Mijn hart zonk toen ik het bericht las. “Noodgeval?” dacht ik meteen, en mijn gedachten schoten naar het ergste – was er iemand ziek? Was Mandy misschien iets overkomen? Zonder twijfel reageerde ik direct: “Natuurlijk! Is alles wel oké?” Haar antwoord was verrassend nonchalant: “Ja, druk hier. Je redt mijn dag!” Opgelucht maakte ik mijn werk af en ging ik naar school om Ellie van zes en Jake van drie op te halen.
De kinderen waren lief; Ellie was beleefd en rustig, Jake zat vol energie. Ik had al vaker op ze gepast, dus het was niet bijzonder dat ik ze met wat snacks en een Studio Ghibli-film op de bank zette, waarna ik weer aan het werk ging.
Maar tegen zeven uur ’s avonds sloeg de sfeer om. Ellie kleurde driftig op de grond, terwijl Jake een volle peuterwoede-uitbarsting kreeg omdat zijn blauwe kleurpotlood gebroken was. Ik deed mijn best om hem te kalmeren – ik bood andere kleuren aan, zelfs het kapotte potlood – maar niets hielp. Ellie keek niet eens op en zei dat ik het gebroken stukje maar moest geven, maar ik wist dat het niet zo simpel was.
Ondertussen bleef Mandy’s telefoon stil. Ik stuurde meerdere berichtjes: “De kinderen worden moe,” en “Ben je al onderweg?” maar kreeg geen antwoord. Mijn onrust groeide. Uiteindelijk belde ik mijn man Ryan en hoorde ik het rumoer van een luchthaven op de achtergrond.
“Ryan, waarom ben je op het vliegveld? Heb je Mandy gesproken?” vroeg ik bezorgd. Hij antwoordde kalm: “Oh, hoi! Mandy is bij mij. We stappen zo het vliegtuig in, Mexico voor een week. Thanks dat je op de kinderen let! Je bent geweldig. Hou van je!” en hing op.
Mijn mond viel open. Een hele week? Ze hadden zonder enig woord een vakantie geboekt en mij met twee kinderen achtergelaten. Zonder waarschuwing, zonder berichtje. Geen ansichtkaart, geen check-in op sociale media vanuit Cancun?
Ellie keek me met grote ogen aan: “Waar is mama?” Mijn stem trilde toen ik zei: “Ze is weg met oom Ryan. Jij blijft hier bij mij tot ze terugkomt.” Jake begon te huilen, en al snel volgde Ellie. We zaten samen op de vloer, verbijsterd door het gevoel van verraad en het geluid van twee huilende kinderen.
De dagen erna waren een waas van chaos. ’s Ochtends was het een strijd om Jake in zijn autostoeltje te krijgen, en het onderhandelen over prinsessenjurkjes met Ellie kostte ook tijd. Thuis waren er voortdurend ruzies om speelgoed en bekers. Er lagen cornflakes op de grond, plakkerige vingerafdrukken overal, en torens van was dreigden om te vallen. Ondertussen postten Ryan en Mandy op Instagram foto’s van cocktails bij het zwembad, uitgebreide diners en ontspannende spabehandelingen – iedere foto een nieuwe steek in mijn groeiende frustratie.
Op dag drie had ik het echt gehad. Terwijl Jake zijn mac-and-cheese door de keuken smeet, raakte ik over mijn toeren. Noodles vlogen op mijn trui, kaas plakte in mijn haar, en ik dacht: “Dit moet stoppen.” In een moment van helderheid pakte ik mijn telefoon en begon te filmen. Ik legde de puinhoop vast, de tranen, de absurde situatie waarin ik plots fulltime oppas was geworden. Daarna monteerde ik de beelden met stukjes van Ryan en Mandy’s vakantiebekentenissen en plaatste het op mijn privé-Instagram met de tekst: “Als je man en zijn zus zonder iets te zeggen naar Mexico vliegen en jij de gratis babysitter wordt. De slechtste verrassing ooit.”
De reacties lieten niet lang op zich wachten. “Wat? Ze hebben dat gedaan?” “Onvoorstelbaar dat ze je zo achterlaten!” “Laat ze meteen naar huis komen!” Ryan en Mandy belden me boos via FaceTime en smeekten me de video te verwijderen, terwijl vrienden en familie hun vakantiefoto’s afkeurden. Ik bleef kalm en zei dat ik het pas zou weghalen als ze een ticket terug zouden boeken. Ze hadden geen keus en moesten hun trip vroegtijdig afbreken.
Toen ze terugkwamen, gaf ik Ellie en Jake terug aan Mandy, pakte mijn spullen en ging een tijdje bij een vriendin wonen. Ryan probeerde zijn excuses aan te bieden en noemde het een misverstand, maar ik bleef bij mijn standpunt: dit was geen vergissing, maar verraad. De video bleef online, de reacties stroomden binnen, en eindelijk sliep ik weer rustig, zonder de angst voor een peuterbuilexplosie. Mijn les? Laat niemand jouw tijd of rust zomaar voor lief nemen.
