Hij dacht waarschijnlijk: “Appeltje-eitje dit.” Even binnen sneaken, wat troep meenemen en daarna weer de held uithangen. Niemand die het merkt. Alleen vergat hij één klein dingetje: de viervoeter van het huis.
Dat beest had duidelijk geen zin in bezoek. Eén grauw, een grauwtje extra, en de inbreker was zijn stoere houding in één klap kwijt. Van sluipen naar sprinten in drie seconden – pure paniek, nul stijl.
Maar goed, adrenaline doet rare dingen met een mens. Meneer struikelde, verloor zijn balans en donderde meerdere verdiepingen naar beneden. Het soort klap waarvan je lijf al pijn doet als je er alleen naar kijkt.
En de uitkomst? Een stapel gebroken botten en waarschijnlijk zijn meest beschamende aftocht ooit. Moraal van het verhaal: karma wacht geduldig, maar slaat keihard toe. Wie niet luisteren wil, gaat onderuit. Letterlijk.\
