Een tuin wordt door veel mensen gezien als een plek waar je dagelijks even kunt ontsnappen aan drukte. Voor Astrid, 61 jaar, voelde dat jarenlang precies zo. Ze had een terras waar ze graag een boek opensloeg, borders die ze met liefde verzorgde en een vijver die het hele jaar door leven gaf aan haar kleine paradijs.
Jaar na jaar genoot ze van dat stukje groen achter haar huis, tot de enorme boom van de buren zich ontpopte tot een groeiend probleem dat steeds nadrukkelijker aanwezig werd.
In de herfst lijkt het alsof de boom zijn hele kroon in haar tuin laat neerdalen. Het terras raakt bedekt met een dikke laag bladeren, de bloemen verdwijnen onder een kleurige deken en de vijver wordt een verzamelpunt voor alles wat door de wind wordt meegevoerd.
Wat eerst een vertrouwde routine was, verandert langzaam in dagelijks zwoegen. Astrid loopt het ene moment met de bezem, het volgende moment met een schepnet voor de vijver. Haar inspanningen lijken tevergeefs, want zodra er een zuchtje wind langskomt, herhaalt alles zich alsof ze nooit heeft opgeruimd.
Bladeren die zich blijven opstapelen
Astrid is al jaren verknocht aan haar tuin. Ze weet precies waar elke plant staat en is trots op hoe alles samenkomt. Toch merkt ze dat de situatie haar steeds meer belast. Het onderhoud werd eerst gezien als een fijne bezigheid, iets dat structuur bracht aan haar dagen.
Maar nu voelt het alsof de bladeren zelfs haar goede humeur verstikken. Iedere ochtend kijkt ze naar het terras dat opnieuw verdwenen is onder een laag gevallen blad. De vijver, waar ze altijd zo blij mee was, lijkt nu meer op een bassin dat voortdurend om aandacht vraagt.
Vooral de hoeveelheid werk valt haar zwaar. Het is niet zomaar een handvol bladeren, maar dagen achter elkaar stapels vol. Het kost haar soms uren voordat alles weer enigszins toonbaar is.
En precies op dat moment ziet ze weer nieuwe bladeren vallen. Het ritme van tevoren werken wordt vervangen door een gevoel dat het nooit genoeg is, hoe hard ze ook haar best doet.
Een gesprek dat niets oplost
Uiteraard heeft Astrid geprobeerd het onderwerp aan te kaarten bij de buren. Volgens haar ging dat allemaal keurig en zonder verwijten. Ze vertelde dat ze de boom mooi vindt, dat er echt geen kwestie van afkeer speelt. Toch wilde ze graag dat er wat aan gedaan werd, omdat het onderhoud zwaar wordt en de situatie haar steeds meer belast.
De buren reageerden echter lauw. Volgens hen horen bladeren nu eenmaal bij het seizoen en moest ze het niet te serieus nemen. De opmerking dat een beetje natuur geen kwaad kan, viel bij Astrid zwaar. Niet omdat ze iets tegen natuur heeft, maar omdat het antwoord volledig voorbijging aan hoe zwaar het voor haar is geworden. Ze voelde zich niet gehoord, niet gezien en zeker niet geholpen. De dagen na het gesprek merkte ze dat haar irritatie verder groeide, vooral omdat de situatie onveranderd bleef.
De impact op haar dagelijks leven
Na weken vegen en nog meer vegen, merkt Astrid dat het niet alleen fysiek belastend wordt, maar ook mentaal. Ze houdt van haar tuin, maar ziet ook hoe haar plezier verdwijnt. Waar ze vroeger enthousiast haar laarzen aantrok om te kijken wat er bloeide, voelt ze nu weerstand bij de gedachte aan al het werk dat op haar wacht. De vijver moet weer schoongemaakt, het terras weer vrijgemaakt en de paden weer leefbaar gemaakt. Het neemt haar energie weg en laat haar soms moedeloos achter.
Ze is bang dat haar tuin verandert van een fijne plek in een bron van dagelijkse stress. Ze vraagt zich steeds vaker af waarom er geen kleine moeite van de buren af kan om het probleem te verlichten.
Het gaat niet om grote ingrepen, maar om een beetje rekening houden met elkaar. Elke keer wanneer ze de bezem wegzet, hoort ze in de verte het ritselen van nieuwe bladeren die alweer neerstrijken.
Mogelijke stappen die door haar hoofd spelen
Astrid denkt na over volgende stappen, maar voelt daar ook spanningen bij. Ze overweegt een formele melding, maar is bang dat dit de sfeer in de straat verslechtert. Mediation komt voorbij in haar gedachten, maar ze weet niet zeker of de buren daarvoor openstaan.
Ze vraagt zich af of ze het gesprek nogmaals moet aangaan, misschien met meer uitleg over hoe zwaar het haar valt. Toch is ze voorzichtig, want ze wil geen situatie waarin buren ruzie krijgen en elkaar daarna ontwijken.
Ze speelt zelfs met het idee om hen eens uit te nodigen wanneer ze de vijver aan het schoonmaken is, zodat ze met eigen ogen zien hoeveel werk het is.
Niet als verwijt, maar als manier om duidelijk te maken wat er daadwerkelijk gebeurt. Het is allemaal nog niet concreet, maar ze voelt dat er iets moet veranderen, omdat haar tuin anders steeds meer zijn waarde voor haar verliest.
Hoop op begrip, of op een verandering die vanzelf ontstaat
Het blijft voor haar een lastige situatie. Aan de ene kant haar liefde voor groen, aan de andere kant de frustratie die steeds meer invloed krijgt. Ze wil niet het soort buur worden dat elke kleine ergernis uitvergroot, maar ze wil ook niet blijven zitten met een tuin die continu bedolven raakt onder wat niet van haar is. Iedere keer dat ze klaar is met opruimen en nieuwe bladeren ziet neerdalen, voelt ze dat knagende stemmetje dat zegt dat dit niet zo hoeft te zijn.
Toch hoopt ze dat er een moment komt waarop de buren haar zorgen wél serieus nemen. Misschien door een nieuw gesprek, misschien door een spontaan gebaar van hun kant, of door een ander inzicht dat ontstaat wanneer de situatie nog langer aanhoudt.
Astrid verlangt vooral weer naar een tuin waarin ontspannen centraal staat. Een plek waar bladeren niet het dagelijks ritme bepalen, maar waar ze af en toe horen bij het seizoen zonder dat alles erdoor wordt beschadigd.
De situatie van Astrid laat zien hoe iets kleins kan uitgroeien tot een hindernis die het woongenot raakt. Het zou mooi zijn als hier een oplossing ontstaat die voor beide kanten werkt, zodat iedereen met een beter gevoel naar buiten stapt.
Reacties of ervaringen van anderen kunnen misschien helpen. Wie dit herkent, mag gerust meepraten op Facebook, want soms kunnen verhalen van anderen nét dat duwtje geven dat nodig is voor nieuwe inzichten.
Bron:Â kijknieuws.nl
