Man wil depressieve hond terugsturen naar asiel, tot hij zich realiseert wat er écht aan de hand is..

Anthony adopteerde een prachtige Labrador genaamd Reggie, die nogal een handvol bleek te zijn. Dit was een koppige en ongelukkige hond die moeite had zich aan te passen aan zijn nieuwe leven. Zijn nieuwe eigenaar voelde zich compleet hopeloos. Alles wat hij probeerde leek tevergeefs te zijn. Dus besloot hij de depressieve hond terug te brengen naar het asiel. Totdat hij erachter kwam wat de reden was achter zijn gedrag. Wat was de achtergrond van deze hond, en met wat voor problemen had hij te maken gehad? Het bleek een hartverscheurend verhaal te zijn, lees verder op de volgende pagina om erachter te komen.

De wereld veranderde Reggie kreeg van het asiel te horen dat het twee weken zou duren voor hij in zijn nieuwe huis kon wennen, maar het leek veel langer te duren. Reggie kon niet worden uitgescholden omdat hij zich niet nestelde, en Anthony's hart deed elke dag pijn als hij zijn droevige gezicht zag. De hele situatie leek te veel voor de arme hond om te verdragen. De enige optie die nu nog overbleef, was Reggie terug te brengen naar het asiel. Net toen Anthony op het punt stond Reggie te laten gaan, ontving hij een brief van Reggie's laatste voogd, die alles zou veranderen…

Een bezorgde eigenaar Anthony was ook een nieuwkomer in de stad, hij was pas een half jaar eerder verhuisd. Hij ontdekte al snel dat dit een mooie plek was, bevolkt door aardige en meelevende mensen. Hij maakte snel nieuwe vrienden, maar geen enkele vriendschap kon de leegte in zijn hart vullen. Een leegte die hij dacht te kunnen opvullen door een dierenvriend te zoeken. Dus ging Anthony naar een plaatselijk dierenasiel, waar hij Reggie ontmoette, een mooie zwarte Labrador. Anthony was opgelucht een asiel te vinden dat zowel ethisch als zorgzaam was en wilde Reggie heel graag adopteren.

Bekende Hond Reggie was bekend bij Anthony voor zijn bezoek aan het asiel, omdat hij in het lokale nieuws was geweest. Verschillende mensen toonden interesse in de hond, maar hij werd uiteindelijk doorgegeven omdat hij niet paste in hun levensstijl. De medewerkers van het asiel moeten Anthony als de ideale eigenaar hebben gezien toen hij die noodlottige dag binnenkwam, gezien hoe enthousiast ze waren om Reggie aan hem te geven. Ze gaven hem Reggie's etensbak, hondenbed, en speelgoed, evenals een briefje van Reggie's vorige hond-ouder. Dus wat stond er op het briefje? Lees verder op de volgende pagina

Hun gecompliceerde relatie Anthony legde later uit: "Toen we thuiskwamen, konden Reggie en ik niet met elkaar opschieten. Ik geloof dat ik me een heel gelukkige hond voorstelde, een hond die dolblij was me te zien en dolgraag wilde spelen en knuffelen. Het was moeilijk voor me om te wennen aan een nieuwe stad en een nieuwe hond. Ik was nog steeds eenzaam, en Reggie leek in hetzelfde schuitje te zitten. Ik gaf hem nieuwe speeltjes, maar het maakte geen verschil." Het was echter voor hen beiden, hoewel ze niet met elkaar overweg konden zoals Antony had gehoopt, hield hij nog steeds van Reggie en was hij bereid een band met hem op te bouwen.

Depressief dier Reggie ontpopte zich al snel als een depressief wezen. Behalve af en toe een "kom" of "zit", leek hij niets te weten van enige vorm van natuurlijke hondentraining, hij gehoorzaamde geen van Anthony's aanwijzingen. Reggie reageerde zelfs niet als hij bij zijn voornaam werd aangesproken. Anthony kon alleen maar hopen op een snelle blik in zijn richting voordat Reggie weer in zijn depressie verdween. Anthony begon te vermoeden dat hij een slechte eigenaar was, maar hij kon niet zeker zijn… Wat kon het dan zijn?

Reggie kon zich niet aanpassen Anthony beschreef hoe hij Reggie bekritiseerde voor het kauwen op de dozen die hij nog moest uitpakken, en ook op zijn schoenen, waar de hond overstuur over leek. Anthony was er zeker van dat Reggie moest terugkeren nadat de eerder besproken aanpassingsperiode was afgelopen met weinig om te laten zien. Tussen Reggie's bezittingen greep Anthony naar de brief met het telefoonnummer van het asiel. Het was tijd om te bellen en het asiel het trieste nieuws te vertellen: Reggie was niet in staat om zich aan te passen…

De Boodschap Toen Anthony Reggie's weinige bezittingen doorzocht, ontdekte hij iets interessants. Reggie's oude bezittingen waren vervangen door nieuwe, en Anthony was de oude helemaal vergeten. Een kleine vonk van opwinding ontstond toen Reggie binnenkwam en zijn oude hondendeken herontdekte. Reggie had een emotionele band met deze spullen, merkte Anthony, en in de bundel zat een verzegelde brief van Reggie's voormalige hond-ouder. Dat was hij ook vergeten.

Familie Anthony hoopte dat deze brief hem enig inzicht zou verschaffen. Toen hij de brief openmaakte, was hij verbaasd dat hij zo lang was. De brief begon met een hartverscheurende beschrijving van hoe moeilijk het was voor de vorige eigenaar om Reggie in het asiel achter te laten. Dit was een ontroerende verklaring geschreven na de laatste reis van deze persoon met hun huisdier Reggie, en alleen bedoeld voor de ogen van wie Reggie's nieuwe eigenaar ook was. Het lezen van de brief was erg moeilijk voor Anthony en hij kon zijn verdriet bijna niet bedwingen toen hij hoorde wat er gebeurd was. Lees verder op de volgende pagina

Niet elk detail De brief ging verder met het uitleggen van Reggie's duidelijk besef dat de dingen veranderd waren. Voor hun laatste reis, hadden ze zijn bezittingen verzameld en opgestapeld tegen de achterdeur. Reggie was zich goed bewust van wat hem te wachten stond. Hoewel het een hartverscheurend verhaal was, wilde de eigenaar ook dat Anthony meer zou begrijpen van Reggie, zodat de twee een betere band zouden krijgen. Dat was iets wat Anthony zeker nodig had, want de volgende stap zou weer het asiel zijn.

Wat voor soort hond was Reggie? Reggie werd beschreven als iemand met een passie voor tennisballen, die hij graag verzamelde. Reggie werd zelden gezien zonder minstens twee tennisballen in zijn kaak, en hij probeerde er altijd drie te proppen! Reggie kon het niet helpen als er met tennisballen werd gegooid, en hij deed zijn uiterste best om ze te pakken - wat betekent dat Anthony voorzichtig moest zijn met waar hij ze gooide. Reggie was bekend met de volgende instructies: hak, kom, zit, en stil blijven liggen. Zou een simpele tennisbal de oplossing zijn?

Onderschat Reggie was wel degelijk getraind, zoals uit de brief zou blijken, en hij was buitengewoon goed getraind! Hij kon ook worden gesignaleerd om terug te keren en over barrières heen te springen, want hij kende handgebaren. Schudden met zijn hand zou hem dwingen zijn natte vacht droog te schudden, en hij kon zelfs high-fiven. Reggie wist wanneer het tijd was om te gaan liggen, de bal te apporteren en te eten, maar ook wanneer hij in was voor een sappig bot of een traktatie. Reggie was opgevoed met heerlijke traktaties. Dus, waarom was het zo moeilijk voor hem om commando's te begrijpen?

Klachten Reggie verafschuwt dierenartsbezoeken, volgens de brief, en Anthony zou het moeilijk hebben hem over te halen mee te werken als het tijd was om in de auto te stappen. Reggie, zoals veel honden, had een zesde zintuig over naar de dierenarts gaan. Hoewel iedereen met een beetje verstand van dierengedrag dierenartsen verafschuwt, was het een attent gebaar om dit in de brief te vermelden. Anthony zou extra voorzorgsmaatregelen nemen. Hij besefte dat Reggie een geweldig leven had bij zijn vorige eigenaar. Waarom moest hij hem achterlaten in het asiel?

De enige vriend De brief bevatte ook misschien wel de meest veelzeggende verklaring voor Reggie's melancholie. Deze persoon had geen levensgezel, en Reggie was het dichtste wat hij of zij erbij had. De schrijver adviseerde Anthony om Reggie zoveel mogelijk bij zijn gewone activiteiten te betrekken, omdat ze onafscheidelijk waren geweest. Anthony besefte dat ze op dat moment een onlosmakelijke band hadden gevormd. Reggie werd nog steeds een mensenhond genoemd, maar zijn oude baasje was zijn favoriete persoon op de planeet. Anthony was er zich goed van bewust dat de overgang een uitdaging zou zijn.

Lees verder op de volgende pagina

Niet zijn naam Reggie was niet eens zijn echte naam om de een of andere reden! "Ik weet niet zeker wat me ertoe dwong, maar toen ik hem bij het asiel afzette, zei ik alleen dat hij Reggie heette. Hij is een slimme hond, dus hij zal er wel aan gewend raken en uiteindelijk reageren. Ik kon het niet opbrengen om ze zijn echte naam te vertellen. Het zou zo definitief en bindend voor me zijn om dat te doen; hem uitleveren zou betekenen dat ik zou toegeven hem nooit meer te zien. " Wat zou de echte naam van de hond zijn en nog belangrijker: was dit de reden voor zijn gedrag?

Attentie Iedereen die deze brief leest kan zien dat Reggie's vorige eigenaar er kapot van was dat hij hem überhaupt moest schrijven. Deze persoon bleek in staat om alleen de naam van hun beste vriend toe te vertrouwen aan zijn nieuwe eigenaar. Anthony was erg benieuwd wat de naam zou worden. Hij of zij was serieus van plan Anthony te helpen met de nieuwe hechtingsprocedure. Ze erkenden dat dit een moeilijke tijd zou worden, maar ze hadden nog één cruciaal detail met Anthony te delen. De brief zou een wending ten goede nemen…

De naam Tenslotte, de auteur onthulde enkele van hun persoonlijke details. Hij was een tankbestuurder van het Amerikaanse leger die zijn hond vernoemde naar zijn militaire voertuig. Als zijn kapitein hem terug naar het slagveld beval, had de soldaat zijn hond tijdelijk in het asiel geplaatst. Deze soldaat had geen familieleden aan wie hij "Tank" kon doorgeven. Het enige wat hij van zijn commandant vroeg was om het asiel te verwittigen wanneer hij werd uitgezonden, en Tank zou dan beschikbaar zijn voor adoptie. Wat was er gebeurd met de tankbestuurder?

Aansluiting Weinig banden zijn zo sterk als die welke Tank had met zijn vorige eigenaar. Terwijl hij de brief voorlas, was Anthony ontroerd door de uitleg van de soldaat over hoe iemand zo dicht bij een hond kon staan. Hij wilde niemand van streek maken door dit trieste verhaal te vertellen, maar het was van cruciaal belang dat de nieuweling begreep hoe uniek dit schepsel was. Tank was zijn familie, en de twee waren al bijna net zo lang samen als zijn diensttijd in het leger. Zo'n sterke band kon bijna niet overtroffen worden.

Lees verder op de volgende pagina

Motivatie in tijden van oorlog "Ik neem die onvoorwaardelijke genegenheid van een hond mee naar Irak als inspiratie om iets nobels te doen, om onschuldige mensen te beschermen tegen hen die slechte dingen willen doen." Iemand hoeft niet altijd iets te zeggen om je moed te geven. "Zelfs als ik Tank moest opgeven om het te bereiken, ben ik blij dat ik het gedaan heb." Hij was een rolmodel voor mij in termen van dienstbaarheid en genegenheid. Ik hoop dat mijn toewijding aan mijn land en collega's hem eer aandeed." Je kon zien dat Anthony echt ontroerd was door deze brief.

Dankbaarheid Daarna begon de brief af te ronden. De soldaat deelde mee dat hij die avond zou vertrekken en dat hij klaar was om de schuilplaats te verlaten met deze opmerkelijke brief. Hij kon niet nog een betraand afscheid van Tank verdragen. Hij was er kapot van geweest bij het eerste afscheid, en hij wilde nu alleen nog maar zien hoe Tank die derde tennisbal opslokte. Hij wenste Anthony het beste voor zijn tijd met Tank en drong erop aan dat zijn nieuwe huis een gelukkige plek voor hem zou zijn. Nadat hij klaar was met schrijven, tekende hij zijn naam: Paul Mallory. Toen kreeg Anthony een moment van inzicht…

Een Nieuw Licht De ondertekende naam van Paul Mallory had Anthony's interesse gewekt, ondanks het feit dat hij pas in de stad was aangekomen en van de plaatselijke bevolking over de veteraan had gehoord. Dit was een plaatselijke tiener die zich vrijwillig had aangemeld voor de oorlog in Irak. Hij was een heldendood gestorven, door zijn leven te geven om drie wapenbroeders te redden. Mallory kreeg postuum een Zilveren Ster voor haar moed. De stedelingen hadden hun vlag halfstok gehouden tijdens de zomer van zijn dood. Anthony werd overmand door emoties, en hij zag Tank op een nieuwe manier.

Een andere kijk De hond fleurde meteen op toen Anthony hem bij zijn echte naam aansprak. De nieuwe eigenaar en hond begroetten elkaar met enthousiasme. Anthony bleef "Reggie" bij zijn voornaam noemen, en iedere keer dat hij dat deed, werd Tank steeds vrolijker. Ze knuffelden en speelden samen alsof ze de beste vrienden waren. Tank slaagde er uiteindelijk in om drie tennisballen in zijn mond te krijgen! Alle zorgen van Anthony waren in een oogwenk verdwenen. Was dit ook tekenend voor een nieuw begin tussen hen?

Vaarwel, soldaat! Gezien hoe moeilijk zijn leven was geweest, voelde Anthony zich slecht omdat hij zo hard was tegen Tank. Hij was er zeker van dat hij alle ernstige wensen van Paul voor zijn beste vriend zou uitvoeren. "Ik kan alleen maar hopen en bidden dat je hem accepteert als lid van je familie en dat hij zich aanpast en net zoveel van je houdt als hij van mij deed," zei de gesneuvelde soldaat. Anthony had nooit kunnen vermoeden dat deze chagrijnige hond zo'n fascinerend verleden had. En door deze brief kon hij Tank de zorg en het leven geven die hij verdiende.