Chantal Janzen staat al jaren in de schijnwerpers en ziet zichzelf dagelijks terug op televisie, sociale media en in haar eigen blad. Het is dan ook niet vreemd dat ze veel bezig is met haar uiterlijk. Maar dat brengt ook risico’s met zich mee.
Al op haar 33ste besloot Chantal dat ze botox wilde proberen. Vooral de rimpeltjes rond haar ogen, de zogenaamde lachrimpels, vond ze storend. Ze liet zich behandelen, maar kwam er al snel op terug. “Je kunt niet meer echt lachen,” zei ze daar eerlijk over.
In haar magazine &C vertelde ze open over haar ervaring. “Ik vind experimenteren met dit soort dingen niet verkeerd,” legt ze uit. “Maar het moet wel natuurlijk blijven. Bij die eerste behandeling merkte ik direct dat mijn gezicht te strak stond.”
Toch blijft het lastig om volledig afstand te nemen van cosmetische behandelingen. “Als ik in de spiegel kijk zonder make-up of filter, dan zie ik die rimpels weer. Dan denk ik: jeetje, wat veel. Dat blijft een innerlijke strijd. Het is nooit zwart-wit.”
Ze zoekt daarom naar een middenweg. Geen extreme ingrepen, maar subtiele aanpassingen waar ze zich zelfverzekerder door voelt. Ze benadrukt dat ze alles heel bewust doet en niet zomaar iets ondergaat omdat het ‘moet’ of omdat anderen het doen.
Maar soms gaan ook die bewuste keuzes mis. Zo had ze onlangs een plekje op haar wang dat verwijderd moest worden. Na de ingreep bleef er een klein kuiltje achter. Geen groot probleem, maar het stoorde haar. Ze wilde het graag laten opvullen.
Tijdens een vakantie in Dubai besloot ze naar een plaatselijke arts te gaan voor een fillerbehandeling. Het leek een simpele ingreep: een beetje volume toevoegen zodat het deukje niet meer opviel. Chantal was na afloop aanvankelijk enthousiast over het resultaat.
Maar na een tijdje begonnen mensen om haar heen op te merken dat er iets niet helemaal klopte. “Ze zeiden: ik weet niet wat je hebt laten doen, maar het is niet goed. Je wangen zijn ongelijk,” vertelt ze. Zelf had ze dat in eerste instantie niet door.
Dat is volgens haar ook precies het gevaar van cosmetische ingrepen. “Je raakt gewend aan het beeld dat je van jezelf hebt. En omdat het vaak om kleine veranderingen gaat, zie je zelf niet meer goed wat er is veranderd.”
Ze is blij dat ze eerlijke mensen om zich heen heeft die haar durven aanspreken op dit soort dingen. “Nee, het is niet leuk om te horen dat je er raar uitziet. Maar het is wel belangrijk. Anders blijf je doorgaan zonder te beseffen dat het te ver gaat.”
De ervaring was voor haar een wake-up call. Ze beseft nu dat ook subtiele ingrepen onverwachte resultaten kunnen opleveren. Zeker als je dat laat doen in het buitenland, waar je de arts en diens werkwijze niet kent.
Toch wil ze anderen niet afraden om iets aan zichzelf te laten doen. “Als het jou helpt om je beter te voelen, moet je het vooral doen. Maar doe het doordacht. En zorg dat je mensen hebt die je feedback geven als je het zelf niet meer ziet.”
Voor Chantal is deze ervaring onderdeel van een leerproces. Ze wil niet veroordelend zijn, maar wel open blijven over de keerzijde van dit soort keuzes. “Je ziet alleen de mooie plaatjes op Instagram, maar de mislukte behandelingen worden vaak verzwegen.”
Door daar wél eerlijk over te zijn, hoopt ze dat er meer realisme komt in de wereld van schoonheidsbehandelingen. Want mooi zijn is leuk, maar jezelf verliezen in perfectie is nooit de bedoeling. Zelfs niet in een wereld waarin uiterlijk dagelijks onder een vergrootglas ligt.
