Andy Petro, die ooit 15 minuten verdronk in een meer, deelt zijn opmerkelijke ervaring tijdens het moment dat hij op het randje van de dood balanceerde. In 1955, kort voor zijn afstuderen, was Andy met vrienden aan het picknicken aan een meer in Michigan.
De groep genoot van het water toen Andy een drijvend vlot in het meer opmerkte en besloot ernaartoe te zwemmen. Ondanks de kou dook hij in het water, maar tijdens het zwemmen kreeg hij plots een scherpe pijn in zijn buik.
Andy verloor de controle over zijn benen en merkte dat hij langzaam onder water zakte. Het besef dat hij aan het verdrinken was veroorzaakte paniek, terwijl hij dieper in het ijskoude meer wegzonk en uiteindelijk de bodem bereikte.
Terwijl hij daar lag, hoorde Andy een stem in zijn hoofd die hem aanmoedigde te rusten en zich te ontspannen. Deze mysterieuze stem vertelde hem los te laten en beloofde dat alles goed zou komen als hij dat zou doen.
Toen Andy besloot los te laten, ervoer hij iets wonderlijks. “Ik schoot uit mijn lichaam,” herinnert hij zich. Hij bevond zich plots in een warme tunnel, gevuld met geluk en onvoorwaardelijke liefde. Zijn angst maakte plaats voor een gevoel van vrede.
Vanuit deze tunnel zag hij zijn lichaam op de bodem van het meer liggen, maar hij voelde geen verdriet. Hij voelde zich juist thuis en ervoer een diepe rust. Hij werd aangetrokken door een helder licht dat hem als een magneet naar zich toe trok.
Andy belandde in een gigantische, stralende bol, omringd door ‘filmschermen’ die allerlei momenten uit zijn verschillende levens toonden. Elk beeld begreep hij volledig en kon hij opnieuw beleven, inclusief de emoties die hij toen voelde.
Na een tijdje hoorde hij een stem zeggen: “Andy, ik hou van je.” Vervolgens volgden duizenden stemmen die in koor riepen: “Welkom thuis, Andy.” Hij voelde zich opgenomen in het licht, een overweldigend fantastisch gevoel dat hij nooit eerder had gevoeld.
In het licht voelde hij alwetendheid en verbondenheid. Het licht sprak zelfs speels tot hem, en vroeg waarom hij op aarde niet meer plezier had gemaakt, waarom hij zich niet meer had laten gaan in het leven.
Na deze bijzondere reis hoorde hij echter dat hij moest terugkeren. Andy ervoer dit als een schok: het terugkeren naar zijn lichaam voelde afschuwelijk, alsof hij gedwongen werd afscheid te nemen van het licht.
Hij kwam bij aan de rand van het meer, waar hij op het zand lag en het water uit zijn longen hoestte. Andy voelde zich na deze ervaring nooit meer hetzelfde en had moeite om weer aards geluk te vinden.
Hij besloot zijn verhaal pas na 30 jaar te delen. Andy leeft nu met een ander perspectief, gericht op het zoeken naar vreugde en het helpen van anderen. Het enige wat hij echt nog verlangt, is om ooit weer thuis te komen in het licht.
