Het nieuws van het plotselinge overlijden van de 29-jarige moeder Helen Janssen-Houkes heeft een diepe indruk achtergelaten. Wat begon als een gewone dag waarop ze zich niet helemaal lekker voelde, eindigde in een tragedie die haar partner, ouders, zus en drie jonge kinderen ontwrichtte. Helen stond bekend als een energieke, liefdevolle vrouw die overal waar ze kwam licht en leven meebracht. Juist daarom voelt haar overlijden zo onwerkelijk en rauw.
Het onverwachte moment dat alles veranderde
Op de dag dat het misging voelde Helen zich niet goed en besloot ze even te gaan liggen. Er leek niets ernstig aan de hand. Toen haar partner later thuis kwam en zag dat ze nog in precies dezelfde houding lag, wist hij direct dat er iets mis was. Familie werd in paniek gebeld; haar stiefvader was snel ter plaatse, maar besefte dat Helen al te koud was. Reanimatie mocht niet meer baten en ook de hulpdiensten konden niets meer doen. Het besef dat ze niet meer te redden was, sneed diep door de familie heen en staat onuitwisbaar in hun geheugen gegrift.
De precieze doodsoorzaak is nog niet vastgesteld. Het onderzoek loopt, waardoor er voor de nabestaanden veel vragen openblijven. Het wachten op duidelijkheid maakt het rouwproces extra zwaar.
Een gezin blijft verbijsterd achter
Helen laat drie kinderen achter: Noé (6), Sem (4) en de negen maanden oude baby Mex. Te midden van het verdriet proberen familie en naasten hun dagelijks leven zo normaal mogelijk te houden, met vaste routines als houvast. De kinderen begrijpen niet volledig wat er is gebeurd, maar voelen wél dat hun veilige wereld in één klap veranderde. Hun moeder was altijd nabij, altijd aan het zorgen, organiseren en lachen. Nu blijft er een stilte achter die niemand had voorzien.
Voor haar partner betekent dit een dubbele belasting: rouwen om het verlies van de liefde van zijn leven en tegelijkertijd alle zorgtaken op zich nemen. Familie en vrienden staan dichtbij om mee te denken, te helpen en op te vangen waar het kan.
Het verdriet van zus en moeder
Voor haar 27-jarige zus Lilian voelt het alsof de grond onder haar voeten is weggeslagen. Ze waren niet alleen zussen, maar ook elkaars beste vriendinnen. Het besef dat er nooit meer spontaan een berichtje of gedeelde lach zal zijn, maakt het gemis intens en onverhoord. Hun moeder Wilma beleeft het verlies op een andere manier: ze vertelt emotioneel geblokkeerd te zijn, zonder tranen, niet omdat ze niet rouwt, maar omdat het verdriet te groot is om toe te laten. Ze voelt zich snel overprikkeld en leeg; alsof ze in een burn-out zit die is veroorzaakt door pure rouw.
Hoe leg je dit aan kinderen uit?
Een van de moeilijkste momenten was het gesprek met de kinderen. Onzekerheid was geen optie, maar de waarheid moest zacht worden gebracht. Lilian vertelde Noé en Sem dat mama naar een plek is gegaan waar ze niet meer ziek wordt. Helen zei vroeger dat overleden dieren een plekje op de maan krijgen. Dat troostende beeld helpt nu ook de kinderen: in hun beleving is mama daar. Het gezin kiest bewust voor een taal die past bij hun leeftijd en tegelijk houvast biedt. Ritme, veiligheid en veel liefde zijn in deze periode belangrijker dan ooit.
Een vrouw met levenskracht
In herinneringen aan Helen komt steeds hetzelfde beeld terug: warm, spontaan en daadkrachtig. Ze werkte in de thuiszorg en stond op het punt te beginnen aan een opleiding tot doktersassistent. Haar energie was typisch voor haar: ze kwam binnen als een kleine tornado, vol plannen, grapjes en ideeën. Helen had ADHD; volgens haar moeder gaf dat haar juist extra gedrevenheid en betrokkenheid. Ze stond altijd klaar voor anderen, was loyaal en had een groot hart.
Achter die tomeloze energie zat ook een zachte, liefdevolle kant. Ze wilde dat mensen zich gezien en op hun gemak voelden. Haar gezin was haar anker; in alles wat ze deed stonden haar kinderen centraal. Dat maakt het verlies op zo’n jonge leeftijd des te schrijnender.
De leegte in huis
In het huis waar ooit leven en vrolijke chaos klonken, heerst nu een stilte die onnatuurlijk aanvoelt. Haar spullen liggen er nog, haar geur hangt nog in de kamers, en in elk hoekje lijkt haar energie na te trillen. Voor de kinderen, haar partner, moeder en zus betekent elke ruimte een herinnering: soms troostend, soms messcherp. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, en precies dat maakt samen rouwen zowel waardevol als ingewikkeld. Er is nabijheid en steun, maar er is ook ruimte nodig om even alleen te zijn met het gemis.
Haar kinderen als blijvend stukje Helen
Te midden van de pijn put de familie kracht uit Noé, Sem en baby Mex. Zij zijn het tastbare bewijs van Helens liefdevolle leven. In hun blikken, grapjes en kleine gewoontes zien naasten haar terug. Wilma vertelt dat dit besef haar door de dagen heen helpt. Lilian merkt soms hoe Mex nét zo glimlacht als Helen; het is een klein, kostbaar moment dat hoop geeft in een moeilijke tijd.
Leren leven met dit verlies
Het overlijden van een jonge moeder is een onbegrijpelijke gebeurtenis waarvoor geen voorbereiding bestaat. De familie leert stap voor stap omgaan met de leegte, terwijl herinneringen tegelijk warmte en pijn brengen. In praktische zin worden nieuwe routines opgebouwd; in emotionele zin wordt gezocht naar manieren om het verdriet ruimte te geven zonder erin te verdrinken. De lopende onderzoeken moeten antwoorden bieden, al kan niets het gemis wegnemen.
Wat blijft, is de belofte dat Helen niet vergeten wordt. In verhalen, in foto’s en vooral in de manier waarop ze anderen raakte, blijft ze nabij. De familie kijkt niet te ver vooruit, maar zet kleine stappen, dag voor dag, gedragen door de liefde die er is en de herinneringen die blijven.
Slot en oproep
Helen Janssen-Houkes wordt herinnerd als een jonge vrouw vol vuur, humor en hart. Haar plotselinge overlijden laat een gat dat niet te dichten is, maar haar nalatenschap klinkt door in de mensen van wie ze hield en in de levens die ze raakte. Wij blijven dit verdrietige verhaal volgen en wensen alle betrokkenen veel kracht. Wilt u iets delen of een steunbetuiging achterlaten? Reageer gerust via onze sociale media.
Bron: trendyvandaag.nl
