Zangeres Emma Heesters (29) schrijft in haar nieuwe boek Alles wordt beter dat ze door haar behandeling tegen baarmoederhalskanker geen zwangerschap meer zal kunnen dragen. De openhartige passages laten weinig aan de verbeelding over: de medische realiteit van bestraling heeft blijvende schade veroorzaakt en daarmee haar kinderwens ingrijpend veranderd. “Ik heb het gevoel dat ik als vrouw heb gefaald,” bekent ze. De emoties zijn rauw, het verlies tastbaar; het gaat niet alleen om gezondheid, maar ook om een toekomstbeeld dat is verdwenen.
Onvruchtbaar door behandeling
In het boek legt Heesters uit hoe de medische ingrepen haar lichaam hebben veranderd. Bestralingen doden kwaadaardige cellen, maar raken daarbij ook gezond weefsel. Volgens de gynaecoloog, schrijft ze, kan de werking van eierstokken en baarmoeder al na enkele sessies worden uitgeschakeld. Het gevolg is littekenvorming in het baarmoederweefsel en het stilvallen van de eierstokfunctie. “Mijn baarmoeder zal het niet overleven,” noteert ze, een zin die in haar relaas blijft echoën.
Het is een harde boodschap die veel vrouwen met een soortgelijke diagnose zullen herkennen. Bij baarmoederhalskanker is radiotherapie een veelgebruikte behandeling. Die is effectief, maar kent – zeker bij jonge vrouwen – een moeilijke keerzijde: vruchtbaarheid komt ernstig in het geding. Heesters beschrijft hoe die wetenschap niet alleen medisch, maar vooral emotioneel doorwerkt. “Terwijl ik dit schrijf, word ik er weer emotioneel van,” geeft ze toe.
Kinderwens en rouw
Opvallend is dat de zangeres jarenlang geen uitgesproken kinderwens had. Pas in de afgelopen jaren veranderde dat gevoel. Juist daarom is de klap nu groter. In Alles wordt beter beschrijft ze rouw om iets wat nog niet bestond, maar wel gevuld was met verwachtingen. “Ik rouw om een toekomstbeeld, omdat dat niet meer bestaat.” Het is rouw zonder ritueel, zonder plek, maar met een grote impact op haar dagelijks leven.
Heesters schrijft dat ze gewend is om zelf keuzes te maken. De ziekte en de behandeling hebben die regie deels weggenomen. “Ik heb in mijn leven bijna altijd overal een keuze in gehad, maar nu wordt de keuze vóór mij gemaakt,” noteert ze. Dat voelt onrechtvaardig, en het kost tijd en ruimte om die nieuwe realiteit te aanvaarden.
Relatie met Wesley Hoedt
De omslag in haar verlangen naar een gezin werd concreet toen ze een relatie kreeg met profvoetballer Wesley Hoedt. Door de relatie werd een later gezin minder abstract, een mogelijkheid om naar uit te kijken. Nu dat perspectief is veranderd, voelt dat als een verlies voor hen allebei. Heesters is dol op de twee kinderen van Hoedt en omarmt haar rol in dat gezin, maar ze is ook eerlijk over de keerzijde. Het geluk in het hier en nu kan soms schuuren met het besef dat een eigen zwangerschap er niet (meer) in zit. “Het laat me zien dat dit misschien iets is wat ik nooit zal hebben,” schrijft ze.
Die ambivalentie – liefde en blijdschap, naast pijn en gemis – vormt een rode draad in haar verhaal. Het maakt haar boek persoonlijk, maar ook herkenbaar voor lezers die zelf met onvervulde wensen of veranderde toekomstbeelden te maken kregen.
Eicellen en opties
Uit voorzorg liet Heesters eicellen invriezen. Dat biedt in theorie een mogelijkheid om in de toekomst genetisch ouderschap te verkennen. Tegelijkertijd onderstreept ze dat invriezen geen eenvoudige oplossing is. Het vooruitzicht dat ze geen zwangerschap kan dragen, blijft pijnlijk en complex. Het laat zich niet vangen in een praktische routekaart. De medische en juridische realiteit rond alternatieve vormen van ouderschap is bovendien ingewikkeld, en de emotionele afwegingen zijn dat evenzeer.
Heesters benoemt die kwetsbaarheid zonder te dramatiseren. Ze kijkt eerlijk naar wat er is, en naar wat er niet meer zal zijn. Het hoofdstuk over haar kinderwens noemt ze zelf het moeilijkste om te schrijven. De formuleringen zijn zacht maar scherp; nergens zoekt ze sensatie. Eerder nodigt ze de lezer uit om naast haar te staan, in plaats van tegenover haar situatie.
Kwetsbaarheid in haar boek
Alles wordt beter is geen triomfantelijk overwinningverhaal, maar een poging om betekenis te geven aan een ingewikkelde tijd. Heesters beschrijft hoe je identiteit kan verschuiven door ziekte. Wat betekent vrouw-zijn als een onderdeel daarvan – vruchtbaarheid – wegvalt? “Een baarmoeder hebben is toch juist wat ons al eeuwenlang tot vrouw maakt?” schrijft ze, een gedachte die ze vervolgens zelf bevraagt door haar kwetsbaarheid open te leggen. Het is voelbaar dat ze die vraag niet stelt om te provoceren, maar uit pure zelfreflectie.
De zangeres verzet zich tegen een eendimensionaal plaatje van kracht. Ze laat verdriet toe en erkent dat het soms voelt alsof haar “taak als vrouw” is afgenomen. Tegelijkertijd is het boek een getuigenis van veerkracht: door te delen, door woorden te geven aan het verlies, vindt ze langzaam een nieuwe balans.
Impact en erkenning
Het openhartige karakter van Heesters’ verhaal bleef niet onopgemerkt. In oktober won ze de Televizier-Ring Impact voor haar gesprek met Eva Jinek, waarin ze al veel van deze thema’s aanstipte. De prijs onderstreept hoe waardevol het is als publieke figuren open spreken over taboes als ziekte, vruchtbaarheid en identiteit. Het geeft anderen de ruimte om hun eigen ervaringen te erkennen.
Die impact reikt verder dan één televisiegesprek of één boek. Door te vertellen over de medische feiten én de emotionele gevolgen, maakt Heesters zichtbaar hoeveel lagen er zitten in het leven na een diagnose. Het gaat over behandelplannen, maar net zo goed over dromen en definities. Wie ben je, als de toekomst anders loopt dan gedacht? Hoe pak je de draad op, zonder te doen alsof het verlies er niet is?
Vooruitblik en gesprek
Voor Emma Heesters begint na de behandelingen een nieuwe fase. Een fase waarin eicellen in de vriezer liggen en perspectieven opnieuw moeten worden getekend. Waarin liefde, muziek en familie een andere kleur krijgen, maar niet minder belangrijk worden. Waarin ze leert leven met rouw om iets onzichtbaars, en tegelijkertijd ruimte vindt voor nieuwe vormen van geluk.
Alles wordt beter is daarin zowel titel als vraag. Wordt alles beter, of wordt alles anders? Heesters geeft geen simpele antwoorden. Ze kiest voor eerlijkheid, voor nuance, en voor de erkenning dat hoop en pijn naast elkaar kunnen bestaan. Daarmee biedt ze lezers geen routeboek, maar wel herkenning en houvast.
Kern: haar behandeling heeft haar vruchtbaarheid onherstelbaar veranderd, maar niet haar vermogen om betekenis te geven aan wat haar overkomt. Ze deelt dat verhaal, zodat anderen zich er minder alleen in voelen. Wil jij reageren of je eigen ervaring delen? Laat het ons weten via onze sociale media.
Bron: rtl.nl
