Laten we even stilstaan bij het drama dat zich momenteel voltrekt in huize Meiland: Maxime Meiland is al vier dagen ziek. Op Instagram deelde ze een veelzeggende Story waarin ze in bed ligt, ogen gesloten, hand theatrale op het voorhoofd geplaatst. De begeleidende tekst luidde: “Dag 4 ziek. Ik word gek.” En eerlijk is eerlijk, dat voelen we. Want wat is griep, als het Maxime Meiland betreft? Wanneer een Meiland verkouden is, lijkt de rest van het land plotseling stil te vallen.
Op de foto zien we een pose die rechtstreeks uit een soapscene lijkt te komen. Je vraagt je af of ze is ingestort na een niesbui, of auditie doet voor een ziekenhuisserie waarin patiënten vooral mooi moeten liggen. De sfeer is intens: een opgetrokken dekbed, een verwrongen gezichtsuitdrukking en het onmiskenbare gevoel dat dit lijden is met een hoofdletter L. En dat terwijl buiten gewoon de zon schijnt, mensen naar hun werk gaan en de wereld draait alsof er niets aan de hand is.
Maar voor Maxime is dit meer dan zomaar een griepje. Vier dagen zonder make-up, zonder flitsende Instagram-updates, zonder cappuccino’s in designkopjes of zorgvuldig uitgekozen outfits… dat hakt erin. Geen ringlicht, geen gezellige familietaferelen, geen uitjes naar de bouwmarkt voor een plotseling verbouwproject. Alleen Maxime, een bed, en eenzaamheid in een kamer waar zelfs de glitter niet tegen op kan.
Toch is er iets troostends aan het feit dat ze haar ziekte louter deelt via een zorgvuldig gestylede foto. Want zelfs in haar zwakste momenten weet Maxime dat het leven, en zeker het hare, er altijd een beetje fotogeniek uit moet zien. De belichting klopt. Het dekbed is wit. De nagels zijn nog gelakt. De wanhoop heeft smaak.
En zoals altijd bij de Meilands is ook deze verkoudheid groter dan het leven zelf. In een wereld waar oorlog, inflatie en klimaatverandering het nieuws domineren, weten zij nog steeds een podium te vinden voor een persoonlijke crisis. Daar moet je toch bewondering voor hebben. Of een sterk filter. Of beide.
We wensen haar oprecht beterschap. Want hoewel het misschien klinkt als een grap, vier dagen ziek zijn in een huishouden dat draait op geluid, beweging en media-aandacht, is waarschijnlijk zwaarder dan wij ons kunnen voorstellen. Maxime moet het nu stellen zonder applaus, zonder cameraploeg en zonder de geruststellende chaos van Chateau Meiland om haar heen.
Hopelijk zien we haar binnenkort weer in volle glorie terug, compleet met make-up, opgeklopt kapsel en een latte in de hand. Klaar om de draad weer op te pakken en op Instagram te verklaren: “Nou mensen… wát een week.” Want als Maxime weer praat, luistert Nederland. Of we nu willen of niet.
