Waar ligt de grens?
De actie roept een interessante vraag op: waar ligt de grens tussen begrijpelijke frustratie en ronduit gevaarlijk gedrag? Wielrenners hebben net zoveel recht op de weg als automobilisten en vrachtwagens. Toch is het lastig voor te stellen dat een plotselinge claxonstoot midden in een groep renners geen risico’s met zich meebrengt. Eén verkeerde beweging, en iemand ligt op het asfalt.
Tegelijkertijd voelen veel bestuurders zich gegijzeld wanneer wielrenners de weg blokkeren zonder rekening te houden met achterliggers. Het is een klassiek voorbeeld van botsende belangen: recreatie versus logistiek, ontspanning versus werkdruk. En elke keer weer lijkt het alsof beide groepen elkaar niet helemaal begrijpen.
Een collectieve opluchting en een beetje leedvermaak
Dat gezegd hebbende, kan niet worden ontkend dat veel mensen smalend hebben gelachen om het filmpje dat inmiddels rondgaat. Het idee dat een groep stoere wielrenners bijna van hun fiets valt door een simpele claxon, geeft iets van onschuldig leedvermaak. Het voelt voor sommigen als een vorm van gerechtigheid: wie zelf anderen irriteert, kan zelf ook een keer de pineut zijn.
De vraag is natuurlijk of dit bijdraagt aan meer begrip of juist meer vijandigheid. Want hoe hard er ook gelachen wordt, de kloof tussen weggebruikers lijkt eerder groter dan kleiner te worden. Misschien is het beter als beide kanten iets meer geduld en respect tonen – al is dat makkelijker gezegd dan gedaan wanneer de adrenaline door de aderen giert.
Bron: Skoften.net
