Jarenlang zat Halima gevangen in het grote wachten. Iedere dag hetzelfde: hopen, volhouden, nog maar een keer hopen. Tot die ene dag – eindelijk goed nieuws.
Ze krijgt een huis. Eindelijk haar eigen plekje. Een deur die van haar is. Weg uit het azc, op naar rust. Althans, dat dacht ze.
Tot ze die deur opentrok. Toen kwam de klap. Geen vloer, geen lamp, geen gordijnen – niks. Alleen muren. Kaal, koud, verlaten.
Alsof er eerder een spook woonde dan een mens. Haar nieuwe begin voelde plots als een slechte grap. Je zou er bijna om lachen, als het niet zo triest was.
Ze dacht dat ze er klaar voor was. Eindelijk bouwen aan iets van haarzelf. Maar waarmee, in vredesnaam? Geen cent te makken, geen vrienden of familie in de buurt. Zelfs een theedoek is ineens een luxeartikel. Van alles ontbreekt. Zelfs de basis.
En de gemeente? Die haalt haar schouders op. Geen pakketje, geen welkom, geen hulp. In andere steden lukt het soms wél. Met een beetje creativiteit, of gewoon menselijkheid.
Maar hier? Lege handen. Halima voelt zich gedumpt – zoek het maar uit, lijkt de boodschap.
Toch blijft ze niet bij de pakken neerzitten. Ze praat, zoekt, vraagt. Gooit haar vraag in Facebookgroepen, belt stichtingen af.
En beetje bij beetje komt er iets op gang. Een tweedehands tafel hier, een tipje daar. Soms een onverwacht appje van iemand die iets overheeft. Het is behelpen, maar er zit beweging in.
Elke stoel voelt als een prijs. Elke gordijnroede als een kleine overwinning. Terwijl anderen al bezig zijn met inburgeringslessen of werk, probeert zij haar raam tochtvrij te krijgen. Het is absurd. En ze weet: ze is niet de enige.
Dit is geen incident. Dit is structureel. Een systeem dat rammelt aan alle kanten. Een woning geven zonder inboedel is alsof je iemand een boot geeft zonder peddels. Succes ermee, en vaarwel. Lekker geregeld.
Toch knokt ze door. Ze verzamelt, regelt, leent. Gordijnen van een buurvrouw, een bankje via Marktplaats, een lamp uit een weggeefhoek. Het begint ergens op te lijken. Het is geen droomhuis, maar het is wel van haar.
En dat schuurt. Want waarom moet iemand die alles al is kwijtgeraakt, óók nog knokken voor een gordijn? Waarom geen simpele regeling, een standaard aanpak, een landelijk plan? Waarom mag toeval bepalen of je goed terechtkomt?
Als we echt geloven in gelijke kansen, moeten we zorgen voor een betere start. Geen halve oplossingen, maar echte steun. Een huis is meer dan vier muren. Het is de eerste stap naar een nieuw bestaan.
Wat vind jij? Moet elke gemeente een eerlijke startgarantie hebben voor mensen zoals Halima? Laat van je horen op onze Facebook – wie weet begint daar het verschil.
Bron: Trendyvandaag.nl
