De Nederlandse theater- en televisiewereld heeft afscheid moeten nemen van een markante persoonlijkheid: Piet Kamerman is op 99-jarige leeftijd overleden.
Zijn familie maakte zijn overlijden op maandag bekend. Kamerman stierf op 3 juni in Utrecht en is afgelopen vrijdag in besloten kring gecremeerd. Met zijn dood verdwijnt een veelzijdige kunstenaar die zowel voor als achter de schermen indruk wist te maken.
Kamerman werd geboren in Eindhoven en begon kort na de Tweede Wereldoorlog aan een indrukwekkende loopbaan in de culturele sector.
Hij groeide uit tot een vertrouwde naam in het Nederlandse toneellandschap. Hoewel hij sinds de jaren zestig grotendeels in Ierland woonde, keerde hij regelmatig terug naar Nederland voor optredens en projecten. Zijn karakteristieke stem en uitstraling maakten hem herkenbaar voor generaties kijkers.
Hij verwierf bekendheid door zijn rollen in televisieseries als De Stille Kracht en De Verlossing. Vooral zijn vertolking van de eenogige pastoor Kips blijft bij veel televisiekijkers hangen. Zijn interpretatie van Krapp in Krapps Last Tape, opgevoerd door Toneelgroep Studio, wordt nog altijd geroemd binnen het Nederlandse theatermilieu.
Naast zijn acteercarrière toonde Kamerman zich een begenadigd regisseur en toneelschrijver. In Ierland richtte hij samen met zijn vrouw het Gurtycloona Theatre op.
Hier regisseerde hij onder meer een geprezen opvoering van Waiting for Godot, uitgevoerd door bewoners van het Ierse platteland. De betrokkenheid bij lokale gemeenschappen gaf zijn werk een persoonlijke en authentieke lading.
Tot op hoge leeftijd bleef Kamerman actief. Zelfs op zijn 82e speelde hij nog in speelfilms, waaronder Loenatik De Moevie uit 2002 en Wolfsbergen uit 2007.
Zijn podiumcarrière kreeg in 2014 een emotioneel slotstuk met de monoloog Dansen met Suzanne, waarin hij een oude man speelt die terugblikt op zijn leven. Het stuk werd opgevoerd in Den Haag en kreeg lovende reacties vanwege de oprechte toon en kwetsbare vertolking.
In 2020 verscheen de documentaire Het Late Leven op het Nederlands Film Festival, een indringend portret van Kamerman tijdens zijn laatste jaren.
Regisseurs Jaap van den Beukel en Pascale Korteweg volgden hem van dichtbij. De documentaire schetste niet alleen een beeld van zijn werk, maar ook van zijn visie op ouder worden. In een interview met het Eindhovens Dagblad gaf hij destijds een kernachtig levensmotto mee: “Je voelt je gewoon jonger dan je bent.”
Met het overlijden van Piet Kamerman verdwijnt een stille kracht binnen de Nederlandse podiumkunsten. Zijn werk toonde dat theater en televisie niet enkel vermaak zijn, maar ook kunnen raken, reflecteren en verbinden. Hij wist mensen te bewegen met ingetogen spel en bedachtzame woorden, zonder ooit op de voorgrond te treden.
De erfenis van Kamerman leeft voort in de harten van zijn publiek, collega’s en leerlingen. Zijn bescheidenheid, scherpte en vakmanschap vormen een inspiratiebron voor iedereen met liefde voor het podium. Voor velen was hij geen ster in de klassieke zin, maar juist daardoor bleef hij zo lang relevant.
Zijn nalatenschap vraagt om een herwaardering van het stille talent dat zich niet opdringt, maar zijn sporen achterlaat in de diepte.
In een tijd waarin snelheid en zichtbaarheid vaak de norm zijn, herinnert zijn levensloop ons aan de waarde van geduld, toewijding en vakkennis.
Wat denk jij: zou de culturele sector meer ruimte moeten bieden aan oudere makers met ervaring? Laat het weten in de reacties op Facebook en praat mee over de rol van tijdloze kunstenaars als Piet Kamerman.
Bron: Shownieuws.nl
