Positieve zwangerschapstest
Mijn partner Remco en ik waren in de zevende hemel toen we, na een jaar proberen, eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen kregen. Hoewel we de zwangerschap het liefst van de daken wilde schreeuwen, waren we toch voorzichtig met het aankondigen en besloten dit na de twaalf weken te doen.
Feestje thuis
Dit deden tijdens mijn verjaardag, waar alle familie bij was. Iedereen reageerde extatisch. Behalve mijn schoonmoeder. Zij bleef stilletjes op de bank zitten, terwijl iedereen ons uitgelaten feliciteerde. Dit bleek slechts het begin van een hele rits aan voorvallen waar de honden geen brood van lusten.
Telefoontje
Enkele dagen na de aankondiging kregen wij namelijk al een verontwaardigd telefoontje. Mijn schoonmoeder was boos, omdat we niet eerder tegen haar hadden verteld dat we in verwachting waren. Dit was dan ook de reden dat we tijdens de aankondiging niet werden gefeliciteerd. Toen ik haar probeerde uit te leggen dat we dit uit voorzichtigheid hadden gedaan, begon ze hysterisch te schreeuwen. Ze zei dat ik ‘het wel heel hoog in mijn bol had als ik zou verwachten dat haar eigen zoon geheimen voor haar zou bewaren’. Overstuur hing ik op en ik heb Remco het uiteindelijk laten sussen. Hiermee was de kous wel af. Dacht ik!
Opdringerig
Mijn schoonmoeder werd namelijk alleen maar opdringeriger. Ze wilde het liefst mee naar iedere echo en belde dan ook regelmatig om erachter te komen wanneer de afspraken stonden gepland. Ik heb Remco verteld dat ze best een keer mee mocht, maar niet meer. Toen hij dit aan zijn moeder vertelde ging ze weer tekeer. Ze zou nu al buitengesloten worden en Remco vond mij veel belangrijker dan zijn bloedeigen moeder.
Privé aangelegenheid
De knaller kwam echter pas tijdens de bevalling. Ik had de luxe om lekker thuis te bevallen en kon dus kiezen wie er bij mochten zijn. In verband met corona en gewoon omdat ik een bevalling een prove-bedoeling vind, kozen Remco en ik ervoor om dit samen (en onder het toeziend oog van de verloskundige) door te maken.Toen de weeën eenmaal begonnen en de bevalling echt op gang kwam, heeft Remco wel onze ouders gebeld. Hij zou hen op de hoogte houden en natuurlijk een bericht sturen als de baby eenmaal geboren was. Hier nam mijn schoonmoeder echter geen genoegen mee en ze stond, terwijl ik boven met persweeën lag, ineens voor de deur.
Binnenstormen
Zonder wat te zeggen stormde ze langs Remco het huis binnen en kwam naar boven. Terwijl ze onze kamer binnenkwam zei ze alleen: ‘Ik heb het recht om hier te zijn’ en ging met haar armen over elkaar naast mijn bed staan. Ik weet niet eens meer hoe ik exact reageerde, maar ik heb geschreeuwd en gekrijst dat ze de kamer uit moest gaan. Het erge is nog dat ik compleet blokkeerde door alle chaos. Uiteindelijk kwam de baby er niet uit en moest ik met grote spoed richting het ziekenhuis. In de tussentijd lukte het ook Remco en de verloskundige niet om mijn schoonmoeder uit de kamer te krijgen.
Geen contact
Gelukkig beviel ik in het ziekenhuis van een gezond, klein jongetje. Hij is met een vacuümpomp op de wereld gekomen en hebben nog wel een paar dagen ter observatie in het ziekenhuis gelegen. Ik heb Remco en de verpleging toen laten weten dat ik zijn moeder absoluut niet wilde zien. Ik heb horen zeggen dat ze nog wel een keer stennis heeft staan schoppen bij de balie, maar ik heb daar gelukkig zelf niets van meegekregen. Ook Remco is even helemaal klaar met zijn ma en op het moment hebben we dan ook even geen contact. Dit komt wel weer als ze ziet wat ze heeft aangericht, maar dit is nog niet gebeurd.
Bron: Reddit
Wat zou jij doen als jij Jessica was? Deel het met ons in de reacties!
