Zelfs bij de Lidl – een supermarkt die bekend staat om zijn lage prijzen – lopen de kosten razendsnel op. Een karretje met een handvol basisproducten tikt moeiteloos de negentig euro aan. De frustratie is herkenbaar: waar is het moment gebleven dat je met vijftig euro een hele week vooruit kon?
Een pak melk, wat groente, brood, wat beleg en een paar snacks – meer is er vaak niet nodig om een kassabon te krijgen die doet denken aan een luxewarenhuis. Het lijkt alsof alles in prijs verdubbeld is, zonder dat je salaris meegroeide. Het dagelijkse leven voelt als een financiële uitdaging.
Consumentenorganisatie Test Aankoop liet al weten dat de voedselprijzen het afgelopen jaar fors zijn gestegen. Vooral basisproducten zoals kaas, pasta en olie dragen flink bij aan die stijging. Zelfs de huismerken zijn niet langer het koopje dat ze ooit waren, en aanbiedingen lijken schaarser dan ooit.
Energieprijzen, transportkosten en een onzekere internationale markt worden vaak aangehaald als boosdoeners. Maar wie bij de kassa staat, heeft weinig aan economische verklaringen. Daar draait het simpelweg om wat er nog overblijft op je rekening. En dat is vaak minder dan verwacht.
Het gevoel van controle over je boodschappenbudget lijkt te verdwijnen. Steeds meer mensen grijpen naar rekenmachines op hun telefoon tijdens het winkelen. Wat vroeger een snelle routine was, is nu een strategisch spel geworden: wat moet er echt mee en wat blijft noodgedwongen liggen?
Supermarkten spelen daar handig op in door luxueuze verpakkingen en psychologische trucs. Zo worden duurdere producten op ooghoogte geplaatst, en vind je goedkope varianten vaak onderin het schap. Kiezen voor voordelig wordt dus letterlijk een kwestie van bukken en zoeken.
En toch blijft Lidl voor velen nog een van de betaalbare opties. Dat zegt vooral iets over hoe dramatisch de prijzen elders zijn. Want als zelfs de “goedkope” supermarkt niet langer goedkoop voelt, rijst de vraag wat dat betekent voor gezinnen met een beperkt inkomen.
Steeds vaker duiken er verhalen op van mensen die maaltijden overslaan of minder vers voedsel kopen om rond te komen. De voedselbank ziet een toenemende vraag, terwijl de aanvoer juist onder druk staat. De kloof tussen noodzakelijke uitgaven en beschikbare middelen groeit.
De overheid probeert her en der te compenseren met toeslagen, maar die blijken in veel gevallen niet toereikend. Ondertussen blijven supermarkten recordwinsten noteren. Dat leidt tot begrijpelijke woede bij consumenten die hun winkelmandje zien krimpen terwijl de rekening stijgt.
Het vertrouwen in een betaalbaar leven lijkt te wankelen. Waar boodschappen ooit een alledaagse taak waren, is het nu iets geworden dat gepaard gaat met stress en afwegingen. Zelfs een simpele lunch plannen vereist soms een rekensom en flink wat creativiteit.
Veel mensen voelen zich in de steek gelaten. Alsof ze aan hun lot worden overgelaten in een economie die niet meer werkt voor de gewone burger. De inflatie is meer dan een cijfer in het nieuws; het is voelbaar in elke supermarktgang, bij elk product dat duurder werd.
Het wordt tijd dat het beleid zich niet alleen richt op macro-economische stabiliteit, maar op het leefbaar houden van het dagelijks bestaan. Betaalbare voeding is geen luxe, maar een basisbehoefte. En dat besef mag sterker doorklinken in de keuzes van beleidsmakers en bedrijven.
Laat in een reactie op Facebook weten hoe jouw laatste boodschappenrondje is verlopen. Was jij ook verbaasd over de eindafrekening, of heb je slimme tips om geld te besparen? Deel je ervaring, want dit raakt ons allemaal.
