Rob Kemps heeft zijn buik vol van vragen over zijn vorige relatie. In een interview met het tijdschrift Vrouw loopt de spanning al snel op wanneer zijn breuk met Miriam opnieuw ter sprake komt. De presentator en zanger reageert geïrriteerd en houdt zich nauwelijks in.
Wanneer de interviewer hem vraagt wanneer hij wist dat “de koek op was” tussen hem en zijn ex, is Rob er klaar mee. Zijn reactie is fel en direct: “Daar gáán we weer.” Het onderwerp wekt duidelijk frustratie op. Voor hem is het geen luchtig praatje, maar een herhaling van zetten die hem stoort.
Volgens Rob klopt het verhaal dat online rondgaat niet. Hij zegt dat het beeld dat hij negentien jaar samen was met Miriam simpelweg onjuist is. “Iedereen roept dat, maar als je weet dat zij al twee kinderen had voordat wij samenkwamen – van wie de jongste nu dertien is – dan weet je dat het niet kan kloppen.”
Hij voelt zich duidelijk onterecht neergezet. Wat volgens hem begint als een onschuldige vraag, eindigt telkens in een discussie waarin zijn woorden verdraaid worden. Het lijkt alsof hij diezelfde interviews al honderd keer gevoerd heeft, zonder dat het beeld ooit verandert.
Het steekt hem vooral dat mensen steeds teruggrijpen naar zijn relatie met Stéphanie Klaver, een van zijn danseressen. Volgens Rob is dat een ‘klassiekertje’ waar hij inmiddels niet meer om kan lachen. “O ja, het is weer de danseres. Alsof het daarmee verklaard is. Alsof er niets anders meespeelde.”
Hij heeft geen behoefte om zijn privéleven opnieuw toe te lichten of uit te leggen waarom dingen zijn gelopen zoals ze gelopen zijn. Want, zegt hij, wat hij ook zegt: “Morgen staat er weer op elke website dat ik met terugwerkende kracht uithaal naar mijn ex.”
Dat vooruitzicht zorgt ervoor dat hij zijn mond liever houdt. “Het is nu eindelijk rustig. En ik heb helemaal geen zin om dat te verstoren.” De behoefte aan rust en normaliteit is groter dan de drang om zichzelf te verdedigen.
Rob wil door met zijn leven en voelt dat hij wordt tegengehouden door het constante terugblikken in de media. Hij voelt zich niet gehoord, maar herkauwd. Iedere nuance die hij probeert aan te brengen, lijkt verloren te gaan in de sensatiezucht van de roddelpers.
Daarom kiest hij ervoor om zich stil te houden. Niet omdat hij niets te zeggen heeft, maar omdat hij zichzelf niet opnieuw wil verliezen in de stroom van meningen, aannames en halve waarheden. De mediastilte is voor hem geen zwakte, maar een bewuste keuze.
Dat hij op deze manier met zijn verleden omgaat, betekent niet dat het hem koud laat. Integendeel. Maar hij weet inmiddels dat openheid hem weinig oplevert, behalve frustratie. Voor elk interview waarin hij zijn kant uitlegt, komen er drie verhalen bij die hem verkeerd citeren.
Rob hoopt dat het publiek op een gegeven moment verder kan kijken dan zijn privéleven. Hij wil dat zijn werk weer centraal staat: zijn optredens, zijn televisieprojecten, zijn muziek. Niet steeds datzelfde hoofdstuk over wie hij was, met wie, en waarom het fout ging.
Ook zijn kinderen wil hij beschermen tegen de aanhoudende aandacht. Hij wil dat ze opgroeien zonder dat hun gezinsverhaal elke week wordt opgerakeld in de bladen. Dat is niet alleen zijn wens, maar ook zijn verantwoordelijkheid als vader.
Of hij ooit nog uitgebreider zal praten over zijn relatieverleden? Misschien. Maar alleen als hij het zelf wil, en niet omdat het hem voor de zoveelste keer wordt opgedrongen. Voor nu blijft het: geen commentaar, geen uitleg, en geen nieuwe koppen. Alleen maar stilte.
