Ik ben Lisa, 29 jaar, en ik woon in een middelgroot appartementencomplex met een gedeelde gang. Rustig wonen is me lief, maar de afgelopen maanden werd mijn geduld behoorlijk op de proef gesteld. Steeds vaker kreeg ik een bezorgmelding op mijn telefoon, liep ik naar de deur — en stond mijn pakketje nergens meer.
Eerst dacht ik dat het een fout van een koerier was. Misschien per ongeluk bij de verkeerde deur gezet, of door iemand meegenomen door verwarring. Maar toen begon het patroon: pakketjes verdwenen keer op keer, altijd kort nadat ze waren afgeleverd.
Ik probeerde slimmer te zijn en liet duurdere spullen naar mijn werk sturen. Dat leek te helpen, tot die ene dag dat ik thuis werkte en precies hoorde wanneer er werd aangebeld. Vijf minuten later opende ik mijn deur — en zag ik mijn buurvrouw, die tegenover me woont, haar deur dichttrekken.
Ze had net iets uit mijn gang gesnapt.
Wie is ‘Cassie’?
Ze is ergens in de dertig, altijd op hakken, continu aan het bellen in de hal en straalt een soort onuitgesproken entitlement uit. In mijn hoofd noemde ik haar al snel Cassie. Het ging me niet eens om de waarde van de spullen — het waren geen dure merkkleding of elektronica — maar om het principe. Iemand die op jouw drempel graait is niet iemand waar je rustig naast kunt wonen.
Ik wist dat ik bewijs nodig had. Klacht neerleggen bij de woningbouw of de politie zonder bewijs zou weinig opleveren. En eerlijk gezegd: ik wilde haar betrapt zien.
De val gezet
Ik bestelde een goedkoop setje oorbellen voor ongeveer 5 euro en hing een kleine, bewegingssensor-actiecamera bij mijn deurkozijn — subtiel, als een deurspion. Twee dagen later viel het pakket op de vloer. Minder dan twee minuten later: Cassie deed haar deur open, gluurde, greep het en sloot haar deur weer.
Boom. Gevangen. In haarscherp beeld, met tijdstempel, alles.
Ik had nu bewijs. Terecht had ik twee keuzes: meteen naar de conciërge of de politie stappen, of het op een andere manier oplossen. Ik koos voor het laatste. Niet omdat ik de wet wilde omzeilen, maar omdat dit inmiddels persoonlijk was geworden. Ik wilde dat ze voelde hoe het is om betrapt en gegeneerd te worden.
Kleine wraak, grote lol
De weken daarna bestelde ik om de paar dagen kleine, veilige maar gênante pakketjes. Altijd naar mijn deur geadresseerd, altijd met mijn naam erop. Kleine dingen, elk onder zo’n 9 euro.
Er zat van alles tussen: een glitterbom die bij openen confetti en glitters verspreidt; een neppositieve zwangerschapstest; een doosje met de tekst ‘Levende krekels – voorzichtig behandelen’ dat leeg bleek; een springpakket dat confetti schiet; een boek met de titel ‘Dus je wilt sugarbaby worden’ en een tube ‘aambeienzalf’ waarvan de verpakking nep was en de inhoud gewoon handcrème.
Elke doos was op zichzelf ongevaarlijk, maar ontzettend gênant om te openen voor degene die dacht dat ze een nieuw koopje had gescoord. En ja, Cassie nam elk pakket. Altijd.
Ik zei geen woord. Ik keek haar niet aan. Ik verzamelde alleen de beelden en liet haar ongemak spreken.
Mission accomplished
De glitterbom was de top. Op een dag hoorde ik haar door de muur heen gillen naar iemand aan de lijn: “Wie blijft me dit sturen? Dit is echt geen grap meer!” Het genot dat ik daarbij voelde, was eerlijk gezegd enorm.
Twee weken na mijn eerste video besloot de beheerder maatregelen te nemen. Er kwamen klachten binnen van meerdere bewoners en er werd een email uitgestuurd dat er binnenkort camerabeveiliging in de gangen zou worden geplaatst vanwege “herhaalde klachten over pakketdiefstal”.
Sindsdien heb ik geen pakketjes meer gemist. Cassie vermijdt oogcontact en loopt snel langs mijn deur. Ik bewaar al die video’s, gewoon voor het geval dat. Niet uit wraakzucht, maar als bewijs dat het echt heeft plaatsgevonden.
Reacties en morele vragen
Online kreeg ik uiteenlopende reacties. Veel mensen prezen de slimme, kleine wraak. Anderen vonden dat ik naar de politie had moeten stappen of de postdienst had moeten inschakelen, omdat het gevaarlijk was dat iemand pakketjes van anderen kon pakken — medicatie, cadeaus of waardevolle documenten. Daar hebben ze natuurlijk een punt.
Voor mij zat de waarde vooral in dat het ophield. Niemand werd benadeeld door de nep-pakketjes, en de situatie escaleerde niet. Uiteindelijk vond de beheerder het ook een reden om de veiligheid in het gebouw te verhogen, wat in het belang van iedereen is.
Wat heb ik geleerd?
Bewijs is krachtig. Anoniem klagen zonder bewijs helpt niet. Collectieve actie werkt: buren die samen hun stem laten horen, bewegen beheerders vaak sneller tot actie. En soms is een kleine, slimme stap genoeg om een probleem op te lossen zonder juridische stappen.
Revenge level: kleingeestig maar effectief. Tevredenheidsscore: 100 procent.
Als tip aan iedereen die pakketdiefstal ervaart: probeer eerst bewijs te verzamelen, waarschuw de beheerder en olv je instinct. En ja, een knipoog naar mijn methode: soms is een beetje geniepigheid precies wat nodig is om een eind te maken aan het gedrag van een aansteller.
