Elke ochtend zie ik mijn elfjarige zoon Hamza vol trots vertrekken op zijn fatbike richting school. Voor hem betekent die fiets vrijheid en zelfstandigheid; iets dat ik, als vader met een beperkt inkomen, hem heel graag wilde bieden.
Die vrijheid kwam niet zonder moeite. Voor de aanschaf van de fatbike zette ik elke week een beetje geld opzij en verzamelde ik statiegeldflesjes om bij te dragen aan de spaarpot. Het was zwaar werk, maar Hamza’s geluk gaf mij de motivatie om door te gaan.
Toen we de fatbike samen kochten, zag ik de vreugde in zijn ogen. Voor Hamza was het meer dan alleen een cadeau; het stond symbool voor zijn groei en onafhankelijkheid.
Het gevoel van trots en verantwoordelijkheid dat hij ervaart, maakt zijn fietstochten bijzonder en geeft hem zelfvertrouwen. Toch dreigt deze vrijheid nu te verdwijnen door een mogelijke nieuwe wet die een minimumleeftijd voor fatbikes zou invoeren.
Met de invoering van die regel zou Hamza’s dagelijkse fietstocht verdwijnen, en zou hij terugvallen op de bus. Dat zou niet alleen zijn zelfstandigheid beperken, maar ook de lessen die hij leerde, zoals verkeersveiligheid en verantwoordelijkheid, wegnemen.
Voor een kind als Hamza voelt de fiets niet alleen als een vervoermiddel; het is een kans om te groeien, vertrouwen op te bouwen en verantwoordelijkheid te dragen. De gedachte dat dit zomaar door een wet ontnomen kan worden, voelt oneerlijk.
Ik begrijp uiteraard dat veiligheid belangrijk is. Incidenten met fatbikes zijn zorgwekkend, maar niet elk kind rijdt roekeloos rond.
Hamza heeft de verkeersregels goed onder de knie en fietst verantwoord. Waarom zou hij moeten boeten voor de fouten van anderen? Een algemene regel mist hier de nuance en houdt geen rekening met kinderen zoals Hamza die wel de verantwoordelijkheid aankunnen.
De fatbike biedt voor ons als gezin ook praktische voordelen. Zonder auto en met beperkte middelen biedt de fiets een efficiënte en plezierige manier voor hem om zelfstandig naar school te gaan. Daarnaast geeft het hem plezier en beweging. Als hij straks afhankelijk wordt van het openbaar vervoer, verliest hij niet alleen tijd, maar ook het plezier en de vrijheid van zijn rit naar school.
We lijken in de maatschappij steeds vaker regels te stellen zonder ruimte voor uitzonderingen. Maar door kinderen het vertrouwen en de kans op zelfstandigheid te ontnemen, maken we het hen lastig om verantwoordelijkheid te leren nemen.
Als ouder wil ik Hamza normen en waarden meegeven die verder gaan dan wat de regels voorschrijven. Respect in het verkeer, zelfstandigheid en verantwoordelijkheid zijn lessen die hij moet leren.
Hamza’s fatbike gaat dus over meer dan mobiliteit. Het is een symbool van zijn groei, ons wederzijds vertrouwen en mijn doorzettingsvermogen om hem iets bijzonders te geven. Het zou jammer zijn als een algemene regel deze waardevolle lessen zou wegnemen.
Bron: Tijdvoornieuws.nl
