aan, en de gemiddelde automobilist haalt opgelucht adem. Want ja — de kans dat je op een willekeurige zondagmiddag wordt opgehouden door een groep wielrenners die denken dat de openbare weg hun persoonlijke Tour de France is, neemt eindelijk af.
Maar waar de meeste mensen hun fiets inmiddels hebben ingewisseld voor een fleecekleed en een kop warme chocolademelk, dacht één wielrenner in Ermelo: nee hoor, ik ga nog even vol in de aanval.
En dat liep… niet helemaal zoals gepland.
De koning van de weg
Wielrenners: je hebt ze in soorten. Sommigen rijden rustig hun rondje, groeten vriendelijk en houden rekening met anderen. En dan heb je het andere type — de zelfbenoemde koning van de weg. De man (of vrouw) die met 42 km/u over een smalle dijk dendert, armen strak om het stuur, blik op oneindig, en de overtuiging dat voorrang een geestestoestand is.
In Ermelo reed dus zo’n exemplaar. Tenminste, tot hij plots kennismaakte met het asfalt — en een beetje met de lucht daarboven.
Volgens beelden die via Dutch Dashcam viraal gingen, besloot de sportieve bestuurder om precies dáár over te steken waar het even niet kon. Denk: onoverzichtelijke kruising, verkeer van twee kanten, en nul ruimte voor fouten.
Wat er toen gebeurde, zou in slow motion zo in een actiefilm kunnen.
Vliegles zonder instructeur
De automobilist die de dashcambeelden deelde, had waarschijnlijk nooit gedacht dat zijn zondagritje zo spectaculair zou worden. Op de video is te zien hoe de wielrenner plots voor zijn auto doorschiet — en een fractie later door de lucht vliegt als een soort menselijke frisbee in lycra.
Gelukkig liep het wonder boven wonder goed af: de renner kwam hard neer, maar kon na wat minuten opkrabbelen. De fiets had minder geluk. Zijn carbon ros lag in drie delen verspreid over het asfalt, de trotse naam van de fabrikant half losgepeuterd als een herinnering aan betere tijden.
Internet deed natuurlijk wat internet doet: analyseren, oordelen en gifjes maken.
De reacties onder de video varieerden van “eindelijk gerechtigheid” tot “je kunt niet blijven verwachten dat iedereen voor je remt”.
De eeuwige strijd: auto versus wielrenner
Nederland en wielrenners — het blijft een ingewikkeld huwelijk. We houden van fietsen, we zijn er groot mee geworden, en we winnen er zelfs de Tour mee. Maar op gewone wegen is de liefde vaak ver te zoeken.
Automobilisten klagen dat wielrenners zich als een zwerm sprinkhanen gedragen, breeduit over de weg, onaantastbaar en doof voor claxons. Wielrenners vinden juist dat automobilisten hen behandelen als bewegende pylonen die je het liefst van de weg duwt.
In de praktijk is het vaak een beetje van beide.
De wegen worden smaller, de ego’s groter en het geduld kleiner.
En dan krijg je situaties als in Ermelo — waar een moment van overmoed eindigt met een lesje zwaartekracht.
Viral met een vleugje leedvermaak
Binnen een dag stond de video overal: van Reddit tot regionale nieuwssites.
De titel “Wielrenner krijgt vliegles in Ermelo” was eigenlijk al genoeg om mensen te klikken. Want geef toe: we hebben allemaal wel eens een moment gehad dat we — heel even — dachten: kon iemand die groep in neonpakjes niet een beetje afremmen?
Natuurlijk wens je niemand pijn toe, maar het blijft een fascinerend stukje karma in real-time.
Volgens lokale bronnen is de automobilist niet vervolgd, omdat hij simpelweg niets fout deed. De wielrenner stak over op een plek waar dat niet mocht, en kon het zichzelf achteraf ook niet echt kwalijk nemen. “Ik schatte het verkeer verkeerd in,” zou hij tegen omstanders hebben gezegd.
Of, in wielertaal: het parcours lag me niet zo.
Humor met een helm
Toch zit er ook een serieuze les in dit soort filmpjes.
Fietsen is gezond, duurzaam en heerlijk, maar het blijft een gedeelde ruimte.
Een helm beschermt veel, maar niet tegen overschatting van je eigen prioriteit.
De politie van Ermelo bevestigde later dat er geen zware verwondingen waren en dat de betrokkenen het onderling netjes hebben afgehandeld. De wielrenner is thuis herstellende — naar verluidt met wat blauwe plekken, een gekrenkt ego en een nieuw respect voor verkeersborden.
De dashcambeelden worden inmiddels gebruikt in rijopleidingen als voorbeeld van waarom je altijd alert moet blijven, ook als je denkt dat de weg leeg is.
Een stukje Hollandse cultuur
De ergernis over wielrenners is bijna een nationaal ritueel. Zodra het lente wordt, vullen de wegen zich met felgekleurde pelotons die klinken als bijenzwermen. Terrasbezoekers discussiëren over de vraag of ze nu “in formatie” mogen rijden of niet, terwijl automobilisten zich afvragen waarom ze een kwartier te laat zijn omdat dertig mannen in matchende pakjes niet achter elkaar willen fietsen.
Maar eerlijk is eerlijk: we zouden ze missen.
Nederland zonder wielrenners is als Frankrijk zonder stokbrood — het hoort er gewoon bij. En diep vanbinnen vinden we het allemaal een beetje indrukwekkend, dat doorzetten, dat stoere gevecht tegen de wind, die discipline.
Tot ze voor je auto springen, natuurlijk.
Bekijk de beelden hier:
Moraal van het verhaal
De wielrenner in Ermelo heeft zijn lesje geleerd — letterlijk.
Hij vloog even, landde stevig, en kreeg er een levensmotto bij: wie de weg deelt, komt verder (en houdt alles heel).
Voor de rest van Nederland blijft het een reminder dat verkeer geen wedstrijd is, hoe hard je benen ook zijn of hoe duur je fiets ook was.
Volgende keer dus liever een afslagje later oversteken, even wachten, en de Tour de France gewoon op tv bekijken.
Want één ding is zeker: wie met overmoed de weg opgaat, kan zomaar vliegles krijgen — en die is, zelfs in Ermelo, niet gratis.
