Linda, 72 jaar oud, zit vast in een huwelijk dat haar meer verdriet dan vreugde brengt. Haar man, Martin, behandelt haar vaak onvriendelijk, wat haar zwaar valt.
“We zijn samen sinds mijn zeventiende,” vertelt ze. “Toen ik twintig was, trouwden we. Ik kende geen andere mannen en dacht dat zijn koppigheid en zelfgerichtheid gewoon normaal waren.
Maar er waren ook mooie momenten. Hij was een betrouwbare kostwinner, vergat nooit mijn verjaardag en tijdens de drukke jaren met de kinderen liep alles soepel. We vonden een manier om samen te leven zonder elkaar echt in de weg te zitten.”
Nu hun kinderen het huis uit zijn en Martin met pensioen is, wordt het samenleven steeds ingewikkelder. Linda merkt dat oude irritaties zijn uitgegroeid tot serieuze problemen.
“Martin is vaak nors of prikkelbaar zonder reden,” zegt ze. “Hij snauwt me af om de kleinste dingen. Zelfs onze kinderen zeggen dat ik dit niet hoef te accepteren. Ze vinden dat ik meer respect verdien.”
Ondanks deze moeilijkheden overweegt Linda geen scheiding. “Wat zou ik dan moeten doen?” vraagt ze zich hardop af. “Op mijn leeftijd opnieuw beginnen? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een mooi leven voor me heb, maar ik zie dat anders. Het vooruitzicht om alleen oud te worden maakt me bang.
Moet ik mijn huis, vol herinneringen, opgeven voor een kleine flat? Dat idee schrikt me af. Misschien ben ik gehecht aan mijn spullen, maar mijn thuis betekent veel voor me. Ik hoop dat Martin mettertijd weer wat vriendelijker wordt. Gelukkig hebben we genoeg ruimte om elkaar af en toe te ontwijken.”
Linda’s beslissing om bij Martin te blijven is vooral gebaseerd op haar behoefte aan stabiliteit. Ze wil niet alles opgeven wat haar vertrouwd is.
Het huis waarin ze hun leven hebben opgebouwd voelt als een anker in een woelige zee. Hoewel ze zichzelf soms materialistisch noemt, weet ze ook dat het meer is dan dat. Het is een plek waar ze zich veilig voelt in een wereld die steeds sneller verandert.
Daarnaast blijft ze hopen op verbetering. Misschien wordt Martin met meer tijd en rust minder prikkelbaar. Linda probeert zich te richten op wat er nog wél is, in plaats van wat ontbreekt.
Haar kinderen en vriendinnen wijzen haar op de mogelijkheid van een nieuw begin, maar voor Linda voelt die stap te groot. Ze kiest voor de zekerheid van wat ze kent, hoe gebrekkig dat soms ook is.
