Emma kreeg begin oktober een schokkende diagnose: baarmoederhalskanker. Ze was al enige tijd moe en verloor veel bloed, wat haar zorgen baarde. Toen ze met haar klachten naar de h
Toch liet Emma zich niet zomaar wegsturen. Ze vertrouwde haar lichaam en drong aan op verder onderzoek. Dat bleek van levensbelang. “De arts zei dat het waarschijnlijk niks was, maar ik voelde dat er iets niet klopte. Gelukkig heb ik doorgezet,” vertelt ze openhartig in een interview met het AD.
Na de diagnose begon een zware periode vol behandelingen. Emma onderging een operatie waarbij haar lymfeklieren werden verwijderd. Daarna volgden zes chemokuren, 25 bestralingen en drie keer inwendige bestraling. Haar leven stond maandenlang volledig op z’n kop.
Hoewel de behandelingen nu achter de rug zijn, is het herstelproces nog volop gaande. De gevolgen van de bestraling werken nog steeds door in haar lichaam. Ze weet daarom nog niet of ze volledig genezen is. De onzekerheid blijft elke dag aanwezig.
“Ik moet officieel zeggen dat ik in remissie hoop te zijn, maar ik weet het nog niet zeker,” zegt Emma. “Tot de zomer blijft het afwachten. Die tijd voelt eindeloos lang. Ik wil zo graag weten waar ik aan toe ben.”
De angst voor wat komen gaat is moeilijk te verdragen. “Ik ben zó vaak bang geweest om dood te gaan,” vertelt ze. “Soms dacht ik: ik haal mijn volgende verjaardag niet. En dat gevoel zit nog steeds in mijn hoofd.”
Wanneer de angst weer opkomt, probeert ze zichzelf moed in te praten. “Ik wil niet blijven hangen in die negatieve gedachten. Dan zeg ik tegen mezelf: blijf positief, Emma. Blijf geloven dat het goedkomt, ook al weet je het niet zeker.”
Emma’s moeder kreeg op jonge leeftijd de ziekte van Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker. Daardoor begreep zij als geen ander wat haar dochter doormaakte. “Ze zei: misschien heb ik het toen doorgemaakt zodat ik er nu voor jou kon zijn.”
Die gedachte heeft Emma geholpen om sterker te blijven. Tegelijkertijd blijft de situatie soms onbegrijpelijk. “In het begin vond ik het heel oneerlijk. Alles ging zo goed. Ik was gelukkig, ik voelde me gezond… en toen kwam dit. Waarom ik?”
Die vraag blijft haar achtervolgen. “Ik weet het nog steeds niet. Maar ik hoop dat ik over vijf jaar kan terugkijken en zeggen dat het me iets geleerd heeft. Dat ik door deze ervaring betere keuzes ben gaan maken in mijn leven.”
Om haar gevoelens een plek te geven, schreef Emma een lied over haar ervaringen: Alles Wordt Beter. Het is een persoonlijk nummer dat voor haar veel betekent. Gisteren zong ze het voor het eerst live aan tafel bij talkshow Eva.
Het optreden maakte diepe indruk. Op sociale media stroomden de reacties binnen. “Wat raakt Emma Heesters mij,” schreef iemand op X. Een ander zei: “Zo’n persoonlijk lied, en dan zó krachtig en prachtig gezongen. Ik hield het niet droog.”
Veel mensen spraken hun bewondering uit voor haar moed. “Wat een kracht. Wat een stem. Ik wens haar alle liefde en zachtheid toe,” schreef een kijker. De emoties waren voelbaar, niet alleen bij het publiek, maar ook bij Emma zelf.
De komende tijd blijft onzeker. Toch probeert Emma zich vast te houden aan hoop en veerkracht. Ze weet dat het leven geen garanties biedt, maar ook dat ze sterker is dan ze ooit had gedacht. En soms, zegt ze, is dat genoeg om door te gaan.
