Maxime Meiland stond vorige week opnieuw in de rechtszaal. Dit keer ging het om het hoger beroep in de zaak die draait om de man die zij in haar boek beschuldigt van verkrachting. Ze stond oog in oog met hem en blikt in een interview met Shownieuws openhartig terug op dat moment.
“Ik had echt een knoop in mijn maag,” zegt ze. De spanning zat er goed in, maar na afloop voelde ze zich opgelucht. “Toen we de rechtszaal uitliepen dacht ik: ik heb er weer vertrouwen in. Ik denk dat het goedkomt. Ik ging met een positief gevoel naar huis.”
Toch was het voor haar geen eenvoudige dag. Vooral de houding van de advocaat van de tegenpartij, Peter Schouten, liet bij Maxime diepe indruk achter. “Ik vind hem gewoon echt naar. Hij is heel fel. Dat vind ik moeilijk,” vertelt ze zichtbaar geëmotioneerd. “De dingen die ze zeggen zijn hard. Sommige dingen kloppen gewoon niet met hoe het echt gegaan is. Maar ze worden toch gezegd, en dat doet iets met je.”
De man die Maxime beschuldigt van laster – en die zij in haar boek Maxime Misbruikt, ontspoort en nu… gelukkig!beschuldigde van verkrachting – probeerde via de rechter af te dwingen dat zij onder ede zou getuigen. Dat verzoek werd eerder in een kort geding afgewezen. De rechtbank vond toen dat een dergelijk verhoor psychisch te belastend zou zijn voor Maxime.
Toch gaf de man het niet op. Vandaar het hoger beroep. Volgens zijn advocaat is ook hij zwaar belast door de situatie. “Vals beschuldigd worden van verkrachting brengt ook veel psychische schade met zich mee,” stelde hij in een verklaring aan de pers. Hij vond dat de belangenafweging van de rechter niet in balans was.
Maxime ziet dat anders. Voor haar is het duidelijk: het proces blijft zich maar voortslepen. “Weet je, ik kan er niks aan veranderen,” zegt ze. “Dat kort geding hebben wij gewonnen. Leg je er gewoon bij neer, denk ik dan. Accepteer dat het zo is. Ik snap echt niet waarom hij blijft doorgaan.”
Bij haar aankomst bij de rechtbank werd Maxime vergezeld door haar moeder Erica. Ook zij sprak met Shownieuws en zei: “De tegenpartij blijft maar doorgaan. Dus dan moeten wij wel mee. Zo werkt het nou eenmaal.” Een zichtbaar vermoeide Maxime knikte instemmend.
De zaak raakt haar op meerdere niveaus. Het gaat niet alleen om juridische argumenten, maar om haar persoonlijke verhaal. Ze vertelde haar ervaringen in haar boek om anderen te helpen, om openheid te creëren over iets wat voor veel mensen nog steeds met schaamte omgeven is. Dat haar woorden nu worden betwist en haar motieven in twijfel worden getrokken, maakt het zwaar.
Toch blijft ze strijdvaardig. Ze weet wat ze heeft meegemaakt en laat zich niet zomaar uit het veld slaan. De juridische molens draaien door, maar Maxime blijft rechtop staan. “Natuurlijk is het vermoeiend, maar ik laat me niet breken. Ik weet wat ik heb gezegd en waarom ik dat heb gedaan.”
Haar wens is dat het proces snel tot een einde komt. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar gezin. “Het is moeilijk om het elke keer weer op te rakelen,” zegt ze. “Je wil gewoon door met je leven. Maar zolang de andere kant blijft procederen, word je steeds weer teruggetrokken in dat verleden.”
Voor nu wacht Maxime de uitspraak af. Met hoop, maar ook met realisme. Ze weet dat het nog even kan duren, maar probeert zich er niet dagelijks mee bezig te houden. “Er komt een eind aan. Daar houd ik me aan vast.”
