Ooit was het hét bewijs dat je iets groots had bereikt. Het zat niet in een lijst van internationale erkenningen of officiële registers, maar in een plastic hoesje dat naar chloor rook.
Kinderen in de jaren ’80 en ’90 wisten het: dit diploma was niet zomaar een papiertje. Dit was zwemdiploma B – een felbegeerd stukje textiel dat je pas kreeg als je je door eindeloze middagen in een klam zwembad had heen geslagen, onder streng toezicht van een zweminstructeur die met één fluitje de hele groep stil kreeg.
Wie het diploma bemachtigde, had meer dan alleen het water leren trotseren. Het was wekenlang oefenen met kleding aan, onder water door een gat duiken en proberen te blijven drijven alsof je leven ervan afhing.
Na afloop stond je te bibberen met een handdoek om je schouders, maar de glimlach op je gezicht sprak boekdelen. Je voelde je groot. Volwassen, bijna.
Je ouders namen een foto – die nu misschien nog ergens in een vergeeld familiealbum zit – en het diploma verdween in een la met belangrijke papieren.
Het papier of lapje stof stelde visueel niet veel voor. Vaak was het flets blauw, soms met een krullerige handgeschreven naam erop en een simpele stempel van de zwemschool.
Toch voelde het als een officiële onderscheiding. Alsof je vanaf dat moment niet meer tot de gewone kinderen hoorde, maar tot een elitegroep die zelfs met een regenjas aan kon zwemmen. Op school werd erover gepraat alsof het ging om militaire rangen. A was goed, B was beter, en C – dat was bijna legendarisch.
Voor veel kinderen was diploma B het eindstation. Het stond gelijk aan ‘klaar voor de zomer’. Je mocht met een gerust hart mee naar het strand, het zwembad van de camping of het meer op vakantie.
Want met diploma B was je veilig genoeg in het diepe. Althans, dat vonden de meeste ouders. De fysieke herinnering – het diploma zelf – belandde al snel in een verhuisdoos of kast.
Maar de ervaring, het klamme gevoel van een nat badpak, het strenge gezicht van de instructeur, en die unieke geur van chloor – die herinneringen blijven levenslang bij.
Tegenwoordig worden zwemdiploma’s digitaal geregistreerd, soms zelfs gelamineerd met officiële QR-codes. Maar niets haalt het bij dat simpele, rafelige lapje van toen.
Het stond symbool voor discipline, inspanning en een kinderlijke vorm van trots die je zelden nog zo puur meemaakt. En wie ooit zijn B-diploma haalde, weet: dat moment vergeet je nooit.
Was jij zo’n kind dat vol spanning wachtte op het verlossende fluitsignaal tijdens het afzwemmen? Laat in een reactie op onze Facebookpagina weten hoe jouw zwemdiploma eruitzag en wat je je nog herinnert van dat ene, natte maar trotse moment!
Bron: Zelfmaak-ideetjes.nl
