Een leugentje om bestwil? Chantal Janzen weet inmiddels dat ze daar zelden mee wegkomt. Waar anderen er misschien mee weg glippen, wordt zij juist keer op keer ingehaald door de waarheid. En dat levert ongemakkelijke situaties op.
Op de Instagram-pagina van haar eigen magazine &C vertelt ze openhartig hoe dat zit. Als kind vond ze het soms gewoon praktischer om iets niet helemaal eerlijk te zeggen. “Waarom zou je het niet doen?” dacht ze vaak. “Je vermijdt een lastig gesprek, je voorkomt gedoe. Lekker rustig.” Maar in de praktijk pakte het voor haar bijna altijd anders uit.
Een goed voorbeeld? Toen ze 21 was en net uit een relatie kwam. Ze hield vol dat ze niet verliefd was geworden op iemand anders. De werkelijkheid was alleen dat ze dat wél was. En daar kwam haar ex niet via haar achter, maar via de roddelpers. “Hij las het gewoon in de Story,” biecht Chantal op. “Er stonden paparazzifoto’s in.” Iets wat haar op dat moment begrijpelijkerwijs nogal rauw op het dak viel.
Maar het blijft niet bij jeugdzondes of relatieproblemen. Ook thuis probeert Chantal het weleens wat makkelijker te maken met een verzonnen smoesje. Als haar kinderen bijvoorbeeld staan te springen om naar de speeltuin te gaan terwijl het haar totaal niet uitkomt, is de oplossing simpel. “De speeltuin is vandaag dicht, lieverd,” zegt ze dan, terwijl ze zogenaamd serieus haar telefoon erbij pakt. “Kijk, hier staat het: gesloten.” Een toneelstukje waar ze zelf inmiddels ook wel om kan lachen.
Alleen wordt ook dat steeds lastiger. Want haar kinderen worden ouder en dus minder makkelijk voor de gek te houden. “Bobby is inmiddels zeven,” legt Chantal uit. “En hij kan dus nu ‘helaas’ zelf lezen.” Daardoor worden die kleine verzinsels toch wat riskanter, want de kans dat je door de mand valt, is ineens een stuk groter.
Niet dat ze daar helemaal mee gestopt is. Integendeel. Soms gebruikt ze wat ze zelf liever “opvoedtips” noemt, in plaats van “leugens.” Zo haalt ze regelmatig een geintje uit met de fietssleutel van Bobby. Als ze samen een flink stuk door de drukke stad moeten fietsen, vindt Chantal dat nog altijd behoorlijk stressvol. Dus verzint ze iets. “Dan verstop ik z’n sleutel boven op de kast en zeg ik: Aah, wat jammer nou, je slot gaat niet open. Dan moet je bij mij achterop, Bob!”
Of het opvoeden is of manipuleren, laat ze zelf een beetje in het midden. Maar ze is er eerlijk over: het is haar manier om grip te houden op situaties die ze spannend vindt. En zolang het werkt – en ze niet direct door de mand valt – gaat ze er gewoon mee door.
Het levert haar soms kritiek op, bijvoorbeeld van de zogenoemde moedermaffia op sociale media, die haar keuzes onder een vergrootglas leggen. Toch blijft ze trouw aan haar eigen stijl van opvoeden. Ze relativeert, maakt er grapjes over, en laat zich er zeker niet door uit het veld slaan.
Wat blijft, is dat Chantal misschien niet altijd de hele waarheid vertelt, maar dat ze dat doet met een reden. Niet om te misleiden, maar om het leven – en vooral het moederschap – een beetje werkbaarder te maken. En soms ook gewoon omdat het grappig is.
Want laten we eerlijk zijn: wie heeft er nog nooit gezegd dat de ijswinkel dicht was terwijl je eigenlijk gewoon geen zin had om in de rij te staan? Chantal Janzen doet precies dat – alleen dan net even beter uitgespeeld.
