In de vroege ochtend van 22 juni 2025 voerden de Verenigde Staten een militaire precisieaanval uit op drie belangrijke nucleaire installaties in Iran. De operatie, met de codenaam Midnight Hammer, was gericht op de nucleaire faciliteiten in Fordow, Natanz en Isfahan.
Volgens bronnen in Amerikaanse media werd de aanval gecoördineerd vanuit Europese bases en ondersteund door een Amerikaanse onderzeeër in de Arabische Zee. Daarbij werden onder meer B-2 stealth-bommenwerpers ingezet die in totaal veertien GBU-57 ‘bunker-buster’-bommen afwierpen. Deze bommen zijn ontworpen om diep onder de grond te dringen, precies waar installaties als Fordow zich bevinden.
Tegelijkertijd werden tientallen Tomahawk-raketten gelanceerd vanaf zee, voornamelijk gericht op meer bovengrondse structuren in Isfahan en omliggende faciliteiten. Het doel van deze gecombineerde actie was niet alleen om directe schade aan te richten, maar ook om het Iraanse nucleaire programma maanden of zelfs jaren terug te werpen.
De eerste satellietbeelden, vrijgegeven door Maxar Technologies, laten duidelijk zien dat de aanval niet zonder gevolgen is gebleven. Bij de bergachtige locatie Fordow zijn diepe kraters zichtbaar bij de ingangstunnels. Sommige toegangspunten zijn compleet ingestort of geblokkeerd door puin. In Natanz, een andere zwaar beveiligde locatie, is vooral bovengrondse schade te zien. Gebouwen zijn deels verwoest en belangrijke infrastructuur lijkt onbruikbaar. In Isfahan, dat minder zwaar was beschermd, zijn complete gebouwen ingestort, daken weggevaagd en de grond zwartgeblakerd.
Amerikaanse defensiebronnen spreken van “één van de meest effectieve aanvallen op ondergrondse nucleaire infrastructuur ooit.” Binnen het Pentagon wordt de operatie gezien als een groot succes. De aanval zou een “direct antwoord zijn op aanhoudende Iraanse dreiging” en als zodanig ook bedoeld zijn als krachtig signaal aan zowel Teheran als andere spelers in de regio. Israël zou voorafgaand aan de operatie inlichtingen hebben gedeeld die cruciaal waren voor het bepalen van de doelen.
De Iraanse regering bagatelliseert de aanval echter. In verklaringen op staatsmedia wordt gesproken van “lichte schade aan toegangen”, waarbij men benadrukt dat de meeste gevoelige apparatuur al verplaatst of veiliggesteld was. De aanval zou volgens hen eerder symbolisch dan strategisch van aard zijn, en wordt gepresenteerd als een mislukte poging om de Iraanse vastberadenheid te ondermijnen.
Waar de waarheid precies ligt, is lastig vast te stellen. Wat wél vaststaat, is dat de schade aan de getroffen installaties aanzienlijk is. De beelden van ingestorte tunnels, verwoeste gebouwen en zwartgeblakerde terreinen spreken boekdelen. Zelfs als een deel van de installaties vooraf in veiligheid is gebracht, zal het tijd en geld kosten om alles weer operationeel te maken.
De aanval roept ook bredere vragen op over de stabiliteit in de regio. Iran zal deze aanval waarschijnlijk niet ongestraft willen laten, en het risico op vergeldingsacties of escalatie is aanwezig. Intussen houden de Verenigde Staten vol dat deze operatie noodzakelijk was voor de internationale veiligheid. Dat maakt van Midnight Hammer niet alleen een militaire actie, maar ook een geopolitieke zet met mogelijk langdurige gevolgen.
