Voormalig Feyenoord-verdediger en huidig assistent-trainer John de Wolf (62) staat bekend als een stoere, rechtvaardige en goudeerlijke Rotterdammer. Maar achter die ruwe bolster schuilt een man met een groot hart — en een groot verdriet. In een nieuw interview en in zijn boek ‘Ma, ik ben het’ vertelt hij openhartig over de moeilijke beslissing om zijn moeder, die lijdt aan Alzheimer, niet meer te bezoeken.
Een keuze die door merg en been gaat
De Wolf vertelt dat hij zijn moeder al maanden niet meer heeft gezien. De laatste keer was in december vorig jaar, en dat afscheid voelde definitief. “Ik heb eigenlijk al afscheid genomen,” zegt hij zacht. Zijn moeder woont in een verpleeghuis, maar herkent hem al lange tijd niet meer. Dat moment — het besef dat zijn eigen moeder niet meer wist wie hij was — brak iets in hem.
Jarenlang ging hij meerdere keren per week bij haar langs. Ze waren onafscheidelijk. Hij bracht haar bloemen, dronk koffie met haar, en maakte grapjes zoals vroeger. Maar de ziekte kwam sluipend binnen. Eerst kleine dingen: sleutels kwijt, namen vergeten. Daarna grotere gaten in haar geheugen, tot ze op een dag verdwaalde in haar eigen straat. Toen wist hij: dit is niet zomaar ouderdom.
De diagnose die alles veranderde
Na onderzoeken kwam de harde boodschap: Alzheimer. De ziekte die langzaam maar onverbiddelijk de herinneringen uitwist. “Ik zag haar veranderen,” vertelt John. “Ze vergat wie ik was, ze begon woorden te gebruiken die ik nooit eerder uit haar mond had gehoord. Dat was niet mijn moeder meer.”
In zijn boek beschrijft hij hoe machteloos hij zich voelde. “Het is niet alleen het fysieke afscheid, maar vooral het verlies van wie ze ooit was. Ze leeft nog, maar het lijkt alsof ik haar al kwijt ben.”
Hij schrijft: “Ze is ziek, en ik kan het verstandelijk plaatsen. Maar dat niet-herkennen… dat is wat me echt kapotmaakt.”
De strijd tussen liefde en zelfbescherming
Zijn beslissing om niet meer te gaan, roept gemengde reacties op. “Mensen zeggen: ‘Je moet blijven gaan, het is toch je moeder.’ Maar ze begrijpen niet wat het met je doet als ze je aankijkt en je niet meer kent,” vertelt hij geëmotioneerd.
John benadrukt dat er geen goed of fout is in hoe mensen omgaan met dementie. “Iedereen heeft zijn eigen manier van loslaten. Voor mij voelde het op een gegeven moment beter om afstand te nemen. Niet uit onverschilligheid, maar juist omdat het te veel pijn deed.”
Hij noemt het ‘liefde op afstand’. Een manier om haar te beschermen, maar ook zichzelf. “Elke keer dat ik daar wegging, voelde het alsof er iets in mij brak.”
Het moment waarop hij brak
De oud-verdediger vertelt dat het definitieve breekpunt kwam na een van zijn laatste bezoeken. Zijn moeder keek hem aan met een lege blik. “Ik vroeg: ‘Weet je wie ik ben?’ Ze glimlachte beleefd, maar zei niks. Toen wist ik genoeg.”
Op de terugweg naar huis barstte hij in tranen uit. “Ik heb zitten huilen als een kind. Toen besefte ik dat ik dit niet meer kon.” Sindsdien heeft hij geprobeerd haar los te laten, al lukt dat niet volledig. “Ze is er nog, maar de vrouw die ik kende is weg. Eigenlijk heb ik al afscheid genomen van mijn echte moeder.”
Toch geen definitief afscheid
Ondanks zijn keuze sluit hij niet uit dat hij haar ooit weer bezoekt. “Ik zeg geen nooit. Als mijn gevoel morgen zegt dat ik moet gaan, stap ik meteen in de auto.”
Hij wil zich niet laten leiden door wat anderen vinden. “Het gaat om wat je zelf aankunt. En soms betekent dat: even afstand nemen.”
De kracht van kwetsbaarheid
Wat veel mensen in John waarderen, is zijn eerlijkheid. Hij doet zich niet sterker voor dan hij is. “Ik ben geen robot,” zegt hij nuchter. “Ik heb altijd een sterke moeder gehad. Nu is die rol omgedraaid — of eigenlijk verdwenen. Dat doet pijn.”
Met zijn openheid wil hij anderen een hart onder de riem steken. Alzheimer raakt niet alleen degene die het treft, maar ook de familie. “Je verliest iemand langzaam, stukje bij beetje. En dat doet misschien wel meer pijn dan een plotseling afscheid.”
Een ode aan zijn moeder
In ‘Ma, ik ben het’ brengt hij een liefdevolle ode aan de vrouw die hem grootbracht. “Ze was trots, maar nooit overdreven. Gewoon een Rotterdamse vrouw die haar mannetje stond.”
Het boek is geen klaagzang, benadrukt hij, maar een manier om te verwerken. “Ik wilde iets achterlaten. Voor haar, maar ook voor mezelf. Om niet te vergeten wat ze voor me heeft betekend.”
De realiteit van Alzheimer
Alzheimer is een ziekte die families langzaam verscheurt. In Nederland leven inmiddels ruim 300.000 mensen met een vorm van dementie — en dat aantal stijgt snel. De echte pijn zit vaak bij de naasten, die iemand verliezen terwijl die nog leeft.
“Ze zit daar, maar ze is er niet meer,” zegt John. “Dat is misschien nog moeilijker dan een echt afscheid.”
Een universele worsteling
Veel mensen herkennen zich in zijn verhaal. De vraag of je moet blijven komen of juist afstand nemen, is er één zonder juist antwoord. “Iedereen doet wat zijn hart hem ingeeft,” zegt John. “Soms is liefde ook weten wanneer je moet stoppen met jezelf pijn doen.”
Zijn woorden raken een gevoelige snaar bij mensen die hetzelfde meemaken. Online krijgt hij veel steunbetuigingen. Mensen delen hun eigen verhalen, hun schuldgevoelens, hun verdriet.
Een oproep tot begrip
Aan het einde van zijn verhaal doet John een oproep: oordeel niet te snel. “Als iemand besluit even niet meer te gaan, betekent dat niet dat hij niet van diegene houdt. Soms is afstand nemen de enige manier om overeind te blijven.”
Het is een boodschap die resoneert. Want hoe rationeel je het ook probeert te benaderen — het blijft hartverscheurend om iemand te verliezen die er nog is.
Een stoere man met een zacht hart
John de Wolf blijft voor velen de krachtige verdediger van Feyenoord, maar zijn verhaal laat een andere kant zien. Achter de spierballen en bravoure zit een zoon die worstelt met gemis.
Met zijn boek geeft hij een stem aan duizenden Nederlanders die dagelijks te maken hebben met Alzheimer in hun familie. Zijn verhaal is er één van liefde, loslaten en accepteren wat eigenlijk niet te accepteren valt.
Een man die durft te voelen
“Het is oké om te breken,” zegt hij tot slot. “Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Soms is juist dát de grootste kracht.”
Zijn woorden blijven hangen — een eerbetoon aan zijn moeder, en aan alle kinderen die hun ouders stukje bij beetje verliezen aan de stille diefstal die Alzheimer heet.
