Het debat over veiligheid, geweld en asielzoekers in Nederland is opnieuw op scherp gezet. Aanleiding is een tragisch incident in Abcoude waarbij een zeventienjarig meisje om het leven kwam. Wat volgde was een stroom van emoties, snelle conclusies en een discussie die snel verschoof naar afkomst en herkomst.
Tussen die verhitte reacties klonk een even eenvoudige als confronterende boodschap van een Nederlandse vrouw op sociale media: “Als je femicide en seksisme wil oplossen met racisme, ben je onderdeel van het probleem.” Haar uitspraak werd duizenden keren gedeeld en gaf richting aan een gesprek dat vaak vastloopt in wij-zij-denken.
Een uitspraak die veel losmaakt
De kern van die ene zin is helder: geweld tegen vrouwen los je niet op door racisme in de discussie te schuiven. De focus op etniciteit leidt af van wat werkelijk nodig is om vrouwen en meisjes te beschermen. Met haar woorden raakt ze een pijnlijk punt. Wanneer de aandacht weggaat van patronen van geweld, machtsmisbruik en falend ingrijpen, verliest de samenleving zicht op maatregelen die echt het verschil maken.
De reacties liepen uiteen. Voorstanders prezen de nuchterheid: het gaat om veiligheid, niet om het labelen van groepen. Tegenstanders stelden dat herkomst soms wel degelijk genoemd moet kunnen worden. Maar zelfs wie daar ruimte voor wil, zag dat haar boodschap een belangrijke waarschuwing bevat: als herkomst het gesprek overneemt, verdwijnt de inhoudelijke aanpak van geweld uit beeld.
Waarom deze reactie komt
Femicide en seksueel geweld zijn geen nieuwe onderwerpen in Nederland. Jaarlijks worden tientallen vrouwen slachtoffer van dodelijk geweld door (ex-)partners, en intimidatie en seksisme komen in uiteenlopende lagen van de samenleving voor. Die cijfers en ervaringen staan los van paspoort of afkomst. Het is daardoor onhoudbaar om een complex maatschappelijk probleem te versimpelen tot het gedrag van één groep.
Daarachter schuilt nog iets: de dynamiek van geweld. Aankondigingen van gevaar worden vaak gemist of niet serieus genomen. Signalen bij scholen, zorg of justitie sluiten soms niet op elkaar aan. En slachtoffers aarzelen om melding te doen, uit angst of schaamte. Dat zijn structurele kwesties die om structurele oplossingen vragen.
De reflex in het migratiedebat
Het debat over asiel en migratie is al jaren verhit. Telkens wanneer een incident de voorpagina’s haalt, verschuift het gesprek al snel naar opvang, integratie en grenzen. Die reflex is begrijpelijk, maar riskant. Ze kan zorgen dat andere, net zo urgente vragen onzichtbaar worden: hoe voorkomen we geweld tegen vrouwen? Hoe verbeteren we de bescherming in relaties waar gevaar dreigt? En hoe zorgen we voor hulp die op tijd, toegankelijk en effectief is?
Die vragen verdwijnen uit het zicht zodra afkomst het hoofdthema wordt. De oproep om racisme buiten dit gesprek te houden, is dan ook geen oproep om lastige onderwerpen te ontwijken. Het is een pleidooi om de juiste problemen centraal te zetten.
Reacties uit de samenleving
Dat pleidooi vond veel weerklank op sociale media. Onder de duizenden reacties melden mensen dat ze het patroon herkennen: maatschappelijke problemen worden razendsnel gekoppeld aan migratie, terwijl vergelijkbare incidenten zich ook voordoen buiten asiel- en opvangcontext. Tegelijk is er kritiek. Sommigen vinden dat culturele verschillen in opvattingen over vrouwen, vrijheid en gelijkwaardigheid niet weggemoffeld mogen worden. Maar zelfs binnen die kritiek klinkt door dat het labelen van groepen zelden preventie oplevert.
Het publiek debat laat hiermee een spanningslijn zien: tussen een begrijpelijke zoektocht naar verklaringen en de noodzaak om tot oplossingen te komen die breed werken, ook als herkomst er niet aan te pas komt.
Wat werkt wel
Wie beleid wil dat beschermt, moet inzetten op preventie en aanpak dicht op de realiteit van vrouwen en meisjes. Daar horen concrete stappen bij:
- Snelle en laagdrempelige hulp voor wie zich onveilig voelt, inclusief anonieme meldpunten en bescherming op maat.
- Betere samenwerking tussen politie, hulpverlening, scholen en huisartsen, zodat signalen niet tussen wal en schip vallen.
- Structurele voorlichting over (on)gewenst gedrag, grenzen en digitale veiligheid, vanaf jonge leeftijd en in alle lagen van het onderwijs.
- Training van professionals om escalatie te herkennen, ook in situaties waarin het geweld niet direct zichtbaar is.
- Strafrecht dat sneller en consequenter optreedt bij stalking, bedreiging en herhaald grensoverschrijdend gedrag.
Deze maatregelen richten zich op gedrag, bescherming en rechtszekerheid. Ze zijn niet afhankelijk van herkomst en werken dus overal waar vrouwen gevaar lopen: thuis, op straat, online en op het werk.
De bredere context
De Nederlandse discussie over asiel en veiligheid raakt aan grote thema’s: schaarste aan woonruimte, druk op voorzieningen, gevoel van controle over de eigen omgeving. Dat verklaart de emotie, maar niet het verschuiven van verantwoordelijkheid. Geweld tegen vrouwen is een breed maatschappelijk probleem dat ook speelt bij mensen die hier geboren en getogen zijn. Wie de uitweg zoekt in racistische verklaringen, versterkt vooral polarisatie. En polarisatie is zelden een route naar betere bescherming.
De boodschap van de vrouw die zich uitsprak, legt precies dit bloot: racisme maakt niemand veiliger. Integendeel, het vormt een extra barrière voor slachtoffers die bescherming nodig hebben en kan zelfs leiden tot minder meldingsbereidheid, uit angst voor stigmatisering of misbruik van hun verhaal.
Politiek en beleid
Politieke keuzes doen ertoe. Investeren in opvangplekken voor slachtoffers, in forensische expertise en in het versnellen van procedures bij ernstige bedreiging levert direct winst op. Net zo belangrijk is het verstevigen van lokale netwerken: gemeenten, buurtteams en wijkagenten die elkaar weten te vinden en snel kunnen schakelen.
Daarnaast vraagt cultuurverandering om lange adem: op de werkvloer, in de sport, in uitgaansleven en online. Werkgevers, verenigingen en platforms kunnen duidelijke normen stellen en consequent handhaven. Campagnes helpen alleen als ze gepaard gaan met gedragscodes, meldstructuren en zichtbare consequenties voor daders.
“Als je femicide en seksisme wil oplossen met racisme, ben je onderdeel van het probleem.” Het is een harde zin, maar ook een richtsnoer. Hij dwingt ons weg van de snelweg van polarisatie, terug naar de kern: bescherming van vrouwen, bestrijding van geweld en het doorbreken van patronen die al generaties meegaan. Het debat over asielzoekers en veiligheid verdient nuance, maar mag nooit de blik afwenden van de mensen die nu bescherming nodig hebben.
De opdracht is helder: werk aan beleid dat beschermt, aan hulp die werkt, en aan een cultuur waarin grenzen gerespecteerd worden. Ongeacht herkomst, geloof of achtergrond. Wat vind jij? Laat je reactie achter op onze sociale media en praat mee over hoe we Nederland daadwerkelijk veiliger en rechtvaardiger maken.
Bron: trendyvandaag.nl
