Voor José is het bijzonder pijnlijk om te zien hoe haar ouders langzaam uit elkaar groeien, terwijl ze fysiek nog in hetzelfde huis wonen. “Het voelt zo vreemd dat ze onder hetzelfde dak leven, maar niet bij elkaar,” bekent ze met verdriet in haar stem. Ze vertelt dat haar vader, die zich op de somatische afdeling bevindt, te kampen heeft met depressie en vooral met rust gelaten wil worden. Haar moeder, daarentegen, is altijd in haar eigen gedachten en kampt met ernstig geheugenverlies.
“Als ze nog samen zouden wonen, zouden ze elkaar alleen maar in de weg zitten. Het werkt gewoon niet meer,” aldus José. Daarnaast hebben ze ook een compleet verschillend slaapritme, wat voor extra complicaties zorgt. In 2021 werd Bep, de vader, als eerste opgenomen in een verpleeghuis nadat hij ternauwernood herstelde van een zware corona-infectie. Het feit dat hij er überhaupt nog is, wordt gezien als een waar wonder.
Terwijl Bep in het verpleeghuis verbleef, bleef Erica, zijn vrouw, alleen achter in hun huis in Rijswijk waar ze maar liefst 37 jaar samenwoonden. Maar al snel werd duidelijk dat Erica niet goed voor zichzelf kon zorgen. Ze vergat constant dingen en had geen eetlust meer. José en haar broer Edward moesten overal briefjes achterlaten om haar te helpen. In 2022 verhuisde ook Erica naar het verpleeghuis, waar haar man op dat moment al verbleef.
Voor José is deze situatie een pijnlijke eyeopener geweest wat betreft de eenzaamheid onder ouderen. Ze uit haar onbegrip over kinderen die nauwelijks of nooit op bezoek komen. “Ik begrijp het gewoon niet. Mijn ouders hebben zoveel voor mij betekend,” deelt ze met een mengeling van verdriet en verwarring. Ze voelt het als haar plicht om iets terug te geven. Daarom bezoekt ze haar ouders trouw om de dag en neemt ze hen bij mooi weer mee naar buiten. “Wanneer ik zie hoeveel vreugde dat hen brengt, maakt het mij ook intens gelukkig.”
Het verhaal van dit gescheiden bejaarde echtpaar laat zien hoe de laatste fase van iemands leven kan worden gekenmerkt door pijnlijke eenzaamheid en de moeilijkheden van ouderdom. Het is een herinnering aan het belang van liefdevolle ondersteuning en betrokkenheid van familieleden, evenals een pleidooi voor een meer bewuste samenleving waarin we de waarde en bijdrage van onze ouderen erkennen.
