Voor veel mensen is hun oprit een belangrijk stukje persoonlijke ruimte: een plek waar je zonder zorgen je auto parkeert en je boodschappen uitstalt.
Maar voor Iris (42) is deze ruimte allesbehalve persoonlijk. Haar buren gebruiken haar oprit namelijk alsof het een gratis parkeerplaats is. Wat begon als een vriendelijke handreiking, is uitgegroeid tot een frustrerende strijd om haar eigen grond.
Het probleem ontstond toen Iris’ buren een verbouwing hadden. Uit medeleven stelde ze voor dat ze tijdelijk haar oprit mochten gebruiken. “Het is maar voor een paar weken,” dacht ze destijds.
Maar die weken veranderden in maanden. Zelfs nu de verbouwing allang is afgerond, parkeren de buren nog steeds regelmatig op haar oprit. “Ik dacht dat ze vanzelf zouden stoppen,” vertelt Iris. “Maar blijkbaar zien ze mijn oprit nu als hun tweede parkeerplek.”
Toen het probleem aanhield, probeerde Iris het met een gesprek op te lossen. Ze legde uit dat ze haar oprit graag zelf wilde gebruiken, maar haar buurvrouw wuifde het weg met een lachje:
“Maar je hebt toch genoeg ruimte?” Iris voelde zich machteloos. Het werd helemaal frustrerend toen ze haar eigen auto een keer op straat moest parkeren, omdat er alweer een auto van de buren op haar oprit stond. Toen ze het opnieuw ter sprake bracht, reageerden de buren laconiek: “Ach, dat ene keertje maakt toch niet uit?”
De situatie zet Iris aan het denken over mogelijke oplossingen. Ze overweegt om een bord neer te zetten met “Privé Oprit – Geen Parkeren”. Toch voelt dat als een ongemakkelijke stap.
Ze wil geen buurtconflict veroorzaken en vraagt zich af waarom het überhaupt nodig is om haar eigendom te verdedigen. Daarnaast denkt ze aan juridische stappen, zoals een gesprek met de Vereniging van Eigenaren. Maar ook dat voelt zwaar. “Ik wil gewoon dat ze begrijpen dat dit belangrijk voor me is,” zegt ze.
Het grootste probleem is voor Iris niet eens het parkeren zelf, maar het gevoel dat haar eigen huis geen veilige haven meer is. Haar oprit, die ze ziet als een verlengstuk van haar huis, voelt nu als een gedeeld terrein. Dat knaagt. “Het is alsof ze niet beseffen wat ze me afnemen,” zucht ze.
Wat zou jij doen in Iris’ situatie? Streng optreden en duidelijke grenzen stellen, of toch blijven proberen het gesprek aan te gaan? Voor Iris is één ding duidelijk: ze wil haar oprit terug, en snel.
