In RTL Boulevard vertelt Roxeanne openhartig over het contrast tussen trots en frustratie. “Een gouden plaat is natuurlijk fantastisch,” zegt ze met een glimlach. “Het voelt echt als een kers op de taart. Maar eerlijk is eerlijk, de reacties die we daarna kregen waren allesbehalve leuk.” Volgens de zangeres hadden zij en haar collega’s nooit verwacht dat hun moderne bewerking van een vrolijk kinderliedje zoveel emoties zou losmaken – en al helemaal niet in negatieve zin.
De remake, geproduceerd in samenwerking met Kris Kross Amsterdam en rapper Donnie, kreeg een eigentijdse, stoerdere sound. Het nummer behield de herkenbare melodie en vrolijke sfeer van het origineel, maar werd in een nieuw jasje gestoken, compleet met moderne beats en een frisse tekstinterpretatie. Roxeanne: “We wilden iets maken dat een brug slaat tussen generaties. Iets waar zowel de ouders als de kinderen van nu plezier aan beleven. Een ode aan K3, maar dan met een knipoog.”
Toch zagen veel fans van de Belgische meidengroep dat anders. Zodra de nieuwe versie van Oya Lélé online verscheen, stroomden de reacties binnen – en niet allemaal even vriendelijk. “We kregen duizenden berichten,” vertelt Roxeanne. “Echt, het was bizar hoeveel mensen vonden dat we iets ‘heiligs’ hadden aangeraakt. Er werd gezegd dat we K3 hadden verpest, dat we het origineel hadden beledigd, en ga zo maar door.”
Wat begon als onschuldige kritiek, sloeg al snel om in iets serieuzers. “Op een gegeven moment kwamen er zelfs bedreigingen binnen,” vervolgt ze. “Mensen zeiden dingen als dat we moesten ‘oppassen’ of dat ze hoopten dat het project zou floppen. Dan denk je echt: jongens, waar gáát dit over? Het is een liedje, geen politiek statement.”
Ook Donnie reageerde eerder op de storm aan kritiek. In een interview met Qmusic zei hij met zijn kenmerkende nuchterheid: “We hebben het met liefde gemaakt. En eerlijk, als je boos wordt van een vrolijk dansliedje, dan zegt dat meer over jou dan over ons.” Toch geeft hij toe dat de hevigheid van de reacties hem verraste. “Ik had niet gedacht dat K3-fans zó fel konden zijn.”
Volgens cultuurdeskundigen past het fenomeen in een bredere trend: nostalgie is emotioneel geladen terrein. “K3 is voor veel mensen meer dan alleen muziek,” legt popjournalist en muziekkenner Jeroen Smits uit. “Het is een stukje jeugd, iets wat verbonden is aan herinneringen en veiligheid. Zodra iemand daaraan sleutelt, voelt dat voor sommigen bijna als een persoonlijke aanval.”
Toch vindt Roxeanne dat er grenzen zijn aan wat als ‘kritiek’ telt. “Dat mensen een mening hebben, dat mag natuurlijk altijd,” zegt ze. “Maar de haat die je soms online over je heen krijgt, gaat veel verder. Het is niet alleen ‘ik vind het niet mooi’, maar echt gemeen. En dan vooral als het persoonlijk wordt, of als je bedreigd wordt om iets wat je met liefde hebt gemaakt.”
Ondanks alles wil ze zich niet uit het veld laten slaan. “Ik heb geleerd om het van me af te laten glijden,” vertelt ze. “Ik focus liever op de mensen die het wél leuk vinden, want die zijn er gelukkig ook heel veel. Het nummer is goud geworden – dat zegt eigenlijk al genoeg.”
De gouden plaat, die ze samen met Donnie en Kris Kross Amsterdam mocht ontvangen, voelt voor haar als een bevestiging dat het project toch de juiste snaar heeft geraakt. “Het is iets om trots op te zijn,” zegt ze. “We hebben met z’n allen iets moois neergezet, en dat is precies wat muziek hoort te doen: verbinden, plezier brengen, mensen laten dansen. Als dat lukt, dan heb je je werk goed gedaan.”
Roxeanne is zich bewust van de symbolische lading van de songkeuze. Oya Lélé was in 2003 een gigantische hit van K3 en groeide uit tot een klassieker die elke generatie lijkt te kennen. “Ik zong dat zelf toen ik klein was,” glimlacht ze. “Dus het voelde bijna nostalgisch om het opnieuw tot leven te brengen. Alleen dan in een versie die past bij deze tijd.”
Volgens Kris Kross Amsterdam was dat precies het idee: oude hits in een nieuw jasje, met respect voor het origineel maar zonder krampachtig vast te houden aan vroeger. “We wilden geen parodie maken,” zeiden ze eerder in een statement. “Het is een eerbetoon – vrolijk, energiek, en bedoeld om mensen te laten glimlachen.”
Maar dat eerbetoon werd dus niet door iedereen als zodanig ervaren. Op sociale media ontstonden verhitte discussies, waarin sommige fans van K3 zelfs opriepen tot een boycot. Onder video’s en posts verschenen duizenden reacties met teksten als ‘Onacceptabel’, ‘Blijf van K3 af’ en ‘Heiligschennis’. Sommigen gingen zo ver dat ze persoonlijke berichten stuurden naar de artiesten, vol scheldwoorden of dreigementen.
“Ik vond dat echt heftig,” bekent Roxeanne. “Je doet dit werk met passie, vanuit creativiteit. En dan is het pijnlijk om te zien dat mensen dat niet alleen afwijzen, maar ook persoonlijk maken. Ik heb echt even afstand moeten nemen van social media, gewoon om mezelf te beschermen.”
Toch overheerst bij haar uiteindelijk het gevoel van trots. “Je moet blijven doen wat goed voelt,” zegt ze beslist. “Muziek verandert, tijden veranderen – en dat is juist het mooie eraan. Als we alles zouden laten bij wat ooit was, dan zou er geen vernieuwing meer zijn.”
De gouden plaat hangt inmiddels aan de muur, als stille getuige van zowel succes als storm. Roxeanne besluit met een glimlach: “Misschien hoort het er allemaal bij. Als mensen zó gepassioneerd reageren, dan heb je in elk geval iets geraakt. En dat is uiteindelijk wat kunst doet – het maakt iets los.”
