Er is iets opvallends aan de hand in sommige Nederlandse kinderkamers. Niet vanwege een nieuwe game of hype op TikTok, maar vanwege de toon die jongeren aanslaan tegen gezag.
Een recent incident waarin twee agenten een tienerkamer binnenstappen terwijl de PlayStation nog op pauze staat, illustreert dit haarscherp.
De jongen in kwestie reageert niet met schrik of respect, maar met een houding alsof hij net in een freestyle battle is beland. Kin omhoog, ogen vol vuur, woorden als wapens. Alsof hij even vergeet dat hij niet op een virtueel strijdveld zit, maar in een echte situatie met echte mensen.
Wat er volgt, is een verbaal duel waarin de jongen alle remmen loslaat. Geen spoortje ontzag voor de aanwezigheid van politie, eerder een provocerende uitdaging.
Alsof hij de regels van normaal gedrag heeft ingeruild voor een script dat rechtstreeks uit een rapvideo lijkt te komen. Waar ooit de instinctieve reactie zou zijn geweest om even stil te vallen, lijkt nu vooral bravoure te tellen.
Het is haast beschamend om te zien, niet omdat hij zich uitspreekt, maar vanwege de leegheid van de boodschap. De toon is hard, maar de inhoud is flinterdun.
De agent die tegenover hem staat, reageert echter niet zoals sommige kijkers misschien zouden hopen. Geen boosheid, geen harde hand. Alleen kalmte. Iets in zijn houding verraadt ervaring.
Dit is niet zijn eerste ontmoeting met een overmoedige puber. Misschien weet hij dat het hier niet draait om woorden, maar om wat daaraan voorafging.
Een generatie die gewend is geraakt aan likes in plaats van lessen. Die eerder leert hoe je iemand ‘droog’ afmaakt op Snapchat dan hoe je iemand aankijkt als je aangesproken wordt op gedrag.
De tragiek zit in het contrast. Een kind dat zich groot probeert te houden met grote woorden, terwijl het eigenlijk vooral schreeuwt om grip.
Alsof er achter die schil van stoerdoenerij vooral onzekerheid zit. Want echt sterk zijn, betekent soms juist je mond houden. Niet omdat je bang bent, maar omdat je snapt dat er een moment is om te luisteren. Dat besef lijkt zoek in een samenleving waarin elke grens onderhandelbaar is geworden, en waarin gezag niet meer vanzelfsprekend wordt aanvaard.
Vroeger was er iets vanzelfsprekends aan respect. Niet omdat de politie altijd gelijk had, maar omdat je wist dat je niet in je pyjamabroek ging schreeuwen als er mensen met een wapenstok binnenkwamen.
Dat soort grenzen zijn aan het vervagen. En ergens onderweg is iets verloren gegaan dat moeilijk te herstellen lijkt: het idee dat fatsoen en zelfbeheersing geen zwakte zijn, maar vormen van kracht. Als een jongen van dertien denkt dat hij een agent verbaal moet overbluffen, dan faalt niet alleen hij – dan laat de omgeving ook steken vallen.
Het internet speelt daarin een rol. Het is een spiegel die alles uitvergroot en normaliseert wat vroeger onbespreekbaar was. Elke scène wordt content, elk meningsverschil een show. De gevolgen zijn zichtbaar. Een generatie die snel leert hoe je opvalt, maar minder hoe je groeit.
Die impact verwart met indruk maken. En die, als het erop aankomt, verbaal uitvalt in plaats van naar zichzelf kijkt. Want leren omgaan met autoriteit is geen kwestie van onderdrukken, maar van begrijpen wanneer je woorden iets bijdragen – en wanneer ze juist afbreken.
Er is niets mis met een kritische houding, met vragen stellen, met opkomen voor jezelf. Maar als dat alleen gebeurt in de vorm van gescheld en bravoure, blijft er weinig over dan lawaai.
En lawaai is geen gesprek. Wat nodig is, zijn volwassenen die weer durven opvoeden, scholen die niet alleen cijfers maar ook gedrag belangrijk vinden, en jongeren die ontdekken dat respect geen zwaktebod is, maar een bouwsteen voor iets groters.
Als kinderen zich gedragen als acteurs in een nep-gangsterfilm, wordt het tijd dat we ons afvragen wie het script schrijft. En belangrijker nog: wie hen leert dat ze het zelf mogen herschrijven.
Want een generatie die zich alleen via geschreeuw laat horen, zal uiteindelijk ook alleen maar echo’s terugkrijgen. Dat verdient niemand. Laat dit geen trend zijn, maar een wake-upcall.
Wat vind jij? Moeten we strenger opvoeden of juist meer luisteren? Praat mee op Facebook en deel jouw mening – met respect, uiteraard.
Bekijk de beelden hieronder:
